op de milkshake, hoe prachtig de
namen ook waren. Wat dacht je van
een Jungle Princess of een Babes in
the Cradle. Daarom bouwde hij in
zijn naastgelegen garage een Casa del
Vino; een zaak waar wijn de hoofd-
zaak was, maar je ook een Hengelosch
biertje kon krijgen. Voor ons werd
Casa del Vino een verzamelplaats.
We spraken daar af en gingen dan op
de scooter, Vespa of Lambretta, naar
de stad. Bijvoorbeeld naar de Taboe
of de Oase van Jaap en Arie Valkhof.
Na de stad gingen we altijd terug naar
de Casa voor een afzakkertje en dan
overtraden een paar jongelui soms de
grenzen bij Sjaak. Want een scooter of
twee voor de bar van de Casa, dat kon
echt niet bij Sjaak. Hij werd dan even
kwaad, totdat de scooters weer voor de
deur stonden en ging dan weer over tot
de orde van de dag of nacht.
Eens bedacht Sjaak ten behoeve van
klantenbinding een plan. Wie voor
100 gulden aan bonnen had, kreeg een
fles landwijn, die je in de Casa kon
opdrinken. De fles lag in de keuken,
want daar was de koelkast. Sjaak
controleerde altijd eerst de bonnen of
het inderdaad honderd gulden was,
deponeerde ze in een champagnekoe-
ler en ging dan de fles wijn halen. Wij
haalden dan snel een deel van de bon-
nen weer uit de koeler. Dit ging een
tijd goed, totdat Sjaak merkte dat er
wel erg veel gratis wijn doorheen ging
en dus werd onze gulzigheid beloond
met het stopzetten van deze actie.
Gehaktballen
De ballen gehakt van Sjaak en Jo wa-
ren niet te versmaden. Nu had de Casa
geen toilet, maar we mochten door de
keuken naar het toilet in de milkbar.
Als de gehaktballen klaar waren, was
de run naar het toilet zeer hoog, want
de ballen gehakt lagen precies op een
plek waar wij langs moesten naar het
toilet, waar uiteindelijk de meeste bal-
len gehakt genuttigd werden.
In de Casa stond een piano en Sjaak
had iemand die daar ‘s avonds wel op
wilde spelen; zijn naam was Swaab.
De song die hij het best kon spelen,
maar vooral zingen, was ‘Who’s the ti-
gre’ en te pas en te onpas galmde deze
song door de Casa. Op een late avond
zaten we nog met Sjaak, Swaab en en
het vaste koppel in Parkzicht. Rond
kwart voor vier in de nacht stopten de
vaste musici met spelen. Wij kregen
Swaab zo gek dat hij op het podium
achter de piano kroop en ‘Who’s the
tigre’ begon te spelen. Onmiddellijk
kwamen enkele obers om hem het
spelen te beletten, maar in plaats van
te stoppen, begon hij er ook nog bij te
zingen en elke keer als een ober hem
beetpakte zong hij ‘Who’s the tïgre’.
Strand
In de zomer gingen wij met het vaste
koppel en Sjaak zondagmorgen naar
Rockanje, waar we in de strandtent
van Teun Wageveld wat gokten met de
trekkast of gingen zwemmen in zee.
Als we dan rond twee uur terug waren
in de milkbar, had Jo al broodjes of
iets dergelijks gemaakt en alles gratis.
Vaak verzorgden Jo en Sjaak gezellige
avonden met sinterklaas of Kerst en
Nieuwjaar. Ook op deze avonden werd
niets gerekend voor pepernoten, olie-
bollen en prijsjes die men kon winnen.
De milkbar en casa del vino waren een
echte jeugdsoos voor de jeugd van 18
tot en met 81.
In de jaren ‘50 organiseerde dagblad
De Rotterdammer in de zomer een
mars door Rotterdam-Zuid met als
middelpunt Vreewijk. Start en finish
waren altijd op de Groene Zoom, ter
hoogte van de Vreewijkschool. De
mars van 28 juni 1958 zal ik nooit
vergeten. Sjaak mocht bij de start/
finish tentjes neerzetten met limona-
des, snoep en patat. Van de Coca-Cola
Company kreeg hij een barwagen,
zo’n Citroën bestelwagen van golf-
platen, met een complete bar erin
met koeling en al. Voor de bezetting
van de kramen hoefde Sjaak niet ver
te zoeken, daar had hij tenslotte zijn
vaste klantenkring voor. Daar ik in die
tijd vertegenwoordiger was in slaolie
en sauzen, kreeg ik het beheer over de
patattent. Enige tijd daarvoor had ik
echter een meisje ontmoet, dat mij wel
aanstond; lief, beminnelijk en iemand
waar ik goed mee kon praten. Zij zag,
dacht ik, ook wel wat in mij. Die dag
stond ik dus patat te bakken, toen zij
kwam aanlopen met haar moeder. Dat
was mijn kans nog dichter bij haar te
komen. Ik bakte dus een portie patat,
zo knapperig, zo heerlijk, niet te veel
zout en ook niet te weinig en gaf dat
aan haar moeder, want toen was het
wel zo; heb je de moeder, dan heb je
zeker de dochter.
