Heringevoerd is de dagtocht naar
de deltawerken met als hoogtepunt
de Haringvlietdam tussen Goeree-
Overflakkee en Voorne Putten. In
1971 kwam de dam na veertien jaar
van noest bouwen gereed. Al vanaf
de start van de gigantische nautische
bouwoperatie maakte rederij Spido
dagvaartochten in de richting van
Hellevoetsluis en Stellendam. Het vol-
tallig personeel van de Rotterdamse
melkhandel Van Berkel maakte het
uitstapje in 1964 ter gelegenheid van
de 75ste verjaardag van het zuivelbe-
drijf. Ik moest eraan terugdenken toen
ik onlangs de route van toen weer va-
rend aflegde. Ditmaal met het moderne
vlaggenschip James Cook met kapitein
Joey Wijnolst aan het roer en af en toe
live achter de microfoon met interes-
sante informatie over dorpen, steden,
bedrijven en agrarische aspecten langs
de route. Er is heel wat veranderd
en bijgebouwd. De Europoort en het
Botlekgebied waren er bijvoorbeeld
nog niet, net zomin als de 1ste of
2de Maasvlakte. Tijdens het varen
zorgden de cateringmedewerkers dat
het hun gasten aan niets ontbrak. Als
volleerde balletdansers verplaatsten
zij zich met hun volle dienbladen over
trappen naar en van de vier dekken.
Niets was te veel om het iedereen
naar de zin te maken. Hoogtepunt
was toen uit het niets onverwacht een
prachtig opgemaakt buffet met allerlei
lekker eten uit de scheepsvloer naar
boven kwam. Varen maakt hongerig,
zo bleek, want alle schalen waren na
een half uur vrijwel leeg en de magen
gevuld. Onderwijl voer het schip langs
het natuureiland Tiengemeten en ook
daar wist de kapitein het nodige over
te vertellen. “Zo gaat het op onze
andere dagtochten ook”, vertelde hij in
de gastvrije stuurhut, waar passagiers
met hun vragen in en uit mochten
lopen. Joey Wijnolst was er ruim
acht jaar geleden ook bij toen 4500
lezers van De Oud-Rotterdammer de
90ste verjaardag van Spido vierden en
tegelijk het 1ste lustrum van De Oud-
Rotterdammer. Om 18.00 uur, dus na
ruim zeven uur en 135 vaarkilometers
was een fantastische dag voorbij.
Maar niet voor het personeel, dat het
schip gereed moest maken voor een
volgende vaart.
Spido vaart verder dan Eem- en Waalhaven
Bijna een eeuw vervoert de Spido passagiers door de havenbekkens van Rotterdam. Aanvankelijk
alleen in de havens bij het centrum. De diensten werden onderhouden met veelal kleine en soms
onooglijke scheepjes. Anno 2016 beschikt de rederij over een moderne vloot en zijn aan het ‘ge-
wone’ rondvaart-programma sfeerrijke themacruises en dagtochten toegevoegd.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 23 augustus 2016
pagina 9
De bemanning van de James Cook van Spido.Rechts kapitein Joey Wijnolst.Foto’s Rein Wolters
In de nachtelijke uren konden we
bij gunstige atmosferische omstan-
digheden soms rechtstreeks via de
mobilofoon met de meldkamer van de
Amsterdamse politie in contact treden.
Op zekere nacht riepen we zodoende
vanaf de Doenkade die Mokumers
op met de vraag of het schip met de
konijnen al aangekomen was. Op de
verbaasde vraag waar dat schip van-
daan moest komen en wat het dan wel
in Amsterdam moest doen, antwoord-
den wij dat die konijnen, een geschenk
van het Rotterdamse stadsbestuur, toch
zouden worden ingezet bij het graven
van de IJ-tunnel. Of we niet wat
‘geinigers’ konden bedenken, mees-
muilden de Amsterdammers, ‘Jawel’,
seinden we terug, ‘we bouwen hier
in Rotterdam ook een tunnel, maar
aangezien we hem nog niet direct no-
dig hebben, zetten we hem voorlopig
rechtop, in de reservestand zo gezegd.
Misschien is het wat voor jullie?’
Geen commentaar, over en sluiten!
