De Oud Rotterdammer Week 44 - page 3

“Aan het eind van de middag werden
de mannen in een lange, brede rij
afgemarcheerd. Ik stond op de hoek
van de Molenwei en de Groene Zoom.
Ik zag ze gaan en ontdekte mijn
vader. De volgende dag ben ik naar
het Feijenoordstadion gegaan. Ik zag
daar honderden mensen heel ver weg.
Ik heb hard staan roepen: ‘Pa!!!’ Vol-
strekt onzinnig natuurlijk, want ik kon
hem niet herkennen en hij kon me niet
horen. Wat er met hem zou gebeuren
was ongewis.
Mijn moeder kreeg een baby op 5
januari. Ik was elf jaar en moest voor
eten en warmte zorgen. Het was
gruwelijk koud en ik moest bij het
GEB voor veertien dagen stroom gaan
aanvragen. Dat kon je krijgen bij een
bevalling. Ik was niet zo’n lange jon-
gen en ik stond achter een loket. De
man keek mij verbaasd aan: ‘Veertien
dagen stroom, wat denk je wel? Ik zei
gewichtig: ‘Dat is voor een bevalling’.
Toen kregen we dus veertien dagen
stroom. Ik moest ook de boodschap-
pen doen en maakte meermalen mee
dat alles op was wanneer je eindelijk
aan de beurt was. Dan kon je weer
naar huis. Met niks.”
Wees moedig
“Mijn vader schreef brieven, die
soms aankwamen: ‘Lieve mamma en
de kinderen, De voeding is goed, de
omgeving is prachtig. Het ergste is
dat ik zeer naar jullie verlang en dat ik
niks van jullie weet. Soms zit ik in de
put, maar in een ander ogenblik is al-
les zo blij en vol vertrouwen. Mien, je
hebt nooit bij de pakken neergezeten,
wees moedig en sterk en richt je oog
vol vertrouwen op Hem. Die over ons
beschikt, hetzij leven of dood. Moge
hij ons weer spoedig bijeen brengen
in goede gezondheid. Henk, zul je
je moeder goed helpen? Zorg dat je
moeder geen klachten heeft, hoor. Jij
bent nu in mijn plaats de oudste man
in huis.’
Een brief van mijn moeder aan mijn
vader: ‘Lieve papa, Je briefkaarten
heb ik ontvangen. Wat waren we blij!
Vooral dat je nu weet dat onze Wilhel-
mina Margriet geboren is. Een maand
te vroeg, ze wilde de eerste weken niet
drinken. Ze sliep alleen maar. Ik voed
haar nu nog zelf, maar weet natuurlijk
niet of het op den duur voldoende
is. Ik krijg elke dag voor haar 1 liter
pap, fijn he? Ze weegt nu al weer acht
pond. Zo weet je precies de toestand
bij ons. Ik hoop dat je dat geruststelt.
God helpt ons steeds weer opnieuw.”
Medicijnen
“Mijn vader was vrij pessimistisch van
aard. Mijn moeder wist dat en stelde
het daarom mooier voor dan het was.
Ik weet dat ze met haar doodzieke
kind, waar de huid van losliet, in de
sneeuw met een omslagdoek met de
baby bij de dokter aanklopte en zei:
‘Het kind is doodziek, u moet wat
doen’, en dat die dokter zei: ‘Me-
vrouw, die kinderen, die gaan allemaal
dood. Ik kan niks voor u doen’. Mijn
moeder zei: ‘Maar deze niet!’. Waarop
hij met veel moeite medicijnen vond.
Mijn zusje heeft het overleefd, evenals
mijn vader. Toen we weer bij elkaar
waren, zei hij: ‘Ik vergeet nooit hoe
jij keek’. Ja, ik was elf jaar en zag hoe
mijn vader werd weggevoerd.”
Op de website getuigenverhalen.nl
staan 75 interviews met mannen zoals
Henk de Haan senior. Info over het
project op:
.
Op 10 november is in het Feyenoord-
stadion de 70-jarige herdenking.
Meer info: P. Van Druten, voorlichter
Gemeente Rotterdam, pp.vandruten@
rotterdam.nl.
