U
Dé g r a t i s k r an t voo r de e ch t e Ut r e ch t e r
Oplage: 55.300 ex.
In de jaren ‘50 en ‘60 werd er
in het Ondiep altijd op straat
gespeeld. Een pc bestond im-
mers niet en in de kleine wo-
ningen aan de Abrikoosstraat/
Pippelingstraat/Druifstraat/
Aalbesstraat en Moerbeis-
traat was er gewoon geen
ruimte om te kunnen spelen
met je vriendjes. “Voetballen
deden we gewoon op straat”,
vertellen Jaap en Rob van de
Berg, Ynze van der Linden,
Wijnand de Ruijter, Fred de
Jongh, Loek Bijkerk en Gert
van Es in koor. Allen woonden
in de jaren ‘50 en ‘60 in (een
van de zijstraten van) het
Ondiep.
Ynze was heel attent op oom wijk-
agent en zijn collega’s. “Buiten op
straat voetballen mocht echt niet”,
zeiden ze tegen me. “De bal werd
ingepikt en als je een grote mond had,
werd je op woensdagmiddag verwacht
in het politiebureau Hogelanden voor
het schrijven van 100 strafregels
‘Ik mag niet op straat voetballen’.”
Gert beaamt dat. “Ik heb me vaak op
woensdagmiddag moeten melden,
vond dat belachelijk. Met de kennis
van nu zouden de agenten eigenlijk
alsnog hun excuses moeten aanbieden.
We haalden echt geen kattenkwaad
uit, waren voorbeeldige kinderen die
alleen maar wilden voetballen.”
Ynze herinnert zich nog wel de
woordenwisselingen met sommige
bewoners. “Per ongeluk kwam er wel
eens een bal in de voortuin. Je kreeg
hem mooi niet terug. De BEMI-winkel
was gelukkig om de hoek, daar kon
je voor een kwartje zo weer een
nieuwe bal kopen. En als we een ruit
hadden ingeschoten, wat regelmatig
voorkwam, zetten de broers Van de
Berg er gewoon zelf netjes een nieuwe
ruit in.”
Bonnenboekje
Loek herinnert zich nog dat hij een
bekeuring kreeg van twee gulden en
vijftig cent. “Een overijverige agent
was het zo zat ons waarschuwingen uit
te delen en mijn bal in te pikken dat
hij zijn bonnenboekje maar trok.”
Wijnand werd eens met een paar
vrienden door de politie opgepakt en
op politiebureau Hogelanden even in
de cel gezet.
“Even later werden we een voor een
uit de cel gehaald en in het zijspan
van de politiemotor gezet door de
toenmalige postcommandant, ook
wel ‘Knipoog’ genoemd. We werden
naar het in aanbouw zijnde Overvecht
gereden waar de motoragent een dot
gas gaf zodat de zijspan flink omhoog
kwam. Na vijf minuten stopte de
agent, liet ons uitstappen en zei: “Ga
maar lekker terug naar huis lopen.”
Gelukkig hebben mijn ouders dat
nooit geweten. De agent kende mijn
ouders”, aldus de huidige inwoner van
Leidscherijn.
Frans Geurtsen
Jaap heeft goede herinneringen aan
Frans Geurtsen. Hij woonde om de
hoek op de Laan van Chartreuse.
“Frans voetbalde bij Velox en later
bij landskampioen DWS en in het
Nederlands elftal. Hij voetbalde vaak
met ons mee of gaf ons goede tips. We
hadden trouwens veel goede voetbal-
lers bij ons in de straat en om de hoek,
zoals de broers Kerkmeester, Hennie
Rietveld en Jan en Karel Mackaay.
Willem Wernert, Hans Hol en Gerard
Matthijssen haalden zelfs het betaald
voetbal.”