Inspiratie
Om de een of andere reden zorgde die
Euromast bij mij soms voor de nodige
inspiratie. Of het nu kwam door het
fantastische uitzicht of door de abso-
lute stilte daar boven, weet ik niet.
Toen ik, inmiddels enige tijd geleden,
nog eens over de reling tuurde, moest
ik weer even terugdenken aan de
plannen die we op die toren hebben
gesmeed, aan de successen die we er
hebben gevierd en zeker ook aan de
internationale vriendschappen die we
er gesloten hebben. Elke keer als ik
met een buitenlandse collega op de
Euromast vertoefde, leverde dat wel
een anekdote op.
Zoals met die Belgische collega.
Staande op veilige afstand van de
reling staarde hij vol bewondering,
maar ook met een lichte vrees in zijn
ogen, naar stad en land onder hem.
Toen ik hem uitnodigde wat dichterbij
te komen, wees hij dat resoluut van de
hand: “Allez, liever niet zunne, want
dan gao ik kippevlees krijgen, hè.”
Op mijn vraag of ze in Antwerpen ook
zo’n mooie uitzichttoren hadden, zei
hij: “Awel, ‘t is van te zeggen, kijk, als
ge op de bovenste verdieping van het
hoofdbureau stoat, kunt ge vermits het
zicht fameus is, ons Manneke Pis in
Brussel zien staan hè.”
Militair-strategisch
Ook de uitspraak van een Franse col-
lega - leider van een observatieteam
- vond ik de moeite van het optekenen
waard. Met een theatraal armgebaar
bestreek hij vanaf het hoge platform
zo’n 180 graden, uitroepend: “Het is
een eeuwenoude militair-strategische
grondregel, ook beoefend door Napo-
leon: die de hoogte beheerst, beheerst
ook de diepte.” Voor observatie-
doeleinden van onschatbaar belang,
voegde hij er nog aan toe.
‘Bei uns…’ kon je gegarandeerd een
Duitse collega horen betogen, en
dan wist je het in de regel wel. In de
Heimat stonden ook overal van die
dingen, veel hoger, en ze draaiden nog
rond ook. “Schön, romantisch schön.”
Engelse collega’s waren zoals altijd
flegmatiek in hun commentaar: “Hell
of a job”, zich intussen afvragend
of je er met een parachute vanaf zou
kunnen springen. “Kan altijd”, was
mijn antwoord dan, “maar of ie op tijd
opengaat, is weer een andere vraag.”
Amerikanen draafden steevast met een
paar camera’s om de nek het hele plat-
form rond met de vraag waar precies
Parijs, Londen en Stockholm lagen.
Wanneer je ze dan richting Delfshaven
wees en vertelde dat op dat stukje
grond aan de voet van de Euromast
een stuk Amerikaanse geschiedenis
was begonnen, werden ze pas stil.
Onvergetelijk was de bijeenkomst met
enkele temperamentvolle Zuid-Ameri-
kaanse dienders, die een studiebezoek
aan het Rotterdamse politiekorps
brachten. Bij de ontelbare lichtjes
van Rotterdam bij nacht, vierden
we een afscheidsfeestje. Toespraken
met verzekering van eeuwig durende
vriendschap gingen over en weer.
Toen ik ter bezegeling van een en
ander het korpsembleem van mijn
uniform op dat van de bevelvoerend
generaal speldde, klonk een oorverdo-
vend applaus. Ik meende zelfs hier en
daar een Zuid-Amerikaans traantje te
zien wegpinken.
Jan Blaauw
‘Onze’ Euromast
Vanaf het moment dat ie in 1960 in een sneltreinvaart werd neer-
gezet op de plaats waar hij nu staat, heeft de Euromast in mijn
politiejaren vooral ook een internationale relatie-bevorderende
rol gespeeld. Daarover zo dadelijk meer. Nog tijdens de bouw
van de betonkolos zagen wij kans vanuit de surveillance-auto
per mobilofoon enkele niets vermoedende Amsterdamse dien-
ders met deze nieuwe Rotterdamse aanwinst op stang te jagen.
Dat gebeurde aldus.
Het uitzicht vanaf het Euromastplatform is onvergelijkbaar
Het schitterende en rijkelijk voorziene buffet kwam onverwacht uit de vloer omhoog
