U
Dé g r a t i s k r an t voo r de e ch t e Ut r e ch t e r
Oplage: 55.300 ex.
Mijn enige stoorzender was mijn moe-
der die mij graag allerlei klusjes liet
doen tot en met zo goed als alle bood-
schappen. Zo heb ik heel wat lopen
zeulen met zware boodschappentassen
gevuld met de wekelijkse gezinsbood-
schappen van De Gruyter en Simon de
Wit. De melkboer en bakker kwamen
aan de deur, maar ik moest wel naar de
slager, groenteman en Jamin. Bij De
Gruyter mocht ik meestal het ‘snoepje
van de week’ meenemen, maar dat
moest dan wel thuis met vier kinderen
worden gedeeld.
Op maandag was het wasdag en dan
was mijn moeder daar de hele dag
mee bezig. Dat begon eigenlijk al
op zondagavond als de was op het
gasstel werd voorgekookt. Zij had dan
nergens anders tijd voor en was het
mijn taak om tussen de middag voor
het eten te zorgen. ‘s Morgens voor
het naar het school gaan werd mij al
luid en duidelijk te verstaan gegeven
dat ik onmiddellijk en dan ook wel
onmiddellijk uit school naar huis
moest komen.
Gymnastiek
Toch bleef er nog een heleboel tijd
over. Ook al omdat ik alleen lid was
van een gymnastiekclubje en we
nooit op vakantie gingen. Tijd die
ik verdeelde over buiten spelen met
vriendinnetjes en vriendjes en mijn
tweede grote passie: lezen.
Er waren kinderen genoeg voorhan-
den. Met mijn gymnastiekvriendinne-
tjes deden we graag allerlei gymnas-
tiekoefeningen op het grasveld voor de
deur. Er was alleen een lastige bijkom-
stigheid. Dat was streng verboden. In
mijn herinnering stond er een bord
op het grasveld met de mededeling
‘Streng verboden zich op het gras te
begeven’. En verboden werden in die
tijd gehandhaafd, jawel. In dit geval
door de parkwachten ofwel door ons
parkpikken genaamd. Je moest dus al-
tijd op je hoede zijn. Sowieso herinner
ik me uit die tijd een torenhoog ontzag
voor politieagenten vermengd met
een scheutje angst. Tot op de dag van
vandaag is mijn eerste reactie bij het
zien van een agent of politieauto: blik-
semsnel nagaan of ik niets verkeerds
aan het doen ben. Ondanks dat namen
we het risico en deden gewoon wat we
fijn vonden.
Naast de gebruikelijke straatspelletjes
die hier al eerder zijn beschreven
herinner ik me een spel dat we zelf
hadden bedacht. Het heette ‘spinazie’.
Geen idee waarom. Het was een vari-
ant op trefbal met vier honken.
We hadden niet of nauwelijks speelat-
tributen tot onze beschikking, maar
dat stimuleerde alleen maar onze
creativiteit. Met een zakje knikkers,
zelfgemaakte kaarten van sigaret-
tenpakjes, gebroken kettinkjes voor
bepaalde hinkelspelen konden we uren
veel plezier hebben met elkaar. Ik kan
nog onze geur en het gevoel oproepen
van knikkers in koude tintelende han-
den op een winterse dag als het al don-
ker begon te worden. Het sneeuwde
in mijn herinnering vaak en veel in
die winters. Als het even kon maakten
we voor schooltijd met zijn allen een
spekgladde glijbaan midden op straat.
Dat moet behoorlijk gevaarlijk zijn
geweest voor fietsers. Maar er was nog
weinig verkeer. Auto’s zag je amper.
Lezen
Ik ben dol op lezen. Ik kon dat al
vroeg en ik las snel, ik kon heel wat
boeken aan. Alleen had ik helemaal
geen boeken. Lange tijd had ik er
maar 1 tot ik in de 5e klas van de
lagere school een prijs had gewonnen
bij een opstelwedstrijd, waaraan meer-
dere scholen uit Utrecht meededen.
Leerlingen van de 5e en de 6e klas. De
prijsuitreiking was in de Stadsschouw-
burg en was op zich al een evenement.
