De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 14 oktober 2014
pagina 13
Er ontstond mede tumult doordat
gezegd werd dat de directeur van
Granaria een goede bekende was
van de minister. Feit was dat Gra-
naria graan vervoerde met duwbak-
ken. Daarbij werd duwboot Robert
ingezet om de bakken naar de
plaats van bestemming te brengen.
De binnenvaartschippers gingen
over tot actie: er waren blokkades
op de route, zowel op de rivier als
bij de sluizen. De bemanning van
de Robert werd bedreigd. Er werd
besloten de transporten van Grana-
ria te begeleiden met politievaar-
tuigen en aan boord van de Robert
en op de duwbakken was volop
Mobiele Eenheid (ME) aanwezig.
De sfeer was grimmig.
Op een dag in mei 1988 had ik
avonddienst en moest ik met an-
dere collega’s de bemanning aflos-
sen op het politievaartuig P2, die
een Granariatransport had begeleid
en nu in de sluis lag van Hagestein.
Ter plekke maakten maakten wij
ons schip klaar voor vertrek. Op
het voordek stond een waterkanon
met een witte kooi waarin je moest
staan als het kanon bediend werd.
De kooi was aan de achterzijde
open. In de sluis lagen twee bin-
nenvaartschepen in tegengestelde
vaarrichting. Plotseling gebeurde er
van alles. De binnenvaartschepen
trokken met de achterzijde naar
elkaar toe en de bolders van beide
schepen werden met een tros stevig
aan elkaar vastgemaakt op het mo-
ment dat wij wilden passeren. De
schepen vormden een wig waarin
wij gevangen zaten. Wij zaten als
ratten in de val. De boegschroeven
van de binnenvaartschepen werden
vol in werking gezet. De P2 werd
als het ware gekraakt. Je hoorde
ook echt een krakend geluid. Ook
de hekschroeven van de binnen-
vaarders waren in werking. Om ons
heen was sprake van een angst-
aanjagende kolkende massa water,
veroorzaakt door de scheeps-
schroeven. De schippers van de
binnenvaartschepen probeerden bij
ons aan boord te komen.
Sterke schipper
Ik kon en kan mij de boosheid van
de schippers voorstellen, maar wat
er vervolgens gebeurde, was op
geen enkele manier te rechtvaardi-
gen. Aan mij de twijfelachtige eer
het waterkanon op het voordek te
bedienen. In mijn knalgele regen-
pak en met een ME-helm op, stond
ik in ‘de kooi’. Ik kreeg opdracht
om schippers die bij ons aan boord
wilden komen weg te spuiten. We
waren op onszelf aangewezen,
alle collega’s waren al vertrok-
ken. Tegen beter weten in spoot ik
bemanningsleden omver die in het
gangboord van hun schip liepen
en probeerden bij ons aan boord
te komen. Ik richtte op de enkels
van de heren en dat lukte aardig.
Een van hen vloog als een veertje
omver. Het lastige was alleen om
aan twee kanten te spuiten. Als
ik op bakboord richtte, probeerde
men aan stuurboordzijde aan dek te
komen en andersom. Ik spoot aan
stuurboordzijde op drie mannen om
hen van dek te houden. Dit lukte.
Na korte tijd bungelde ik ineens
als een veertje in de lucht. Aan
bakboordzijde was een binnen-
vaartschipper aan boord gekomen
die mij letterlijk in mijn nek greep
en mij optilde. Ik schrok mij dood,
temeer daar ik zelf niet bepaald
klein of teer gebouwd ben en ook
niet gemerkt had dat hij aan boord
gekomen was. Wat was deze schip-
per groot en vooral sterk! Die man
had een paar handen……. Ik kon
echt niets beginnen. Hij gooide mij
op dek. Ik vocht als een bezetene,
maar had weinig in te brengen. De
schipper probeerde mij in het water
te gooien. Als dit hem gelukt was,
zou ik zeker verdronken en verma-
len zijn door de draaiende schroe-
ven van de binnenvaartschepen.
