Te zien aan de auto’s is deze foto eind vijftig, begin jaren zestig, genomen. De situatie is inmiddels
sterk gewijzigd. Het schoolgebouw rechts is er niet meer. Menig lezer zal deze school hebben bezocht,
vermoeden wij. De naam geven wij niet prijs, maar als ezelsbruggetje kunnen wij u mededelen dat die aan
de voetbalclub Sparta doet denken. Tegenover de school was een plein, waarover een en ander te vertellen
valt. Natuurlijk zijn we nieuwsgierig waar dit allemaal precies is en welke herinneringen u eventueel aan
de school, het pleintje en ook aan deze bijzondere typisch oude Rotterdamse wijk heeft. Veel leerlingen
woonden ook in die buurt. Schrijf uw herinneringen op en stuur ze naar kenjeditnog@deoudrotterdammer.
nl of naar postbus 113, 2910 AC Nieuwerkerk aan den IJssel.
“Ik ben 78 jaar en weet nog veel van mijn eerste
dansles bij Wuyster in Rotterdam-Noord. Eén
jongen kwam mij altijd vragen, hij stonk naar de
brylcreem, die vette hap op zijn hoofd. Als ik hem
zag komen, nam ik een spurt naar het toilet. Hij
kon goed dansen, maar die vette kop, vreselijk.
Ik mocht alleen naar katholieke dansscholen. In
het Groothandelsgebouw had je de Instuif, we
dachten voor alleen katholieken, maar dat was
een misvatting. Het was daar leuk. Ook ging ik
naar de Blauwe Zaal in het beursgebouw, ook ka-
tholiek dachten mijn ouders en dat heb ik maar zo
gelaten. In de Zomerhofstraat was ook vrij dansen
voor iedereen. Mijn vader had de ijdele moed
rond middernacht naar de danszaal te gaan en te
laten omroepen, dat hij er stond. Ik schaamde me
voor mijn vrienden en vriendinnen.”
Zoals bij meer lezers, heeft de dansles grote
invloed gehad op het leven van Toos van der
Graaf-Goedings
“In 1971, toen ik 17 jaar was, ging ik naar dansles
bij de heer Roodenburg van Meyer et Fils op de ‘s
Gravendijkwal. En ja, de jongens aan de overkant
kwamen de dames halen. Later gingen we op
zaterdag en zondag vrij dansen. Het was een heel
gezellige tijd. Ik heb daar mijn man Frans van der
Graaf leren kennen. Inmiddels zijn wij 42 jaar
getrouwd. Mijn vriendin heeft er eveneens haar
man leren kennen en mijn neef zijn vrouw.”
J.J. de Wilde had medelijden met de jongens. Die
hadden het moeilijk met die kletsende meiden.
“Ik kreeg dansles bij Meyer et Fils aan de
Henegouwerlaan. Ik was netjes gekleed. Mode
voor tieners was er niet. Je droeg automatisch
de kledingstijl van je ouders. Stijf en opgedirkt.
Als een jongen in onze richting kwam, begonnen
we direct onder elkaar: ‘Die is leuk, bah met die
wil ik niet, wie zal hij vragen.’ Het moet voor
de jongens niet prettig geweest zijn, want het
was goed te merken dat we het over ze hadden.
De dansleraar zorgde er wel voor dat ieder zijn
danspartner kreeg of je wilde of niet.”
Gerry Vroegindeweij-Speksnijder kan het dansen
maar niet laten, ook nu zij alleen is.
“Als meisje van zeventien ben ik in 1960 begon-
nen bij dansschool Ans van de Heuvel op de
Brekelsveld in Zuidwijk. Ik heb daar mijn man le-
ren kennen. We hebben vijf jaar bij Ans gedanst.
Daarna een beetje rondgekeken bij Marcel Syl-
vius op de Beijerlandselaan en na onze verhuizing
naar Crooswijk bij Van Gool. Helaas is mijn man
er al een poos niet meer, maar dat neemt niet weg
dat ik rond en in Rotterdam gelegenheden voor
stijldansen bezoek. Veelal in buurthuizen.”
Ben van Krugten behaalde alle speldjes met zijn
partner, Joke, die hij goed heeft leren kennen.
“Wij hadden in 1961 dansles bij Cleton aan de
Hillevliet en later bij Beenhakker, hoek Putse-
laan. Wij hebben alle speldjes van brons, zilver
en goud behaald. Mij is het meest bijgebleven
dat ik ‘s zaterdags, na een dag hard werken in
een slijterij, doodmoe thuiskwam en eigenlijk
geen zin meer had, maar als we eenmaal dansten
was alle vermoeidheid verdwenen en waren veel
problemen snel vergeten. Bij de eerste dansschool
heb ik mijn echtgenote leren kennen en kortgele-
den waren wij 50 jaar gelukkig getrouwd.”
Ook Coen Dortmond kwam er al snel achter dat
dansfeestjes afspraakjes opleverden.