Ik keek mijn ogen uit. Tot zover was
het allemaal leuk en spannend. Op een
gegeven moment werd ik uitgenodigd
naar voren te komen, mijn naam werd
omgeroepen. Mijn achternaam is Bar-
telds, met een d voor de s. Dat hoor je
nooit als hij wordt uitgesproken. In die
tijd had Rijk de Gooijer enorm succes
met zijn liedjes, waaronder een over
Baaartels, uitgesproken op zijn plat
Utrechts. Ik zat vrij achterin de zaal en
tijdens het naar voren lopen werd de
Gooijerse variant me van alle kanten
toegeroepen. Ik ging door de grond!
Vanaf die dag haatte ik mijn naam en
zelfs het boek dat ik als prijs kreeg
uitgereikt kon de middag niet meer
goed maken. Het boek was ‘Afke’s
tiental’ door Nienke van Hichtum.
Gelukkig heb ik daar eenmaal thuis
met volle teugen van genoten. Zo had
ik dus twee boeken.
Mijn leeshonger moest dus op andere
wijze worden gestild. Nu was er een
parochiebibliotheek horend bij de
Sint Nicolaaskerk, gerund door een
paar oudere dames. Daar mocht
ik lid van worden. Ik zie een klein
halletje voor me met een soort loket
waarachter de dames en de boeken
zich bevonden. Alle beschikbare boe-
ken stonden op lijsten, gerangschikt
naar leeftijdsgroep. Keurige boeken,
die de katholieke keuring hadden
overleefd en geschikt geacht werden
voor ons kinderen. Denk vooral niet
aan kleurige aantrekkelijk uitziende
boeken, waarover mijn kleinkinde-
ren en vele leeskindertjes met hen
kunnen beschikken. Ze waren met
saai bruin papier gekaft. Maar ja, het
waren wel boeken en lezen wilde ik.
Ik las zo snel, dat ik telkens voordat
ik over mocht naar een volgende
leeftijdsgroep, alles van de categorie
waartoe ik behoorde, bijvoorbeeld
van 6 tot 9 jaar, al had gelezen. En ja,
de dames waren wel aardig, want na
beraad mocht ik dan al vast over naar
de volgende. De kunst was om uit
het zicht van mijn moeder te blijven,
want lezen was volgens haar niets
doen. Dan had ze onmiddellijk een
klus voor me. Ik werd zeer bedreven
in het mezelf onzichtbaar maken door
me te verstoppen in een hoekje achter
een stoel. Veel later, toen ik al op de
ULO zat, was ik zo af en toe een paar
dagen ‘ziek’. Die dagen bracht ik door
in bed al lezend in boeken waarvan
ik rijkelijk werd voorzien door een
vriendinnetje die thuis een kast vol
hadden. Wie zal zeggen hoe die boe-
ken mij gevormd hebben.
Marjo Bartelds
Wij vermaakten ons wel, ook ‘s winters
Dinsdag 6 februari 2018 . Jaargang 9, nr.3
Deze week o.a.:
Hilde van
Werven
Pag. 5
Clare
Lennart
Pag. 7
Hé, wat rijdt
daar nou?
Pag. 10
Brandglas en
stinkveter
Pag. 11
Broer en zus in de sneeuw
Oplage: 55.30 ex.
In de jaren vijftig hadden we nog een enorme hoeveelheid vrije
tijd tot onze beschikking. Geen afleiding door alle technologi-
sche snufjes zoals nu aan de orde van de dag.
Net verhuisd en opzoek naar een
nieuwe tandarts?
Wij bieden mondzorg voor uw
hele familie!
Tandartsprak�jk Golan
Zeemanlaan 10
3572 ZD Utrecht
030-2511581
alting uitvaarten
ruimte voor afscheid
06 45 363 220
(dag & nacht)
Geertekerkhof 3
3511 XB Utrecht
gewaardeerd met
een 9,8
alting uitvaarten
Pauline Res & Hiske Alting
Adverteren in De Oud-Utrechter loont!
Neem nu de proef op de som!!
Bel 030 - 82 00 570
Ons team adviseert u graag over de mogelijkheden
Tip: Op 6 maart verschijnt de Gezondheidsspecial
