Piet Struijk
De redactie van De Oud-Rotter-
dammer heeft regelmatig een stukje
gewijd aan de legendarische dirigent
Piet Struijk, (1922-1992) een icoon
binnen de koormuziek. Piet Struijk
en zijn Mien waren huisvrienden van
mijn ouders. Dus wanneer Piet een
concert had of een repetitie, werd
vrouw Mien bij mijn ouders gebracht
voor de koffie om later op de avond/
nacht door Piet te worden opgehaald.
Het was niet ongebruikelijk dat Piet
gasten meebracht die ‘s avonds bij
hem opgetreden hadden, zoals Willie
Caron, Jennie Veeninga, Marco Bak-
ker of dirigenten van de marinierska-
pel in vol ornaat. Een dorpsgenoot bij
mij in Oud-Beijerland, Jan Dirkx, ver-
telde mij dat hij heeft gezongen in een
koor onder leiding van Piet Struijk. Ik
weet dat Jan Dirkx jaren muzikant is
geweest bij muziekvereniging Harmo-
nie. Jammer genoeg na ruim 100 jaar
opgeheven, maar zijn zangkwaliteiten
kwamen in mijn oren niet verder dan
De klok van Arnemuiden en Moet er
nog slaolie wezen. Jan werd in 1957
opgeroepen voor militaire dienst en
moest zich melden aan de Scheurwa-
terweg te Rozenburg, Kamp De Beer
940. Daar bestond toen het Soldaten-
koor De Beer, onder leiding van Piet
Struijk. Als je straf verdiende, moest
je je melden bij majoor Muys en dan
had je de keus of één of twee week-
enden niet naar huis of lid worden
van het soldatenkoor. Mooie tijden
met deze gedreven dirigent, ook na
afloop van optredens. Solozanger was
Hans van Gelder; beter bekend onder
zijn artiestennaam Hans Brandel. Er
werden onder meer de hits van Joop
de Knegt (Ik sta op wacht en Want wie
vergeet) gezongen. Kortom, een fan-
tastische tijd met goede herinneringen
aan Piet Struijk en Jan Dirkx.
Lange broek
Volgens mij was het in die strenge
winter van 1947. Wij werkten in
een overhemdenatelier. Veel van de
naaisters kwamen op de fiets naar
de zaak. Onze baas had een partijtje
lange broeken (melton?) op de kop
getikt, maar niet genoeg voor al-
lemaal. Gelukkig had ik er ook een te
pakken gekregen. Textiel was nog heel
schaars. Toen ik ermee thuiskwam
brak de storm los; geen lange broek
voor een snotmeid! Ik moest hem
direct terug brengen. Een collega was
er hartstikke blij mee.
T. Bakker-van de Giessen
Oostelijk zwembad
In mijn vakanties, vanaf 1954, zwom
ik regelmatig in het Oostelijk Zwem-
bad. Vanuit mijn woonplaats Hamburg
(Duitsland) was ik iedere zomerva-
kantie bij mijn moeder in Nederland
en omdat zij moest werken, zocht
ik vertier bij de padvinderij op het
Toepad en ging ik lekker zwemmen
in oost. Later, toen ik al enige jaren
was getrouwd en lid was geworden
van zwemclub VZC Vlaardingen, heb
ik daar waterpolo gespeeld en een
paar jaar later wedstrijden gefloten
als scheidsrechter, met alom bekende
luitjes zoals Nico v/d Spek, Emiel van
Leeuwen, Peter van Wilsum en nog
vele anderen. Een paar jaar later heb-
ben wij een veteranenteam opgericht.
Leuke tijd om aan terug te denken.
