Mijn zus smokkelde mij de bioscoop in
Bij de K.R.O. volgde na uitzending altijd de dagsluiting met Bisschop Beckers en later Pater Leopold Verhagen. Woensdag en zaterdag was om vier uur het kinderuur- tje waarbij vaak kinderen uit de buurt bij ons mochten komen kijken naar Dappere Dodo, Pipo de clown en Okkie Trooi. Omroepsters die ik me herinner waren Tanja Koen en Hannie Lips (Tante Hannie naar wie je altijd zwaaide).
Later kreeg je er een zender bij en kon je met een stuk koperdraad aan de gordijnrail die dienst deed als antenne bij helder weer het R.E.M.-Eiland ontvangen met programma’s als Rin Tin Tin, Het sprekende paard Mr. Ed en Lucy Ball. Televisie was naast het luisteren naar de opkomende popmuziek een van de weinige vormen van vertier.
Eerste film
Eenmaal wat ouder zocht je meer naar ontspanning buitenshuis. Maar de vele uitgaansmogelijkheden waarvan de jeugd van vandaag de dag kan genieten hadden wij niet. De grote publiekstrekkers waren naast de dierentuin en het Kralingse bos de bioscopen, waarvan er in Rotterdam heel wat waren.
In de krant stond elke week de bioscoopladder waarop je kon zien welke film er speelde en waar die draaide. Mijn eerste film die ik zag draaide in Victoria aan de Bergweg. Het was een zwart-wit film met Eddie Constantine; een soort voorloper van James Bond. Voor die voorstelling werd ik door mijn zus (ik was twaalf) naar binnen gesmokkeld, omdat het een rolprent met een filmkeuring van veertien jaar betrof.
Toendertijd had je nog leeftijdskeuring voor alle leeftijden, veertien jaar, achttien jaar en voor volwassenen. Bij de ingang van de bios werd hierop vaak streng toegezien. Soms kreeg je eenvoudigweg geen kaartje als je te jong leek. Dat kon je wel eens omzeilen door iemand anders te vragen het toegangsbewijs voor jou te willen kopen.
Polygoonjournaal
Eenmaal binnen werd je ontvangen door een ouvreuse in uniform die je met behulp van een zaklampje naar je plaats bracht waarna je haar een ‘tippie’ gaf. Bioscopen van toen hadden verschillende ‘rangen’ Met bijbehorende oplopende prijzen. Je had Parterre, Parket, Stalles, loge en soms Balkon. Vanwege het beschikbare budget zat ik meestal helemaal vooraan op Parterre (Nek-loge). Met je neus op het enorme doek waarbij je bijna wagenziek werd van de bewegingen voor je.
Wanneer je de ondertiteling probeerde te lezen leek het of je bij een tenniswedstrijd zat. De voorstelling begon altijd steevast met het ‘Polygoonjournaal’ met de markante stem van Philip Bloemendal. Ook had je toen al reclame en vaak een bedelactie voor het ‘Bio-vakantie-oord’ waarna het licht in de zaal gedimd aanging en er collectebussen voor dit doel werden doorgegeven. Wederom onder de leeftijdskeuring zag ik een film over Djengis Khan waarin vlak voor mijn neus iemand met vier paarden werd gevierendeeld. Dat beeld kan ik me nog altijd voor de geest halen. Hoe bedoel je leeftijdskeuring?
In bioscoop Thalia zag ik ‘Help’ met de Beatles en de grootste publiekstrekker was ‘The Sound of Music’ die langer dan een jaar in Corso te zien was. Rex op de Middellandstraat en Centraal op de Oude Binnenweg draaiden vaak de films waarin het er heet aan toe ging, voordeel hierbij was dat er bij de aftiteling geen kostuumontwerper behoefde te worden genoemd.
Bij bioscoop Princes op de Schiedamseweg kon je extra goedkoop in de ‘Engelenbak’ zitten, een plek aan de zijkant met heel slecht zicht op het filmdoek. Ik zag daar “The House of wax’ met griezelkoning Vincent Price in de hoofdrol.
Dracula
Wanneer je verkering kreeg, was in vele gevallen je eerste uitje het ‘pakken’ van een filmpje. Zo ook bij mij. Het enige dat ik nog weet is dat die film een ‘Western’ was, maar waar die over ging? Ooit gebeurde het dat er in Rex een Dracula film met Christopher Lee draaide. In die tijd gewoon echt heel eng. De film begon met een priester die in een heel mistig landschap een kerk binnen ging en de klok wilde luiden. Van het klokkentouw droop bloed. De priester gaat via de trap omhoog in de kerktoren en kijkt onderin de klok. Uit de klok valt vervolgens het ontzielde lijk van een mooie vrouw waarbij het bloed uit de bijtwond in de nek druipt.
Deze scene in combinatie met de filmmuziek bezorgde je kippenvel van een centimeter dik over heel je lichaam. De film stopt na dit moment en op het filmdoek verschijnen de bloeddoorlopen ogen van Dracula met daaronder de tekst: ‘Wie nu niet verder wil kijken kan bij de kassa zijn entreegeld terughalen!’ En inderdaad verlieten enkele mensen de zaal.
Later zag ik in diezelfde film dat toen Dracula een deur dicht gooide het hele decor (dat een zware stenen muur voorstelde) bewoog.
Western
De beste ‘Western’ is voor mij absoluut ‘Once upon a time in the West’ met geweldige muziek van Ennio Morricone. Daarin de prachtige close up van de ogen van de duellerende Charles Bronson en Henri Fonda. Mooi was ‘Deerhunter’ en ontroerend ‘The Killing Fields’ en dan heb je natuurlijk ‘Titanic’. Sadistisch en eng vond ik ‘a Clockwork Orange’ hoewel dit een kinderfilm is in vergelijking van wat nu soms wordt voorgeschoteld.
Het lijkt wel of mensen niet meer te shockkeren zijn. Ik snap niet hoe dat tieners van nu zonder emotie naar walgelijke slachtpartijen in films zoals ‘saw’ en ‘Hostel’ kunnen kijken. Ronduit jammer en vooral zorgelijk.
Harry van Oers. baan.oers@online.nl
Geef een reactie