“Ik ben christelijk opgevoed. Ma vond dansles
maar niets, pa vond het een noodzakelijk onder-
deel van de opvoeding. Uiteindelijk mocht ik op
zaterdag, niet op zondag. Ik ging als zeventien-
jarige naar Freddie de Groot aan de Dordtselaan.
Freddie en zijn vrouw waren oud-kampioenen
van Nederland. Freddie organiseerde ook wel
eens dansboottochten naar de Betuwe, met de
toen zeer bekende Spelbrekers als musici! Gewel-
dige tijd. Dansfeestjes leverden ook afspraakjes
op! Zo heb ik ook mijn vrouw ontmoet, op een
dansfeest in Epe. Nu zijn we 54 jaar getrouwd.
Een aantal jaren geleden hebben wij een senioren-
cursus gevolgd. Leve de rumba!”
Theo van Leest moest afstand houden.
“In 1962 werd ik zestien en ging op les bij
dansschool Wuyster aan de Enk. Voor aanvang
monsterden wij al zenuwachtig ‘de overkant’ en
zochten een geschikte partner uit. Als het sein
werd gegeven, ontstond een ware stormloop. Nu
biedt een gladde dansvloer een wankel evenwicht,
zodat de laatste meters glijdend werden afgelegd.
Sommige jongens dropen af, terwijl sommige
meisjes nog geen partner hadden. Wuyster ging
dan de jongens aan de bar of in de wc ophalen
om ze alsnog te koppelen. De les kon beginnen.
Een opwindend moment voor een jongen, die nog
nooit een meisje in zijn armen had gehad. Als je
toenadering zocht, kwam Wuyster, een goede le-
raar, naar je toe om duidelijk aan te geven welke
afstand minimaal bewaard moest blijven.”
Fred de Muiter moest juist geen afstand houden
en is nog steeds onder de indruk.
“Ik ging naar dansles bij Meyer et Fils op de ‘s
Gravendijkwal. Omdat ik een les achter was,
nam de dansjuffrouw mij meteen persoonlijk
‘onder handen’. De hormonen gierden door mijn
lijf, toen die goed gewelfde dame mij tegen zich
aandrukte en uitlegde dat dit zo moest, omdat ik
dan als leider met mijn complete lichaam de rich-
ting waarheen wij dansten kon aangeven. In dit
geval nam zij de leiding. Ik heb er prima dansen
geleerd, maar die slow fox met die dansjuffrouw
zal ik nooit vergeten.”
Ria Terhoeve-Ossewaarde zag plotseling twee
binken staan.
“In 1958 ging ik met vriendinnen naar dansles
op de Dordtsestraatweg bij Freddy de Groot.
Wij waren vijftien, maar jongens van die leeftijd
vonden wij maar niets. Wij wilden ermee stoppen,
maar toen ging halverwege de les de deur open
en daar stonden twee geweldige binken, Eddy en
Peter. Eerst even aftasten en ja hoor, we gingen
met elkaar. Na een maand heb ik het uitgemaakt,
hij was zo jaloers. Maar na drie maanden was het
weer aan met Peter. We zijn nu 54 jaar getrouwd.”
Henny van der Heijden had een hervormde en
verstandige vader. Zo blijkt:
“Ik bezocht de christelijke hbs aan het Henegou-
werplein. Wij waren thuis hervormd, maar de
meerderheid van de leerlingen was gereformeerd.
Directeur Notenboom had op basis van de bijbel
bepaald dat zijn leerlingen geen danslessen moch-
ten volgen. Terwijl vlakbij dansschool Meyer et
Fils zat. Directeur Notenboom maakte een keer
zijn opwachting tijdens een dansles. Met scherpe
ogen zocht hij naar leerlingen van zijn school. De
andere ochtend moest ik bij hem in de directeurs-
kamer komen. In mijn aanwezigheid belde hij
mijn vader. Die antwoordde dat hij dansles van
groot belang vond voor een gedegen opvoeding
van zijn dochter. Notenboom maakte met behulp
van Bijbelteksten duidelijk dat dit niet conform
zijn regels was. Maar er iets aan veranderen kon
hij niet. Jammer dan, ik heb genoten van alle
danslessen en dans nog steeds graag!”
Veel ontmoetingen op de dansschool
Dansles bracht onuitwisbare herinneringen met zich mee. Dat blijkt wel uit de
vele reacties. Natuurlijk, dansen was leuk, maar het was voor menigeen ook de
eerste keer dat ze iemand van het andere geslacht vasthielden en wat anders
leerden kennen. En dat vergeet je nooit. Velen ontmoetten er hun eerste verkering
en velen hebben hun partner voor het leven op de dansschool ontmoet. Het was in
de tijd van de verzuiling, menig ouder hield zijn of haar hart vast. Komt mijn kind
wel met iemand thuis van het juiste geloof? De vader van Lidy Westerhuis-Lange-
zaal was zo’n ouder.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 29 september 2015
pagina 5
92
Ken je dit nog?
94
Nr.
Nr.