H.R.Lang
Eendrachtstraat 62
3134GM Vlaardingen
Muziekvereniging RET
In De Oud-Rotterdammer van 13 mei
stonden een stukje en een foto van
de harmonie van de RET, gemaakt
bij de opening van de tramlijn op de
Kleiweg. Helemaal achterin staat mijn
man, Mies Jansen, achter de kleine
trom, naast hem Frans Rovers met de
grote trom. Dirigent was Dirk Boot en
voorzitter Van Dongen. De club was
heel gezellig. Op donderdagavond
repeteerden we in de kantine aan
de Kleiweg. Daar zorgde ik voor de
koffie. Na afloop van de repetitie nog
gezellig kletsen met een pilsje. Eens in
de maand een dansje en een gezellige
avond in de kantine. We zijn ook wel-
eens met elkaar een dagje uit geweest
met een paar bussen van de RET. De
harmonie gaf dan een concert in een
bejaardenhuis, verpleeginrichting of
kindertehuis. Na afloop met elkaar er-
gens eten en weer naar huis. Er waren
ook drie-steden-dagen met Amster-
dam, Den Haag en Rotterdam. Als die
dagen in Rotterdam werden gehouden,
zorgden wij vrouwen voor het eten en
drinken. De drie korpsen gingen dan
ergens in de stad optreden, meestal op
de Lijnbaan. Als het in Den Haag was,
Scheveningen en in Amsterdam op
De Dam. Vaak lunches in de kantines,
verzorgd door de betreffende harmo-
nie, alles door vrijwilligers geregeld.
Overal gingen we met bussen de stad
door met begeleiding van politie,
soms wel met tien bussen. Rotterdam
had ook een drumband met majoret-
tegroep. Maar toen ging de geldkraan
langzaam dicht en werden de drum-
band en majorettegroep opgeheven.
Daarna werd het steeds moeilijker de
harmonie te laten voortbestaan. Die is
enige jaren geleden opgeheven. Jam-
mer, het waren gloriejaren met veel
plezier en ontspanning. Helaas foetsie.
Riet Jansen - Schoenmaker
Goudseplein 206
3031 ZH Rotterdam
Harmonie Excelsior
Toen ik De Oud-Rotterdammer van
19 augustus las, zag ik het artikel over
de Harmonie Excelsior. Ik las het met
grote belangstelling, omdat ik een
gelijksoortige ervaring heb gehad.
In Rotterdam bestonden destijds
drie Arbeiders Muziekverenigingen;
Harmonie Tot Steun in de Strijd, Ex-
celsior en Harmonia. Alledrie waren
aangesloten bij de KPC (Kunstzin-
nige Propaganda Commissie), die
de culturele ontwikkeling onder de
arbeiders stimuleerde. Mijn vader en
zijn broer waren ruim voor de oorlog
al lid van Harmonia. Ik ging vaak mee
naar optredens. De meidagen 1940
maakten daar abrupt een einde aan.
Tragische bijkomstigheid was dat juist
in die week het nieuwe instrumentari-
um was aangekomen in het vereni-
gingsgebouw aan de Hartmanstraat,
dat bij de Duitse inval grotendeels in
vlammen opging. Daardoor gingen de
meeste nieuwe instrumenten verloren.
In 1945 kwam het verenigingsleven
weer op gang, zo ook bij Harmonia,
deels met de overgebleven oude
instrumenten en deels met nieuwe, die
de oorlog overleefd hadden. Ik werd
lid als leerling-fluitist en ben er een
groot aantal jaren bij gebleven. Naast
Excelsior en Tot Steun in de Strijd
traden wij op tijdens de 1-meifeesten,
demonstraties, enzovoort. Naast muzi-
kant was mijn vader ook de secretaris.
Later verhuisde ik voor mijn werk
naar Hilversum. Ook hier werd ik lid
van een muziekvereniging en trad
in de voetsporen van mijn vader als
secretaris. Ik werd zelfs in regionaal
verband secretaris van de Hilversumse
Federatie van Muziekverenigingen.
Dat ben ik 53 jaar geweest, vanaf de
oprichting in 1961 tot 2013.
J.M. Wolters
Janseniushof 76
1216 KM Hilversum
035-6249241
Nooit meer het Oostelijk
Omstreeks 1948/1950 volgde Otto de
Vaal, bekend drogist uit de Lusthof-
straat, een cursus reddend zwemmen
in het Oostelijk zwembad. Otto had
twee zonen, Jan en Henk. De oudste
van de twee mocht met zijn vader
mee om te oefenen in het kikkerbad
en ik mocht ook mee. Ik was een jaar
of 13. Otto kwam soms aanwijzingen
geven in arm en beenslag. Na enkele
weken vroeg ik of ik al in het diepe
bad mocht. Hij zei: “Als je het kik-
kerbad over kunt zwemmen.” Wat ik
daarop gelijk deed. De week daarop
het diepe in en met een lange stok en
een haak voor mijn gezicht de korte
kant gezwommen. “Goed gedaan”,
zei Otto, “volgende week verder.”