Schaatsen
Broer Rob had nog een andere hobby,
schaatsen in de polder op de plek
waar nu Overvecht is gebouwd. “In
de winter werd door ons gezin, ik heb
negen broers en zes zussen, volop
geschaatst op de ijsbanen Sint Moritz
en Arosa. Schaatsen kregen we gratis
via bemiddeling van school. Je weet
wel, die schaatsen met een krul. We
hebben de krul er maar snel afgehaald,
iedereen kon immers zien via wie je ze
gehad had.”
Straatvoetbal
Jaap heeft in de jaren ‘60, samen met
zijn vader, twee voetbalverenigingen
opgericht, de Pippeling Boys en de
Berg Boys. “Met wat vriendjes uit
de straat erbij hadden we een sterk
elftal. We deden jarenlang mee aan het
bekende straatvoetbaltoernooi op de
Zwanevechtlaan en de Boisotstraat.
We kochten een tenue bij de beste
Utrechtse sportzaak uit die tijd, Henk
Temming. Henk kwam zelf uit het
Ondiep, dat maakte de onderhandelin-
gen wel wat makkelijker. We hadden
immers niet voldoende gespaard om
alles in een keer te betalen. Ik mocht
van Henk elke week een gedeelte
komen betalen.
Ieder lid moest op vrijdagavond zijn
contributie bij me komen afgeven, ik
kon conform afspraak dan op zaterdag
het geld bij Temming gaan brengen.
Henk heeft uiteindelijk keurig alles
op tijd gekregen. We speelden in een
oranje shirt, witte broek en oranje
kousen. Echt, we zagen er pico bello
uit.”
Kameraadschap
Fred zou graag zijn jeugd in het On-
diep nog eens overdoen.
“Kameraadschap stond altijd op 1;
je liet elkaar nooit in de steek. Ook
onze ouders deden mee, ze pasten
gewoon op de spullen van de buren.
Bij iedereen hing een touwtje uit
de brievenbus, je kon gewoon bij je
buren even naar binnen. Ik kon vaak
bij vriendjes mee-eten, ook al was het
op zondag als er vlees op tafel kwam.
Iedereen was met weinig tevreden, je
wist niet beter.”
Op de pof
Gert herinnert zich nog goed de
kruidenierswinkel van Vermaat, om de
hoek van de Druifstraat.
“Je kon daar gewoon doordeweeks
op de pof kopen, op vrijdagavond
was het dan betaaldag. Zijn zoon
Cees Vermaat is later aardig terecht
gekomen, heeft nu in bijna alle
ziekenhuizen een restaurant. Ik vroeg
laatst in het Vermaat-restaurant in het
Antonius Ziekenhuis Leidscherijn of
je de koffie op de pof kon kopen. Ze
keken me raar aan en vroegen of ik
wel goed bij mij hoofd was. Nou zei
ik, vroeger heb ik dat bij Vermaat zo
vaak gedaan.”
Gert van Es
Voetballen op straat in Ondiep verboden
Dinsdag 14 oktober 2014 . Jaargang 5, nr. 21
Deze week o.a.:
Mijn vader, de
meubelmaker
Pag. 3
Interview Leo
van Veen
Pag. 5
Ken je dit nog
Pag. 11
Overhaalder
en mensen-
redder
Pag. 13
De huisjes in de Pippelingstraat waren te klein om binnen te spelen
Oplage: 55.30 ex.
Meer informatie:
Donaudreef 25
Utrecht
Dag en nacht bereikbaar
voor directe hulp na
overlijden(030) 262 2244
Ruimte voor afscheid
altinguitvaarten.nl • 06 - 45 363 220
Geertekerkhof 3 • 3511 XB Utrecht
A
l
t
i
n
g
U
i
t
v
a
a
r
t
e
n
DOMUNDER.NL
Domplein
VRIJWILLIGERS
GEZOCHT
VOOR PUBLIEKSBEGELEIDING
NIEUWSGIERIG?
KIJK OP DOMUNDER.NL
