Ik was net vijf jaar gewor-
den. Mijn ouders waren pas
gescheiden. Mijn moeder
en ik woonden sinds kort in
de Mauritsstraat, vlakbij de
Oude Binnenweg, waar mijn
grootouders woonden. Mijn
opa was net uit het zieken-
huis. Hij was geopereerd aan
kanker in zijn dikke darm en
nog erg zwak. Op de ochtend
van 14 mei 1940 zei mijn oma
tegen mijn moeder: “Ik heb
nog geen pensioen gehad,
zullen wij vanmiddag even
naar het stadhuis gaan om te
informeren.”
Mijn opa bleef thuis. Wij liepen met
ons drieën via de Oude Binnenweg
en de Coolsingel naar het stadhuis.
Het was erg stil op straat en bij het
stadhuis aangekomen, zagen wij dat
het dicht was en er allemaal soldaten
voor stonden. Dus liepen wij onver-
richterzake via dezelfde route terug.
In de buurt van het Coolsingel-zieken-
huis hoorden wij ineens een vreselijk
geronk, hetgeen vliegtuigen bleken
te zijn. Wij liepen bij de hoek van de
Coolsingel en Oude Binnenweg en ik
zag van al die vliegtuigen de luiken
opengaan en de bommen naar beneden
komen. Op dat moment kwam er een
grote man met een zwarte band om
zijn arm, die mij oppakte en tegen
mijn moeder en oma riep: “Dames,
wat doen jullie nog buiten?”
Brand
Naast het ziekenhuis stond een deur
open naar een schuilkelder. De man
duwde mijn moeder en mijn oma de
trap af naar de kelder en ik werd er
min of meer ingegooid. Wij hoorden
boven ons bommen vallen. Het werd
almaar drukker in de kelder, met veel
paniek. De mensen drukten ons steeds
meer naar het achterste gedeelte van
de kelder. Wat een groot geluk bleek te
zijn, want even later viel een voltreffer
op het voorste gedeelte. Het gehuil
en geschreeuw was onbeschrijfelijk.
Mijn moeder en oma werden tegen
de achterste muur aangedrukt en ik
werd door mijn moeder in haar armen
geklemd. Aan mijn voeten lagen dode
en verbrande mensen, die vreselijk
kermden. Wij hoorden later, dat er
ook patiënten waren, die uit de ramen
waren gegooid en gesprongen van het
in brand staande ziekenhuis. Na, voor
mijn gevoel, ongeveer een uur hield
het bommen gooien op en probeerden
we, over de mensen heen stappend, de
uitgang te bereiken.
Opa
Mijn oma en moeder waren vreselijk
ongerust over mijn opa. Zij vroegen
zich af of hij nog in leven zou zijn.
Toen wij buiten kwamen, waren
we eerst perplex en daarna begon-
nen we alledrie te huilen. De hele
stad voor ons was één grote vuurzee
met gekraak van brandend hout dat
naar beneden viel. Wij baanden ons
een weg door veel glas en val-
lende dakpannen. Het stukje Oude
Binnenweg, waar mijn grootouders
woonden, stond er nog. Er omheen
brandde alles. Aangekomen bij oma’s
huis stond de buitendeur open. Mijn
moeder rende naar boven, maar mijn
opa was er niet. Ze hebben toen op de
Binnenweg overal gezocht en waren
vreselijk overstuur. Toen, wonder
boven wonder, zagen we opa uit de
kelder van een kaaswinkel komen.
Deze kaaswinkel is er heden ten dage
nog. Wij waren dolblij dat opa weer
bij ons was. Bij de kaasboer heeft de
EHBO opa’s wond verzorgd. Hij was
erg ziek. Vervolgens zeiden ze, dat
we niet meer naar huis mochten, want
ze wisten niet of de Binnenweg en de
Mauritsstraat, waar wij woonden, ook
niet zouden afbranden.
Geen onderdak
Wij moesten vluchten naar het westen
van de stad. Mijn opa werd op een
handkar gelegd, met nog een paar zie-
ke mensen. Wij zijn daarmee van de
Nieuwe Binnenweg tot vlakbij de brug
van de Schiedamseweg gelopen. Het
was toen ongeveer acht uur ‘s avonds.
De handkar was leeg, op mijn opa na,
want de rest van de mensen was al bij
familie en vrienden ondergebracht,
maar wij hadden geen onderdak. Wij
zijn maar in een portiek gaan zitten,
inclusief opa. Dit was verschrikkelijk.
Wij deden niets anders dan huilen.
Toen ging aan de overkant een raam
open en een man riep naar ons: “Bent
u niet de familie Van de Burg?” Hij
kwam naar beneden en liep naar
ons toe. Het bleek de bode van de
RVS-verzekering, die bij ons het geld
kwam ophalen. Hij zag mijn opa in
het portiek liggen en had erg met ons
te doen. Hij zei: “Ik zorg voor onder-
dak voor jullie.” Na een poosje kwam
er een open vrachtwagen voorrijden,
met matrassen erop met zieken en
gewonden. Ze brachten ons naar een
klooster op het Marconiplein. Later is
dat klooster ook gebombardeerd door
de geallieerden.
Injectie
In het klooster werd mijn opa naar
een ziekenzaal gebracht en ik werd
gescheiden van mijn moeder en oma
en moest bij de kinderen blijven. Ik
ben daarover vreselijk te keer gegaan,
want ik was bang en wilde bij mijn
moeder blijven. Een arts heeft mij
toen een injectie gegeven. De vol-
gende ochtend werd ik wakker in een
kinderbedje. Wij zijn een week in dat
klooster gebleven, voordat we weer
naar huis mochten. Zowel het huis van
mijn grootouders als dat van ons was
gespaard gebleven.
Dit was mijn verhaal van het bombar-
dement van Rotterdam, zoals ik dat als
vijfjarige heb ervaren en meegemaakt
Mijn naam is Dorothea de Knikker-
Wijsman. Ik ben geboren op 17-2-
1935 in Rotterdam. Aangezien het dit
jaar 75 jaar geleden is dat Rotterdam
werd gebombardeerd, wilde ik mijn
verhaal hierover vertellen.
Gegevens:
Het bombardement op
Rotterdam vond plaats rond 13.30
uur. In een kwartier tijd werd vrijwel
de hele binnenstad plat gegooid, er
kwamen ongeveer 800 mensen om
het leven, 80.000 werden dakloos.
Het was een reactie van de Duitsers
op het verzet van de in Rotterdam
gelegerde mariniers en eenheden van
de landmacht, die stand hielden bij de
Maasbruggen, waardoor de Duitsers
er niet in slaagden de stad geheel in
handen te krijgen.
Een voltreffer op de Coolsingel-bunker
De Oud
Dinsdag 14 april 2015 . Jaargang 11, nr 8
Deze week o.a.:
Ravage in
Willebrordus-
straat
Pag. 7
Wat wisten wij
van oorlog
Pag. 11
Laatste
maanden
waren zwaar
Nieuwe
boeken
Pag. 17
De Aert van Nesstraat bij de Coolsingel,vlakbij de schuilkelder die een voltreffer kreeg te verwerken, foto J.F.H.Roovers,uitgeverij Voet
Oplage: 122.000 ex.
Hoornsingel 10, Rotterdam-Overschie
T 010 245 70 90 (dag en nacht)
20ct korting
op LPG
11ct korting
op benzine
10ct korting
op diesel
Servicestation D.B. Baris, Charloisse Lagedijk 638
Service aan de pomp
vanaf 10.00 uur