De week erop zei hij: “Ik zit hier op
dit muurtje; je zwemt tot halverwege
en dan kom je terug, ik let op je!”
Halverwege ging het mis, ik kon
niet keren en verdween onder water,
kwam weer boven, sloeg wild om mij
heen. Paniek, ik ging verdrinken! Was
Otto mij vergeten? Een paar tellen
later (voor mij duurde dat verschrik-
kelijk lang) werd ik aan mijn broekje
opgetild en naar de kant gebracht;
Otto was mij niet vergeten. Het enige
dat ik kon zeggen was: “Eruit, eruit!”
Ik ben daar nooit meer geweest, maar
bij het zien van de foto van 16 septem-
ber op pagina 5 beleef ik weer die
angst. Zwemmen doe ik wel, zonder
diploma’s, maar ik moet wel bodem
onder mijn voeten voelen. “Ik ga nooit
meer in het Oostelijk.”
Gerard Flaes
Aegidiusstraat
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 14 oktober 2014
pagina 25
In verband met de privacywetgeving wijst De Oud-Rotterdammer de lezers erop dat zij met het insturen van een oproepje akkoord gaan met het
vermelden van hun adresgegevens in de krant en daarmee tevens in het krantenarchief op het internet.
TANTE POST
Argentijnse Rotterdamse
terug in Oude Noorden
In 1937 besloot Rinus van Mastrigt zijn ouderlijk huis in de Zwart
Janstraat te verlaten en op de fiets naar Indië te vertrekken. Rinus
schreef zijn ouders toch vooral gastvrij te zijn naar alle buitenlanders
die ooit ons land zouden bezoeken, hij werd immers zo gastvrij en
hartelijk ontvangen door de bewoners van de islamitische landen.
Hij werd ernstig ziek in Batavia. Ternauwernood overleefde hij. Zijn
Rotterdamse verloofde zocht hem op en trouwde met hem. Zij kregen
twee dochters, Miep en Ida. In de oorlog werd het gezin uiteen gedre-
ven en had een heel slechte tijd in de Jappenkampen. Na de oorlog
stuurde Rinus zijn dochters terug naar Rotterdam. Na een moeilijke
tocht op een schip, waar zij geheel op zichzelf waren aangewezen,
kwamen zij zwaar bevuild en ondervoed aan in de Zwart Janstraat.
De meisjes werden door opa en oma opgevangen. Rinus besloot naar
het snel groeiende Argentinië te emigreren. Na enige tijd konden opa
en oma de zorg voor de twee meisjes niet langer aan en de kinderen
werden op het vliegtuig naar Buenos Aires gezet. Dat kwam Rinus
helemaal niet uit, hij had daar nog geen goed bestaan opgebouwd.
De meisjes werden echter door de nazaten van de Nederlandse land-
verhuizers in Tres Arroyos liefdevol opgevangen en vader Rinus
kon blijven werken. Ida trouwde met een zoon van de landverhuizers en werd boerin. Na enige jaren werd zij honorair
consul van Nederland in Tres Arroyos. Elke jaar komt zij terug naar Rotterdam om haar familie te bezoeken. Carolijn
Visser schreef een boek over Ida. Op donderdag 16 oktober 2014 komen zij weer bij elkaar in koffiehuis Nika, Benthui-
zerstraat/Zaagmolenstraat en zullen wij hen interviewen over het boek Argentijnse Avonden. Het is uniek dat de auteur
en hoofdpersoon tegelijkertijd over het boek kunnen vertellen. Meer weten; bel 06-54254604 of mail met zsiedenburg@
gmail.com.
Zwartewaalstraat
In mijn archief ben ik deze foto tegen gekomen. Het is de derde klas van de
openbare lagere school beneden aan de Zwartewaalstraat. De foto is om-
streeks 1942-1943 gemaakt. De lerares was juffrouw Maat of Vermaat. Zijn er
nog mensen die zichzelf op de foto herkennen?
Jan Schoenmakers
