Een foto van een groep mensen voor een tram. Wie zijn dit? Wat deden deze ze daar? Waarom staan ze
voor een tram? Welke tram was dat? Waar is deze foto genomen? Zomaar een paar vragen die bij ons op-
kwamen, toen we deze afbeelding tegen kwamen. We zijn benieuwd wie er allemaal worden herkend. Dit
is niet zomaar een groep mensen. In hun buurt - welke was dat? - waren ze best bekend. Dat roept weer de
vraag op: waar kenden de buurtgenoten hen dan van?
Schrijft uw herinneringen aan de mensen die u herkent op en mail ze naar kenjeditnog@deoudrotterdam-
mer.nl of stuur naar postbus 113, 2910 AC Nieuwerkerk aan den IJssel.
Miep Walburg-Klop is een van de oudste oud-
leerlingen die reageert. Zij heeft de strenge tijd
meegemaakt.
“Ik heb vanaf 1932 mijn schooljaren op deze
meisjesschool doorgebracht. In de zesde klas les
gehad van juffrouw Van Weel, ze was heel streng,
ik heb haar nooit zien lachen.
Bij het binnengaan en verlaten van de school
stonden we in de rij, zonder een woord te mogen
zeggen. Praten betekende straf! We waren een
beetje bang voor haar.
Ook herinner ik me nog dat er in een andere klas
een juffrouw Snijdood les gaf, die schreeuwde en
sloeg de kinderen. Ondanks alles heb ik daar goed
onderwijs gekregen. Ben benieuwd of er nog
meer oudjes reageren.”
Ali Dijkshoorn heeft vooral herinneringen aan
het plein
“Ik heb hier een onvergetelijk deel van mijn jeugd
beleefd! Als meisjes deden wij kopje duikelen
tussen de stangen van de hekjes die rondom het
plein stonden. Er liep ook vaak een man met
een aapje op zijn schouder langs de huizen, de
mensen gooiden dan een muntstuk uit de ramen,
dat hij altijd perfect opving. Zijn jas was op zijn
schouder altijd beplast en het aapje had een rood
jasje aan. In ‘42 ben ik nog wel op de Bospolder-
school geweest, het zogenaamde zevende leerjaar.
We moesten daar rijmpjes leren in het Duits! Een
Duitse soldaat kwam ons overhoren! Ook werd
er in de kasten gekeken of daar Engelse boekjes
lagen!”
Huib Schouten heeft bijzondere herinneringen.
Wat zou hij graag op de Bospolderschool hebben
gezeten.
“De Bospolderschool is op deze foto te zien.
De openbare school voor lager onderwijs waar,
onder anderen, André van Duin op heeft gezeten.
Mijn ouders waren niet godsdienstig en tot mijn
verdriet moest ik toch naar de School met den
Bijbel, de Dr. J. Woltjerschool aan de Catharina
Beermanstraat, terwijl al mijn vriendjes van het
jeugdhuis Piet Hein aan de Voorhaven 57 op de
Bospolderschool zaten. Op de Dr. Woltjerschool
leerde ik dat leerlingen van de openbare Bospol-
derschool goddeloos waren en kinderen met valse
profetieën werden grootgebracht. Mijn vriendjes
noemden mij wel eens een farizeeër. Ik snapte
er niets van, om André van Duin hadden we
gezamenlijk altijd de grootste lol. Voetballen was
schering en inslag op het Bospolderplein. Tussen
de middag kwam altijd de kinderlokker langs, die
je uitnodigde om te komen ‘kijken’ als hij mas-
turbeerde. Het waren vooral mijn vriendjes die
dat durfden. Om die vriendjes van de openbare
school als goddelozen te bestempelen, ging me
als kind al te ver. Toen ik op mijn school vertelde
over het zonderlinge gedrag van die man werd er
een onderzoek ingesteld. Eindeloos foto’s kijken
bij de zeden- en kinderpolitie op het Haagsche-
veer. Ik herkende de man niet. Het resultaat was
dat mijn gedrag als verderfelijk werd bestempeld
door mijn leerkracht. Ik moest boete doen en hoe
verlangde ik toen naar de openbare school De
Bospolder. Een prachtig monumentaal gebouw
dat onder de vernieuwingsdrang uit de jaren 70
moest wijken. Een school waar ik echter nooit
binnen ben geweest.”
Conny Karssen-Bont herinnert zich nog een
aantal leraren en klasgenoten, die ze nog wel eens
zou willen spreken.
