De Oud Rotterdammer Week 10 - page 1

Iedere Rotterdammer heeft
bij het noemen van Perron Nul
zo zijn eigen gedachten. Ook
veel politiemensen in allerlei
rangen en standen hebben
eind jaren tachtig en begin
jaren negentig wel een of an-
dere ervaring of teleurstelling
opgedaan in relatie tot Perron
Nul. Toen de mariniers in juni
1992, met ondersteuning van
taxichauffeurs, eigenhandig
Perron Nul wilden schoon-
vegen wist de politie dit te
verhinderen. Aanvankelijk
stond er een portocabine aan
de zijkant van het Centraal
Station. Later is Perron Nul
verhuisd naar de andere kant
van het station, waar ook een
politiepost werd ingericht.
Bij het Groothandelsgebouw was
een grote parkeerplaats voor bussen,
die nu veranderde in Perron Nul. De
gemeente Rotterdam en medewerkers
van de Pauluskerk probeerden alles
zo goed mogelijk te begeleiden om de
overlast voor bewoners van de stad zo
te beperken.
Gedoogpanden
Reeds in de jaren zeventig, toen
de eerste harddrugs op de West-
Kruiskade verkocht werden, waren
er vier panden in het Oude Westen
waar heroïne en cocaïne gebruikt
werden. Twee in de Josephlaan, een
in de Coolsestraat en een op de West-
Kruiskade, boven café Moulin Rouge.
Samen met mijn collega Joop en twee
collega’s van de Narcoticabrigade
bezochten wij op ongeregelde tijden
deze woningen, waar gemiddeld 25
gebruikers per woning aan het spuiten
of snuiven waren. Het was een cultuur
van leven en laten leven. Als wij als
politie binnen waren, maakten wij een
praatje en troffen vaak iemand aan
die door de politie werd gezocht. De
woninghuur werd vaak door de sociale
dienst op tijd betaald en vanwege deze
gedoogplaatsen gingen gebruikers ook
niet in portieken gebruiken waardoor
overlast zou ontstaan.
Eind jaren tachtig werd het beleid
ten opzichte van deze gedoogpanden
strenger en werden ze gesloten. De
Pauluskerk werd toen in het centrum
van Rotterdam de plaats waar drug-
gebruikers, illegale vluchtelingen,
psychopaten en andere daklozen even
op adem konden komen. Ook zij
die drugs gebruikten konden in een
speciale ruimte in alle rust gebruiken,
zonder dat de buurt er last van had.
Er waren nogal wat vooroordelen in
de Rotterdamse samenleving en velen
zagen de Pauluskerk ten onrechte als
een afkickcentrum.
Opvangcentrum
Maar de Pauluskerk probeerde inhoud
te geven aan de tekst die boven de
kerk was aangebracht: overwin het
kwade door het goede. Er waren hier
koffie en een boterham voor mensen
die doelloos door de stad liepen. De
gemeente Rotterdam vroeg de Paulus-
kerk mee te werken een opvangcen-
trum te creëren voor verslaafden naast
het station. De verslaafden waren dan
op één plaats geconcentreerd en zo
hoopte men de problemen te beheer-
sen en de overlast terug te dringen. De
politie maakte in de zijvleugel van het
CS een politiepost waar van binnenuit
zicht was op Perron Nul.
Steengruisverkoper
Inmiddels was ik bij de politie samen
met collega Harry verantwoorde-
lijk voor de praktijkstage van jonge
agenten in opleiding. Regelmatig
bezocht ik met hen Perron Nul en ging
in gesprek met de vele bezoekers en
luisterde naar hun levensverhalen.
Op dinsdagmorgen was ik te vinden
bij het dak- en thuislozencentrum
Ontmoeting, gevestigd aan de ‘s
Gravendijkwal in Rotterdam. Toen dat
in 1991 de deuren opende, probeerde
ik het dienstencentrum op Perron Nul
bekend te maken en nodigde verslaaf-
den uit mee te gaan voor een warme
douche, een boterham en een praatje.
Er waren Perron Nul-bezoekers die
mij niet konden plaatsen als ik in
burgerkleding langskwam. Volgens
velen leek ik sprekend op politieman
Karelse die bij de politie werkte en in
uniform Perron Nul bezocht.
Yilmaz, een gebruiker, zag mij aan
voor een ex-junk en wilde mij wel
laten zien hoe hij zijn geld ver-
diende. Trots liep hij met mij door
de fietstunnel richting Spoorsingel
en net uit de tunnel liep hij op een
muur af die gedeeltelijk uitgeslepen
was. Hij schrapte met een zakmes wat
bruinachtig steengruis af en deed dit
op een zilverpapiertje. Hij verkocht dit
in de omgeving van het station voor
tweehonderd gulden per gram. Daarna
liet hij zich even niet meer zien. Maar
twee gebruikers uit de omgeving van
Rotterdam voelden zich door Yilmaz
belazerd en zij kwamen met een groot
broodmes terug om de steengruisver-
koper aan het mes te rijgen.
Pasjesregeling
Velen die Perron Nul bezochten,
maakten zich schuldig aan kleine
criminaliteit en voor de NS was
Perron Nul slecht voor de veiligheids-
beleving van treinpassagiers die een
bezoek brachten aan Rotterdam. Zo
kwamen er ook nog abri’s op Perron
Nul te staan, waardoor de bezoekers
ook bij regen konden gebruiken. De
belangstelling voor Perron Nul nam
vanuit heel Nederland toe door deze
servicegerichte verblijfplaats. Om de
zaak beheersbaar te houden, voerden
medewerkers van de Pauluskerk
een pasjesregeling in. Maar tijdens
nachtdiensten werden er arrestanten
gemaakt en als hulpofficier van justitie
vertelde ik wat er zou volgen en over
de rechten en plichten. Nergens in
de woonbuurten werd nog gedoogd
dat verslaafden in portieken aan
het spuiten waren. Dit mocht alleen
op Perron Nul, anders kreeg je een
boete van meer dan honderd gulden.
De opgepakte verslaafden vertelden
mij nog even hoe zij over het beleid
dachten. Door de steeds toenemende
incidenten, zoals doodslag, overdosis
en een totale verloedering voelde
iedereen dat het zo niet langer kon
doorgaan. December 1994 werd Per-
ron Nul daarom gesloten. Inmiddels
had ik drie jaar de hulpverleningspet
op gehad en besloot mij weer op mijn
politiewerk te storten en alleen nog de
politiepet te dragen.
Han Karels
)
Perron Nul liep gierend uit de hand
De Oud
Dinsdag 8 maart 2016 . Jaargang 12, nr 5
Deze week o.a.:
Zuidplein
Pag. 5
Schipperscafé
Spaan
Pag.9
Leeszaal
Vreewijk
Pag. 15
Gezondheids-
special
Een overzicht van Perron 0 bij het Centraal Station
Oplage: 122.000 ex.
T 010 418 23 33 (dag en nacht) |
Brunchvaart
Volw. 29,95 p.p.
Kind 19,95 p.p.
.......................................
Avondvaart
Volw. 34,95 p.p.
Kind 24,95 p.p.
Reserveer via:
1 2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,...36
Powered by FlippingBook