In mijn kindertijd zat ik op de kleu-
terschool bij juffrouw Mannie, en de
broederschool aan de Putselaan. In
Den Haag de lagere school afgemaakt
en toen naar de Rooms Katholieke
ambachtsschool. De broeder daar
vond mij nog niet rijp voor de hbs
en ik denk dat hij daar gelijk in had.
Halverwege de ambachtsschool ging
ik al naar een avondcursus, want dit
manneke had ambities!
Respect
Ik heb een paar jaar in de bouw
gewerkt, maar dat werk lag me totaal
niet. Wel kreeg ik veel respect voor
al die bouwvakkers die mooi werk
leverden.
In 1955 deed ik toelatingsexamen voor
de avond-hts Bouwkunde aan de Ro-
chussenstraat in Rotterdam, die toen
nog mts heette. Vijf jaar lang, vier
avonden in de week, van zes tot kwart
voor tien en in het derde jaar werd er
zelfs nog een jaar aan toegevoegd, dus
zes jaar zwoegen! Vanaf toen werden
alle bijvakken van de dagschool ook ‘s
avonds gegeven.
In het vijfde jaar kregen we praktijk-
oefeningen op zaterdagmorgen, onder
andere in het park. Dat was vaak een
rondwaterpassing door wat heuvel-
achtig terrein, waarbij je aan het eind
weer precies op het uitgangspunt
moest uitkomen. Smokkelen was er
niet bij, want wat jij zou proberen was
de kritische leraar al vergeten. Moet
u zich voorstellen: sta je daar rond
november met je voeten in de natte
sneeuw door de kruisdraden van je
waterpasinstrument te kijken, met uit-
zicht op Chalet Suisse, waar men kof-
fie dronk met een gebakje. Dat waren
niet de gelukkigste momenten van het
bestaan, maar toch heb ik uiteindelijk
mijn diploma gehaald.
Euromast
Omdat ik toen in Den Haag woonde
(het is nooit mijn stad geworden),
reisde ik met de trein naar school en at
rond elf uur ‘s avonds een warme hap.
Heel gezond! In het derde jaar haakten
sommige jongens af; die hielden zo’n
leven niet vol. Ja, wat een wonder. In
die jaren werd de Euromast gebouwd,
dat konden wij vanuit school zien. Dat
ging met een glijbekisting, dus beton
storten, dan de bekisting beetje bij
beetje optrekken, enz. Dat duurde een
maand, toen was de toren op hoogte.
Ik werkte bij ingenieursbureaus en
werkte mij stilaan op tot constructeur.
Vaak moest ik met mijn tekeningen
naar een bouwerij, om wapening te
controleren van betonconstructies.
Soms vond ik het heel genant als ik
in ‘pakkiedeftig’ door een vlechter,
die qua leeftijd mijn vader kon zijn,
met “meneer” werd aangesproken. Ik
kwam tenslotte uit een heel eenvou-
dig gezin, waar kapsones niet werd
gewaardeerd, en terecht.
Doorzetter
Met een diploma van de avond-hts
hoefde je bij een sollicitatie weinig
meer te bewijzen; men wist dat er een
doorzetter tegenover ze zat, die nau-
welijks een sociaal leven had gehad.
Het leven bestond uit werken, gezin
en studie. Je moest iets van een terriër
hebben om het vol te houden. Rond
mijn veertigste kreeg ik een burn-out
na jaren van vijftien uur werken per
dag. Na ongeveer een jaar ben ik aan
een studie aan de universiteit begon-
nen, maar dat is een ander verhaal.
Het lijkt me leuk nog eens een aantal
studiegenoten van toen te ontmoeten.
Johan Bogaards
IJssellaan 167, 2806 TG Gouda
0182511873
Kapsones werd thuis niet gewaardeerd
Mijn leven begon in het ziekenhuis aan de Schiekade (of was
het de Schieweg?) op 18 november 1937. Ik was meteen een
ondernemend kind, want toen ik kon staan, liep ik met box en al
door de woonkamer. Het eerste dat ik me herinner, was dat we
in de Heer Nicolaasstraat woonden, bij een later bezoek totaal
onherkenbaar geworden.
