Als therapie voor zijn oorlogssyndroom werd
hem in de jaren zeventig aangeraden voorwer-
pen uit de oorlog te verzamelen. Dat deed Mast
fanatiek. De gemeente zag gelukkig de waarde
van zijn collectie in en stelde tien jaar nadat Mast
was begonnen, een pandje aan de Rechthuislaan
ter beschikking. Het museumpje kreeg de naam
Bezet-Bevrijd ‘40-’45. Maar ook daar groeide de
verzameling uit zijn jasje en verhuisde vervolgens
naar de Veerlaan om uiteindelijk te eindigen op de
huidige plek aan de Coolhaven, onder de Pieter
de Hooghbrug. De naamsbekendheid werd groter
en groter, het aantal bezoekers verdubbelde. Voor
veel ouderen, die de oorlog en de wederopbouw
hadden meegemaakt, was het een herinnerings-
museum, met voorwerpen, brieven, boeken, foto’s
enzovoort uit de oorlogsjaren. Die generatie is
door leeftijd uitgedund.
Scholieren
Er ontbrak iets. De jeugd vond het een saai
museum, terwijl een van de belangrijkste doel-
stellingen is scholieren te interesseren voor wat
er allemaal in de oorlogsjaren is gebeurd. Even
werd er gedacht aan stoppen. Dat is gelukkig niet
doorgegaan. Er kwam geld beschikbaar. Er werd
gemoderniseerd. In augustus vorig jaar sloot het
museum de poorten en vrijdag 27 maart werd het
opnieuw geopend door burgemeester Aboutaleb.
Er is veel veranderd. Er is nauw samengewerkt
met Rotterdamse leraren en leerlingen. De laatste
weken testten talloze scholieren de vernieuwin-
gen. Met groot enthousiasme. De leerlingen van
een school vroegen zelfs of ze nog een keertje
mochten komen testen.
Aan de hand van beelden, geluiden en lichtef-
fecten ervaren ze wat het is om midden in een
bombardement te zitten. Bommen vallen, brand
slaat uit, er is geschreeuw. Na afloop is de stad
een troosteloze kale vlakte en leren ze hoe het
is om onderdrukt te worden. Toch is dat niet het
einde van het verhaal. De Rotterdammers pakken
al snel de draad weer op en beginnen aan de we-
deropbouw. De jongeren leren ook hoe de huidige
stad is ontstaan.
Ouderen
Is het museum nu met de nieuwe digitale technie-
ken minder interessant voor ouderen? Nee inte-
gendeel, het is er ook voor hen op vooruitgegaan.
Wie nu een brief wil lezen, die tijdens de oorlog
is geschreven, hoeft maar een scherm aan te raken
en de brief is zichtbaar in vergrote letters. Dat
geldt ook voor trouwfoto’s, voedselbonnen en wat
al niet meer. Er zijn allerlei moderne snufjes, die
voor een ieder heel eenvoudig zijn te bedienen.
Daarnaast worden nog steeds honderden voorwer-
pen uit die verschrikkelijke jaren tentoongesteld.
We zien uniformen, een bruidsjurk gemaakt van
de stof van een parachute, radio’s, stencilmachi-
nes, munten, dubieuze propagandaboeken met
titels als ‘Duitschland brengt nieuwe orde over
Rotterdam’ en nog veel meer, ook nog door Arie
Mast verzamelde, voorwerpen. De wanden zijn
‘behangen’ met sterk uitvergrote foto’s van het
bombardement, tot en met de hongerwinter en de
bevrijding. Het is een bewuste keuze geweest het
bombardement in het museum centraal te stellen.
Daarover werden met name door de jongeren de
meeste vragen gesteld. Dat hebben ze gemeen
met de ouderen, die vaak over het bombardement
en de hongerwinter hebben geschreven en nog
steeds schrijven.
Arie Mast zou tevreden zijn als hij nu zou zien
waar zijn oorlogssyndroom toe heeft geleid.
Dirk Mellema
Oorlogsmuseum is nu nog interessanter
Het begon in een pandje aan de Rechthuislaan en is uitgegroeid tot een volwaardig museum, dat nu de nieuwe naam Museum
Rotterdam ‘40-45’ draagt, tot voor kort bekend als het OorlogsVerzetsMuseum. Dit opnieuw geheel gerestaureerde museum
dankt de stad aan Arie Mast, (1929-2011), die de oorlog maar niet achter zich kon laten.
CCtje
c
foto burosolo.nl
C
ox
C
olumn
Niet dat u mij, aan de andere kant, ooit
zult horen klagen over werk of ver-
moeidheid. Dat je werk hebt daar kun
je alleen maar blij om zijn, en moe, ach
wat is moe? De mannen die vroeger ‘s
avonds uit de haven kwamen, die wa-
ren moe. Afgeknoedeld. En dan gingen
ze na het eten in hun luie stoel voor de
televisie zitten en dan vielen ze na tien
minuten in slaap. En dan konden ze
van moeder de vrouw nog op hun falie
krijgen dat ze zo saai waren en nooit
eens mee wilden naar de bioscoop.