Ik wist dat ik het niet zou redden
tegenover de schipper. Mijn pistool
pakken was geen optie, omdat
een deel van mijn lijf buitenboord
hing. Voor mij was het een strijd
op leven en dood, doodsbang was
ik…. Mijn collega en de machinist
kwamen mij te hulp. Er was inmid-
dels spoedassistentie aangevraagd.
Een ieder die dit leest, moet wel
beseffen dat wij in een sluis lagen
met hoge sluismuren en gesloten
sluisdeuren.
Leven gered
Wij lagen bovendien klem tussen
twee schepen en waren door deze
situatie onbereikbaar! Uiteindelijk
kon de schipper overmeesterd wor-
den. Met name onze machinist mag
een held genoemd worden: hij had
geen politietaak, had geen wapens
en droeg geen beschermende kle-
ding. Hij heeft keihard gevochten
en samen met de politieman mijn
leven gered!
Terwijl wij probeerden de doorge-
draaide schipper te overmeesteren
en in de boeien te slaan, kwam er
meer schippersvolk bij ons aan
dek. Mijn collega lag met zijn volle
lichaam boven op de schipper. Ik
had mijn armen om de hals van
de schipper. Plotseling stond een
tweede schipper bij ons aan dek
met een wrijfhout. Dit is een mas-
sieve hardhouten balk met daaraan
een stuk touw. De schipper hield
het wrijfhout met twee handen
aan een uiteinde vast en bracht het
hoog boven zijn hoofd. Hij wilde
mijn collega, met volle kracht,
op zijn rug slaan. Ik schreeuwde
tegen mijn collega: “Achter je!!!!”
Mijn collega pakte zijn pistool en
rolde om. Net voordat de schipper
het wrijfhout op de rug van mijn
collega wilde neerlaten, hield mijn
collega hem onder schot. De man
liet het wrijfhout zakken en rende
terug naar het binnenvaartschip
waar hij vandaan kwam. Van dat
moment konden wij gebruik maken
om de eerste schipper in de boeien
te slaan. Toen alles achter de rug
was, verscheen assistentie. Nadat
de zaken ter plaatse beslecht waren,
konden wij terugvaren naar Rot-
terdam. De gehele reis evalueerden
wij het gebeuren, maar waren
vooral stil. Ikzelf was heel erg
gespannen, doordat ik niet wist of
er onderweg terug nog boze schip-
pers op ons pad zouden komen. Het
gevaar bleef op de loer liggen.
Mijn held
Gelukkig verliep de reis rustig.
De ontvangst op het bureau was
hartelijk, alhoewel er van een echte
opvang geen sprake was. Mijn col-
lega’s zijn door de districtsleiding
-meer dan terecht- in het zonnetje
gezet. Uiteraard zijn de betrokken
schippers aangepakt. Met toch wel
enige angst heb ik na dit incident
meer begeleidingen van Granaria-
transporten meegemaakt. Het ver-
schil was wel dat wij toen ME aan
boord hadden en ik samen met de
andere bemanningsleden alleen de
zorg voor ons politievaartuig had.
Onze machinist is voor altijd mijn
grote held gebleven! Ik denk nog
vaak aan hem en zal dit altijd blij-
ven doen! Hij zag mijn doodsstrijd
en twijfelde geen ogenblik om mij
te helpen. Ondanks gevaar voor
eigen leven stond hij er! Dit zijn
mensen met een gouden hart, waar-
van wij er soms helaas te weinig
tegenkomen in ons (arbeids)leven.
Bedankt maat!
Theo Bakx
Een gevecht op leven en dood
Het waren roerige tijden in de Rotterdamse haven. Er was
sprake van een ernstig conflict in de wereld van de bin-
nenvaart, met schippersacties als gevolg. Sinds de jaren 30
bestond een systeem waarbij de vracht via de beurs eerlijk
verdeeld werd. Minister van Verkeer en Waterstaat, me-
vrouw Smit-Kroes wilde een concurrerend systeem, buiten
de beurs om. Dit schoot de binnenvaartschippers in het
verkeerde keelgat. Granaria kwam op de markt en kocht
duwbakken.
De binnenvaartschippers voerden felle acties, foto Scheepvaartforum
Theo Bakx op politievaartuig P6 in rustiger vaarwater
Politievaartuig P2