CCtje
c
foto burosolo.nl
C
ox
C
olumn
Het probleem met de veertigers is
namelijk het volgende: ze weten niks,
maar ze weten wel alles beter. En ze
luisteren niet naar tegenspraak. Als
deze of gene oude rot ze voorzichtig
vraagt of het nou wel zo verstandig is
wat ze van plan zijn, wordt hij meteen
weggezet als een “ouwe lul”. Dat is wat
iedereen toegevoegd kan krijgen, die
bij wijze van spreken de Watersnood
nog heeft meegemaakt. Laat staan dat
ie de hongerwinter heeft overleefd.
“Ouwe lul”.
Dat mensen, die een dagje ouder zijn,
misschien beter over de zaken kunnen
oordelen, doordat ze meer hebben
meegemaakt, meer ervaring hebben en
weloverwogener kunnen oordelen, dat
speelt in de hoofden van de veertigers
totaal geen rol.
Sterker nog, ouderen dienen zo snel
mogelijk het bedrijf te worden uitge-
trapt, want die zijn “te duur”. Hoeveel
keer hebben we nu al meegemaakt dat
een ouwe getrouwe die het bedrijf, de
voetbalvereniging, de firma, heeft groot
gemaakt, het bijltje erbij neer legt (of er
via allerlei kuiperijen wordt uitge-
werkt), wordt opgevolgd door zo’n
frisse veertiger in een Armani-pak, die
absoluut geen behoefte heeft aan goede
raad en die de boel binnen een jaar naar
de gallemieze helpt?
Dat hebben we maar al te dikwijls
meegemaakt.
Veertigers lijden dikwijls ook aan een
groot gebrek aan moraal. Opgegroeid
in een wereld die enkel voorspoed
kende en weinig te maken hebbende
gehad met een beetje tegenslag, werd
“het doel waarnaar wij streven” enkel
poen, poen en nog er eens poen. En als
dat bereikt moet worden door “dwars
door alles heen te gaan”, zoals Jules
de Corte zong, (wie?) dan gebeurt dat
gewoon.
Kijk naar wat er bij de woningcorpora-
ties is gebeurd, hoe men, toen de grote
staatsman Kok had besloten dat de boel
“verzelfstandigd” moest worden (onze
ideologische veren moesten we maar
af schudden), hoe men toen elkaar de
tonnetjes is gaan toeschuiven, veelal
PvdA-ers helaas.
Kijk naar wat het gepeupel, dat tegen-
woordig de bankenwereld beheerst,
zich veroorlooft; lees het nieuwe boek
van Joris Luyendijk, het heet “Dit kan
niet waar zijn”, en je weet inderdaad
niet wat je leest ( Haal het maar bij
Snoek op de Meent, zeg maar dat ik u
gestuurd heb).
Zo’n verhaal als van de oud-bokser
Aad Jansen, dat in de vorige Oud
Rotterdammer stond, dat ie eigenlijk
wielrenner had willen worden, maar
dat er geen geld was voor een fiets, dat
is aan die knapen van vandaag de dag
gewoon niet uit te leggen.
“Geen geld voor ‘n fiets? Wij hebben
op ons zesde al een I-phone!”
Natuurlijk gunden wij onze kinderen
het beste en de karige tijden waarin
wij opgroeiden veranderden in de
welvaartsstaat, dus we hàdden het ook
en we konden ze alles geven, althans
zoveel mogelijk. Maar of we daar
verstandig aan gedaan hebben, ik heb
zo mijn twijfels.
Ach, vergeeft u mij maar mijn zwart-
galligheid; er is ook hele leuke jeugd
hoor.
De veertigers
De wereld is in handen van de veertigers. Die hebben de leiding
bij bedrijven, instellingen, banken, zitten in de Tweede Kamer,
leiden Betaald Voetbalverenigingen, enzovoorts. De veertigers
hebben het voor het zeggen. En ze zeggen dan ook van alles.
Kijk naar waar ze de baas zijn: bedrijven, instellingen, banken,
de Tweede Kamer, Betaald Voetbalverenigingen, kijk wat daar
gebeurt. En wat gebeurt daar? De ene ramp na de andere.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 17 maart 2015
pagina 3
In de kou en regen was het uitzicht op Chalet Suisse jaloersmakend