Na afloop van de mars en het oprui-
men van de kramen, gingen wij met
zijn allen in en op de barwagen van
de Coca-Cola naar de Milkbar en de
Casa. Toen wij binnenkwamen, was
daar ook het meisje van mijn dromen
en vanaf die datum zijn we nooit meer
bij elkaar weggegaan.
Theo van der Sluis
Van Milkbar Aurore naar Casa del Vino
Milkbar Aurore was in de
jaren 50 een bekende ont-
moetingsplaats voor de jeugd.
Eigenaar Sjaak Dijkgraaf en
zijn vrouw Jo bestierden de
milkbar op zeer sociale wijze.
Je mocht veel, maar er waren
bij Sjaak ook grenzen en wij,
jongelui, luisterden altijd naar
hem, maar natuurlijk wel tot
op zekere hoogte.
De vaste klantenkring van Sjaak werd
ouder en raakte een beetje uitgekeken
CCtje
c
foto burosolo.nl
C
ox
C
olumn
Krijgen zij de extraatjes, krij-
gen zij de extraatjes.
Van tijd tot tijd kijk je verbaasd op van
je krant, schud je het hoofd en denkt:
“Hoe is het toch allemaal mogelijk.”
Op de voorpagina van een van de
grootste kranten van Nederland stond
verleden week een artikel met de kop:
Tuchtrecht banken “werkt niet”. Dus
niet: Tuchtrecht banken “behoeft verbe-
tering”, of “voldoet niet helemaal”,
nee, “WERKT NIET”.
Wat was er aan de hand? Ik citeer: “Het
manipuleren van rentetarieven door
medewerkers van de Rabobank heeft
geleid tot lage geldboetes, niet tot straf-
rechtelijke vervolging.” In het zoge-
noemde Euribor-schandaal hadden de
heren de boel voor miljoenen en wel-
licht miljarden zitten tillen, en toen dat
uitkwam werden zij vervolgd; niet door
de politie of justitie, nee de financiële
wereld doet aan ZELFREGULERING,
via het Dutch Securities Institute,
dus een clubje eigen mensen, en daar
werden “schikkingen mee getroffen”.
De heren moesten boetes betalen van
750 tot 3000 Euro. 750 Euro? Zo
weinig klein geld hebben ze niet eens
bij zich. 3000 Euro? Dat halen ze uit
hun kontzak. De maximale boete, die
dus niet is opgelegd, bedraagt 25 mille.
25 Mille? Oh, dan moet ik effe pinnen.
Een hoogleraar zei naar aanleiding
hiervan dat dit “maatschappelijk gezien
nauwelijks te verantwoorden en uit te
leggen (is)”. Zeg dat wel.
De schikkingen waren zo uitgevallen
“omdat de Rabo-mensen- onder wie
drie leidinggevenden- NIET OP DE
HOOGTE ZOUDEN ZIJN GEWEEST,
de hoofdletters zijn van mij. Denkt
men nou echt dat wij achterlijk zijn?
Later werd vastgesteld dat zij er wel
van geweten moesten hebben, “maar
toen waren de schikkingen met kleine
boetes al getroffen.” Handig.
In de VS, want dit alles speelde
wereldwijd, gingen twee mensen de
cel in. In UK mogen er twee niet meer
in de financiële sector werken. Hier
ontlopen de misdadigers, en de bank
zelf, strafrechtelijke vervolging. Wel is
er “intern gestraft”.
Wie het gelooft mag zijn vinger
opsteken.
Een tweede hoogleraar vroeg zich af
of het sanctiesysteem wel werkt als
FRAUDE bij een Nederlandse bank
niet tot vervolging leidt. Ik denk van
niet, wat u?
Ik ben begonnen met een liedje van
Joop Visser, en daar staat het allemaal
in:
Het tuig zit hogerop, zit hogerop.
En zolang zij bepalen waar bezuinigd
wordt,
wordt daar niet bezuinigd, wordt daar
een klein lullig beetje voor de vorm
bezuinigd.
Het tuig zit hogerop, zit hogerop.
En zolang zij bepalen wie ontslagen
wordt,
Worden zij niet ontslagen, worden zij
niet ontslagen.
(…)
Het tuig zit hogerop, zit hogerop.
En zolang zij bepalen wat de regels
zijn,
Is dat de regel, is dat de regel.
Het tuig zit hogerop, zit hogerop.
En zolang zij bepalen wat corruptie is,
Is dat geen corruptie, is dat geen
zwendel.
En stel dat iemand zeggen zou, ach
jochie, tuig zit overal.
Wat zeg je dan in zo’n geval? Dan zeg
je: “Ja hoor, overal,
en altijd hogerop, en altijd hogerop!”
Het tuig (Joop Visser)
Het tuig zit hogerop, zit ho-
gerop.
En zolang zij bepalen wie het
meest verdient,
Verdienen zij het meest, ver-
dienen zij het meest.
Het tuig zit hogerop, zit ho-
gerop.
En zolang zij bepalen wie de
extraatjes krijgt,
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 23 augustus 2016
pagina 3
Milkbar Aurore was het verzamelpunt van Theo en zijn vrienden
