Page 11 - week30-oudrotterdammer

Ger Steenkamp (1946-2010) werd ge-boren in Jakarta, Indonesië, en kwam als ventje van een jaar of zes, zeven naar Nederland, naar Rotterdam, naar de Sprokkelenburg, in Zuidwijk. Hij kwam terecht in een omgeving waar muzikaal van alles gebeurde. Joke Bruijs groeide op in de wijk, Marijke Hoﬂand, en allerlei jongens die bandjes zouden beginnen. Indische jongens als Ger en zijn jongere broer John hadden een beetje een voortrek-kersrol. Ze maakten zich allerlei Amerikaanse muziek snel eigen. En op het podium presenteerden veel ‘Indo’s’ zich anders. Jan van Tellingen (1947) groeide op aan de Schuilen-burg en maakte het allemaal van nabij mee: “Indische jongens bewogen. Nederlandse jongens niet. Er werd met een zekere afgunst naar gekeken.” In 1963 stond Ger mede aan de wieg van de band De Magneto’s. Hij speelde er slaggitaar in. Andere leden: Ad Franken (sologitaar), Hans van der Star (basgitaar), Willem van Krimpen (drums, later vervangen door Henk Kuiper) en Bertus Springer (zang, la-ter vervangen door Jaap Ensel, die op zijn beurt plaats maakte voor Conrad Lennon, uit Nieuw-Zeeland). Vanaf zo’n beetje 1964 zat ook broer John Steenkamp (sologitaar) bij de band.

Funny Face

Het verhaal van De Magneto’s is het typische verhaal van een beatbandje uit de jaren zestig. Jongens die elkaar kennen uit de buurt of van school en die gaan optreden met liedjes van The Shadows en andere bekende groepen van die tijd. Er wordt een fanclub opgericht - die van de Magneto’s telde 350 man(!). Er worden fotokaarten verspreid. Er zijn wat bezettingswis-selingen. En dan moet de een na de ander in dienst en valt de boel in duigen. Want als de dienst erop zit, volgt doorgaans het traject van verkering, werk, trouwen, huisje, meubeltjes, kinderen, kortom het hele arsenaal aan verantwoordelijkheden waarin een bandje minder goed past. Alleen: bij Ger liep het een beetje anders. Hij werd uiteindelijk beroeps. Hij heeft wel een tijd als onderhouds-monteur gewerkt bij Fiat Broedelet in het Groothandelsgebouw, maar via hobbyband The Raves belandde hij in 1971 in de Rotterdamse beroepsband Funny Face, die met zangeres Sylvia van Asten verscheidene plaatjes heeft gemaakt en veel werk had. In 1986

ging Ger met eigen apparatuur aan de slag als professioneel geluids-technicus. In de loop der jaren zou hij ontelbaar veel artiesten bijstaan. Hij heeft intensief gewerkt met Arie Ribbens, maar ook met grootheden als Sugar Lee Hooper, Saskia en Serge, Lou Prince, Lobo, Albert West, Anita Meyer, Donna Lynton, Mannes en Lee Towers. Dochter Cindy (1972): “Mijn vader had een enorm goed muzikaal gehoor. En hij was rustig. Bescheiden. Je merkte bijna niet dat ie er was.” Magda van Tellingen-de Groote (1950), die opgroeide aan de Nijenburg en de hele carrière van Ger heeft gevolgd: “Ger was heel geliefd. Ze zeiden wel: ‘Komt die kleine Indo het geluid doen? Dan komt het goed.’ Hij werd ook wel De Grote Kleine Man van Zuidwijk genoemd.”

Rocking Thunders

Veel van die beatbandjes van de jaren zestig mogen dan zijn gesneuveld dankzij militaire dienst en het gewone burgermansbestaan, bij nogal wat van de vroegere leden is het blijven kriebelen. Nu en dan werd er eens een reünie gehouden, met een optredentje, en toen de jongens van vroeger man-nen van in de vijftig waren gewor-den, en de kinderen hier en daar het

ouderlijk huis hadden verlaten, werd de boel serieuzer aangepakt. Diverse bands werden heropgericht. En in een nostalgische bui begonnen Jan van Tellingen en Ger Steenkamp in 2001 samen de Stichting 6-ties Rotterdam-Zuid, met als bestuursleden Sylvia van Asten, Henk Kuipers, Rob Ehbel en Wil Stelloo. In het oprichtings-jaar organiseerde die stichting een sixties-festival in een van de kleinere zalen van Ahoy’. Een avond met de heropgerichte Rocking Thunders, The Rocking Four, The Spitﬁres en The Starliners. En met Joke Bruijs en Marijke Hoﬂand. Van Tellingen: “Het was een gok. De stichting had helemaal geen geld. Maar de posters hingen nog niet allemaal of de kaarten waren al op. We hebben 800 kaarten verkocht.” Het werd een memorabele avond. Jan, Ger en anderen hebben daarna nog een stel van die sixties-avonden georganiseerd op Zuid. In

Brederode (het voormalige Spes, bij de luchtbrug naar De Kuip), in De La-renkamp, en in ’t Slag. Avonden met naast The Rocking Thunders en The Rocking Four ook bands van buiten Rotterdam-Zuid, zoals René & his Alligators, It’s marvellous, The Main Team en The Flaming Stars. Jan: “We kregen op zeker moment verzoeken of ze alsjeblieft mochten komen spelen.” Maar in 2008 hield de stichting op. Om gezondheidsredenen. Er vielen te veel jongens weg. En toen ging ook, heel plotseling, de alom geliefde Ger Steenkamp. Die ‘kleine Indo’ met z’n goede oren. Als een dief in de nacht kneep ie er tussenuit. Een klap voor de enorme kring muziekliefhebbers in Rotterdam voor wie de jaren zestig nooit helemaal zijn overgegaan. Magda: “Zestiger jaren-muziek is nog steeds de enige muziek die ik leuk vind.”