Erik de Jager, 06-51314047
Papa weg, elf jaar en de man in huis
Wat Henk de Haan jr. op 10 november 1944 heeft meegemaakt,
is hij zijn leven lang niet vergeten. Henk: “De razzia van Rotter-
dam was een complete verrassing. Mijn vader deed om 6.00 uur
de deur open, omdat er gebeld werd. Er stond een gewapende
Duitser voor de deur. En die gaf hem een bevel. Ontsnappen was
onmogelijk.”
CCtje
c
foto burosolo.nl
C
ox
C
olumn
met de zinnen:
“C’est une chanson qui nous
ressemble,
Toi qui m’aimait, et je
t’aimais…”
(Ik hoop vurig dat ik geen fouten maak
in mijn Frans, schrijven is toch nog
weer heel iets anders dan spreken.)
De dichter is droevig, de bladeren
beginnen te vallen en zijn geliefde, met
wie hij een fabelachtige zomer heeft
beleefd,
“Nous vivions tous les deux ensemble”,
is er vandoor en hoewel hij constant
aan haar moet denken beseft hij dat de
scheiding onherroepelijk is. Want zo
gaat het nou eenmaal in het leven:
“Mais la vie sépare ceux qui s’aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit…”
Dat uit elkaar groeien gaat heel onge-
merkt en voor je het weet is het te laat.
En dan schrijft hij:
… et la mer efface sur le sable les pas
des amants désunies…”
De zee spoelt over de voetstappen die
de gescheiden geliefden in het zand
achter lieten, en wist ze uit.
De herfst is inderdaad een beetje triest.
Je zit met je zoete herinneringen aan
de zomer, maar je hebt je winterkleren
al opgezocht, de verwarming slaat ‘s
nachts af en toe al aan en als je zonder
jas naar buiten loopt, heb je grote kans
op “’n pessie”.
Van de week in het theater had ik last
van een hardnekkige verkoudheid met
kriebelhoest en daar word je echt gek
van. En ik voelde hem opkomen terwijl
ik aan het spelen was, dat is het gekke
en dan kun je de tientallen drankjes en
pilletjes die er zijn gaan slikken tot je
een ons weegt, het is te laat en je bent
gewoon een aantal dagen de pisang.
Als we geluk hebben en dat was nu
ook weer zo, heb je een paar zonnige,
ja bijna zomerse dagen en dan spreken
de Amerikanen van “Indian summer”
en de Fransen van “l’été Indienne”. En
als je nog meer geluk hebt, zie je dan
onderweg in het landschap in prachtige
roodbruine kleuren een bomenrij.
Nu ik er over nadenk, herfst is voor
mij ook Eric Herfst, de voorman van
het Lureleicabaret, waar ik in 1966
ging werken. Van Eric heb ik heel veel
geleerd. Hij was zelf op het toneel
niet zo’n bijzonder talent, hoewel zijn
verschijning en bewegen heel speciaal
waren, maar achter de schermen was
hij grandioos.
Ik durf hem de grootste cabaretier in
de ware zin des woords van de vorige
eeuw te noemen: door hem is alles
veranderd!
Alle taboes die toen nog geslecht
moesten worden, pakte Lurelei aan.
Eric slingerde het aan en Guus Vleugel
schreef het. Maar Eric durfde het en
zette het door.
En hij liet je nooit in de steek. Als
halve zalen woedend protesteerden als
ik het lied “Arme ouwe” zong, omdat
ze het verkeerd begrepen, maar daar
gaat het nou niet om, liet Eric mij niet
alleen op dat toneel zitten, hij kwam
als leider van het gezelschap op lopen,
maande de mensen tot kalmte, zei: “u
wist dat we dit nummer zouden doen,
als u het niet wilt horen verzoek ik u
vriendelijk de zaal te verlaten.”
Hij was een groot man.
Herfst
De Franse dichter Jacques
Prévert, ik hoop dat ik zijn
naam goed schrijf, heeft de
herfstgevoelens het tref-
fendst weergegeven in het
lied dat in het Amerikaans
‘Autumn leaves’ is gaan
heten, met prachtige muziek
van ik dacht Joseph Kosma,
door onder anderen Yves Mon-
tand meesterlijk gezongen,
waarvan ik de Franse titel
eigenlijk niet weet, maar dat
een refrein kent dat begint
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 28 oktober 2014
pagina 3
In juni 1945 liep dit binnenvaartschip de Parkhaven binnen met terugkerende Rotterdammers, foto boek 40-45 Rotterdam
1,2 4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,...28
Powered by FlippingBook