“Op de benedenverdieping was de lagere school
en er was een zevende leerjaar. Op de boven-
verdieping was de driejarige ulo-opleiding, de
Hermesschool. Ik volgde deze opleiding vanaf
1948. De leraren waren Peters, Bouterse, Den
Ouden en het hoofd van de school de heer Kok,
mijn klassenleraar, een fijne man. Het was een
goede school en mijn klasgenoten waren Greetje
Roelofs, Silvia Strörmann, Dien de Geus, Ada
Boon, Henny de Lange, Roelie Bloemberg, Rietje
Biesheuvel, Thea Wittekoek, Emmy Rietveld, Nel
Goedgeluk, Elly Vermaat, Wim Eikelenboom,
Gijs van Engelen, Andries van Leeuwen, Hans de
Licht, Wim Vrijhof, Gerard Spronk, Bas van Es,
Anton Put, Jan van Eyk, Arie Konings, Dick Et-
tinger en Van Nieuwenhuizen. Met enkelen heb ik
nog contact gehad. Ik zou het leuk vinden als er
nog klasgenoten reageren. Dat dit mooie gebouw
is gesloopt, is eeuwig zonde.”
Margo Schalk-Fabrie had er een fijne jeugd. Ze
heeft nog steeds een vriendin uit die tijd.
“Van 1949 tot 1955 was ik leerling van De
Klimroos, in de rechtervleugel van het gebouw. Ik
herinner me onze school als tamelijk streng. Toch
heb ik warme herinneringen; niet alleen aan de
leerlingen maar ook aan de ‘juffrouwen’, het was
een vrouwenbolwerk.
Mevrouw Ketel heeft zo’n lieve indruk achterge-
laten dat ik haar nu, 66 jaar later, nog herinner.
Ook mevrouw Schoneberg, zij was het hoofd
der school en gaf les aan de vijfde klas. Een
warme vrouw die een beetje overvleugeld werd
door mevrouw Venema van de zesde klas, tevens
haar vriendin en huisgenote. Van de leerlingen
herinner ik me Corrie Voois, Stientje de Snoo,
Willie(?), Jeltje(?) en Nora Hanselaar, nog steeds
mijn vriendin.”
Voor Joke Albronda leek het alsof ze naar een
andere planeet ging, toen ze naar de gemengde
school mocht.
“In de klas zat ik met mijn vriendinnetje, Janny
van der Pijl. Tot heden nog steeds contact mee. In
de vijfde klas moest ik blijven zitten, want ik was
te klein en te speels volgens mijn lerares. Maar
juf Venema was te oud voor een grote klas. Mijn
ouders hebben mij toen opgegeven bij de ‘bene-
denschool’ bij meester Baars aan de linkerzijde
op de foto. Wow, er ging een wereld voor mij
open. Van de strenge meisjesschool ineens naar
de jongens- en meisjesschool. Wat een meester.
Hij kon heerlijk vertellen en zingen was heel erg
leuk.”
Sjaak Dijksma had het moeilijk op de jongens-
school, hoewel de medeleerlingen wel aardig
waren.
“Ik ben in 1955 op het scholencomplex op het
Bospolderplein in de zesde klas van de jongens-
school terecht gekomen, omdat mijn ouders
waren verhuisd vanuit Vlaardingen. Dat was een
ramp. Het niveau was daar veel hoger. Daar was
geen begrip voor bij meester Van Tiel. Ik ben daar
gekleineerd en uitgemaakt voor boertje. Aan het
eind van het schooljaar werden de rapporten uit-
gedeeld aan iedereen, behalve aan mij. Ik vroeg
ernaar en de meester zei doodleuk tegenover de
hele klas: ‘“Ik wist niet wat ik erin moest zet-
ten.” Van Tiel zal ik nooit vergeten, een slechte
pedagoog.”
De ervaringen van Elly Kranenburg tonen aan dat
het er in de jaren zestig heel anders aan toeging,
dan voorheen.
“Ik zat van 1962 tot 1965 op de Hermes ulo. Ik
herinner me de volgende namen: leerkrachten De
Bruin, Van de Heiden, Keller, Grun, Rodenhuis
en Visser. We moesten ook op zaterdag naar
school en iemand had een keer een draaiorgel
geregeld die een uurtje stond te spelen voor de
deur. De leraar was woest, maar wie dat geregeld
had, wist niemand. Bij juffrouw Van de Heiden
waren de stinkbommetjes favoriet. Om daar snel
vanaf te komen liep ze zelf de klas uit om koffie
te zetten en wij zaten in de stank.”
Gezien de vele reacties, zullen er de komende
uitgaven nog enkele worden gepubliceerd.
Goddelozen zaten op de openbare school
Over veel zaken zijn de oud-leerlingen het eens: de scholen in het prachtige
gebouw op het Bospolderplein waren streng en goed en het is doodzonde dat dit
mooie gebouw in de jaren zeventig is gesloopt. Uit de vele, vele reacties van oud-
leerlingen blijkt hoezeer het onderwijs in de loop der tijden is veranderd. Vroeger
kreeg je een draai om je oren en in de jaren zestig werden er al stinkbommetjes in
de klas ontstoken.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 4 augustus 2015
pagina 5
88
Ken je dit nog?
90
Nr.
Nr.