Op een ochtend in september afgelopen jaar voelde Ger Steenkamp zich niet zo goed. Hij had pijn, en die pijn hield de hele dag aan. ‘s Avonds was ie dood. Naar later bleek was zijn aorta gesprongen. Ger werd niet ouder dan 63. Tot groot verdriet van onder anderen een enorme schare vrienden uit de muziek.

Naar aanleiding van een reünie van De Magneto’s, een tijd geleden, schreef een krant de prachtige zin: “Ooit heb-ben de Magneto’s beschikt over een ei-gen repertoire van drie nummers, maar die zijn ze vergeten.” Ook waar de naam van de band vandaan kwam, was de heren toen al niet meer helemaal helder. “Het had iets met aantrekkings-kracht te maken of zo.”

Het past helemaal in de gedachte: als je je de jaren zestig kunt herinneren, heb je ze niet meegemaakt.

Nico Pavias

Het verhaal over de tragische dood van Rotterdammer Nico Pavias junior (1926-1944) in de vorige editie van De Oud-Rotterdammer heeft een opmerkelijke reactie opgeleverd. Nico kwam om het leven bij een poging te vluchten uit een werkkamp bij Staphorst. Hij was al buiten het kamp, maar ging terug om zijn accordeon op te halen. Een bewaker schoot hem door het hart. Wie heeft gereageerd op dit

verhaal? De man met wie Nico destijds samen vluchtte! Piet Verbaan (86), uit Rotterdam-Prinsenland. Hij herinnert zich de gebeurtenissen nog haarscherp. Per brief laat hij weten: “Nico Pavias en ik waren beiden in de Arbeidsdienst gelegerd in barakken, even buiten Staphorst. We sliepen in stapelbedden. Ik lag boven, Nico onder. Ons werk be-stond uit het graven van een kanaal. We zijn ook nog ingezet voor het rooien van aardappels in Drenthe, in Emmer-Compascuum. Daar sliepen we bij de boer in de schuur, op stro op de grond. Toen dat afgelopen was, gingen we terug naar Staphorst. Op een ochtend werd daar bij het ontbijt gezegd: van-avond ﬁlm. En iedereen moest er bij zijn. Wij ’s avonds naar de eetzaal waar de ﬁlm gedraaid werd. Wat schetst onze verbazing? We kregen propaganda-ﬁlms van de Duitse Wehrmacht. Hoe goed het bij de Wehrmacht was. Goed eten, muziek maken, en lachen dat die moffen deden. Na aﬂoop gingen Duitse ofﬁcieren achter een tafel zitten. Bij

hen kon je een formulier invullen om je aan te melden als lid van de Duitse Wehrmacht. Diverse jongens trapten erin. Bedenk wel dat het jongemannen waren van zeventien, achttien jaar. Na aﬂoop weer in onze barak zei ik tegen Nico dat het mijn tijd was om te vluchten. Hij zei: ‘Dan ga ik mee.’ ’s Nachts hebben we ons omgekleed en zijn we via het raam naar buiten gegaan. Daarna eerst kruipen en toen gebukt verder. ‘Stop’, zei Nico op zeker moment, ‘ik ben wat vergeten.’ Zijn accordeon. Ik heb geprobeerd hem te overreden om dat accordeon achter te laten, maar hij luisterde niet en ging terug. Na ongeveer vijf tot tien minuten hoorde ik schieten. Toen wist ik het al.

De bewaking had Nico te pakken.” Piet Verbaan is in z’n eentje verder gevlucht. Eerste halteplaats: de familie Harkema in Staphorst, bij wie hij sa-men met Nico altijd op zondag over de vloer kwam na de kerkdienst. Daarvan-daan is Verbaan via Rijssel, Overijssel, terug in Rotterdam beland. Oktober 1944 was hij terug. Vrij slechte timing, want een maand later was de grote razzia in Rotterdam. Verbaan werd opgepakt en als dwangarbeider naar Duisburg gestuurd, in Duitsland. Dat duurde tot de bevrijding. Verbaan: “Na de oorlog ben ik bij de ouders van Nico langs geweest en heb ik alles verteld.”

Voor vragen, tips of materiaal, mail naar: rolandvonk@telfort.nl of bel 010-4653517. Roland Vonk besteedt op Radio Rijnmond wekelijks aandacht aan Rotterdams amusement in het programma Archief Rijnmond: zondag 11.00-12.00 uur. Artiesten over wie op deze pagina wordt geschreven, klinken geregeld in dat programma. De verhalen van deze pagina verschijnen ook, en de meeste in langere vorm, op de internetsite www.rotterdamsamusement.nl.

Mooi al die beatbandjes uit Rotterdam, zoals De Magneto’s, waar Ger Steenkamp in speelde. Zie hierboven. Er zijn er wat geweest. Mijn voorganger in deze krant, Ed van Helten, heeft er veel in kaart gebracht tot aan zijn voortijdige dood. Wat ik alleen een beetje jammer vind bij de meeste van die beatbandjes van weleer: ze speelden vooral covers. Er zat heel weinig eigen werk bij. Dat gold ook voor De Magneto’s.

Tribute to Ger Steenkamp Vrienden en familie van Ger Steen-kamp houden zaterdag 30 juli aan-staande een muzikale avond ter nage-dachtenis aan hun overleden kameraad. In zaal Flamingo in Hoogvliet treden acht groepen en artiesten geheel belan-geloos op: Lou Prince, Los Cobanos, het duo Woman, The Spitﬁres, The Rocking Four, The Rocking Thunders, De Magneto’s en John Steenkamp & friends. Aanvang: 19.30 uur.