Maar daar gaat het nou niet om.
Op genoemd eiland, waar je van Zes-
tienhoven, ja ik weet dat het nu anders
heet, maar dat vind ik zo’n belachelijke
naam, zó naar toe vliegt, zat ik in een
prachtig resort, het leven is te kort om
armoe te lijden, het was prachtig weer,
alleen tegen de avond werd het wat
kil, ik had een paar prima boeken bij
me, kortom ik ben weer helemaal het
ventje. Wat mij wel weer opviel was
dat de duurste benzine 1 (één) Euro
kostte. ‘n Eiland midden in de oceaan,
dat moet daar toch helemaal naartoe
gebracht worden, waarom kost het
hier dan anderhalf maal zo veel? En
waar is dat ene Europa nou eigenlijk
goed voor? Het eten en drinken was er
ook aanmerkelijk goedkoper dan bij
ons, ook weer zoiets. Het hele eiland
staat vol bananen… eeeeh planten, of
struiken, hoe noem je dat. En weinig
Nederlanders, dat vind ik ook altijd
wel fijn.
Toen ik terug was, kreeg ik de verheu-
gende mededeling dat Radio Nostalgia,
als ik het goed heb is dat Radio 6, mij
had vereerd met de Oeuvreprijs, voor
mijn hele carrière als het ware. U be-
grijpt dat ik daar heel blij mee ben. In
mei krijg ik hem uitgereikt in het De La
Mar in de Marnixstraat in Mokum, nee,
daar kan ik verder niks aan doen, in
Rotjeknor waren vergelijkbare etablis-
sementen allemaal bezet (Om het goed
te maken staan Joke en ik en nog een
heleboel andere artiesten volgend jaar
met “de Oasebar” bij elkaar zo’n vier
weken in het Oude Luxor. Allemaal
komen kijken!). In mijn besprekingen
met die radiomensen kreeg ik een CD-
pakketje in mijn handen gedrukt “Het
beste van de Evergreen top 1000”. Vijf
Cd’s met alle verrukkelijke muziek van
de jaren zestig en zeventig. Azna-
vour, Presley, Bobby Vinton, Dusty
Springfield en zo kan ik nog wel even
doorgaan. Ach lieve lezer, als je dat zo
hoort, verlang je echt niet naar Lange
Frans en Baas B.
Wat een onderbelicht element is in
die prachtige opnames, is de functie
van de arrangeur. De meeste zangers
hadden een orkest van levende mensen
achter zich zitten en die moesten een
arrangement spelen. En dat arrange-
ment maakt zeker de helft uit van het
resultaat. Luister naar de stukken die
Sinatra zingt in zijn tijd bij Capitol,
de zogenaamde Capitolyears. Hij was
eruit gegooid bij Columbia, begin
jaren vijftig, en kreeg bij zijn nieuwe
platenmaatschappij te maken met de
arrangeur Nelson Riddle. Nooit is er
mooiere muziek gemaakt dan toen.
En luister naar die verfijnde begelei-
ding, die afwisseling van strijkers en
blazers, en in de tussenstukken meestal
een solo, denk aan de trombone als
Frankieboy zingt “I’ve got you under
my skin” van Cole Porter. Ik heb zelf
het geluk gehad te mogen werken met
Rogier van Otterloo. Die componeerde
het “Nanananana…” bij “De Mooie
Zomer”. Een andere vergeten beroemd-
heid is Bert Paige, die onder andere de
liedjes van Boudewijn de Groot arran-
geerde. Hij was een Belg en heette ei-
genlijk Albert Lepage. Ik ben eens een
keer bij hem geweest, hij woonde in
een lullig rijtjeshuis in Hilversum met
vrouw en schoonmoeder, twee pronte
Belgische madammen, en boven had ie
een piepklein kamertje met een klein
elektrisch pianootje en daar bedacht ie
al die betoverende dingen.
Orkesten met arrangeurs en arrange-
menten… ach die tijd zal wel weer
terug komen.
Over eilanden en arrangeurs
U heeft mij niet gemist, want ik ken mijn plicht: “Ik heb een
vriend met ijzeren hand, en koel gebiedend oog… mijn vriend dat
is de plicht”, dichtte De Genestet al in de negentiende eeuw. U
hebt dat natuurlijk ook allemaal op de mulo geleerd, maar ik ben
er een weekje tussenuit geweest. Na een betrekkelijk zwaar jaar
met theater- en film- en CD-gedoe dacht ik eens eventjes naar
Tenerife te gaan, daar was ik al dertig jaar niet meer geweest.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 31 maart 2015
pagina 3
Affiche in het museum,propaganda voor de film De
eeuwige Jood,waarin duidelijk wordt gemaakt dat
Joden moeten worden uitgemoord
Een foto in het museum: jongens in de Afrikaanderwijk in
de hongerwinter op zoek naar voedsel
