De Oud Rotterdammer Week 02 - page 1

Koning Winter wist al weken
niet van wijken. De vorst had
zich decimeters diep in de
keiharde tuingrond kunnen
nestelen. Nee, dit vandaag te
voltooien karwei mocht zeker
niet onderschat worden, dat
was wel duidelijk. Ik haalde
diep adem, spuugde in de
handpalmen en nam de spade
ter hand. Moedig stootte ik
hem met alle kracht de grond
in. Allemachtig, de tuingrond
leek nauwelijks doordring-
baar. Dit was een karwei voor
een vent met lange adem en
volgroeide spierballen.
Met vier brandende theelichtjes
waren de contouren van het te delven
dierengraf sfeervol gemarkeerd. Twee
meter verder lag poes Miep in een
bananendoos op haar teraardebestel-
ling te wachten. Pas daarna kon ze
op reis naar de huisdierenhemel, zo
hadden we onze kinderen Marije (10),
Lotte (8) en Joost (7) gerustgesteld.
Dat cyperse Miep een ellendige dood-
strijd moet hebben doorgemaakt werd
angstvallig voor hen verzwegen.
Zwembad
Miep was in de tuin twee huizen ver-
der op de rand van het afdekdoek van
het zwembad gesprongen en daarbij
tussen het afdekzeil en de tegelrand
in het steenkoude water gegleden. De
gladde, steile wanden boden haar na-
gels geen houvast. En de rest laat zich
raden. De dierenambulance bezorgde
ons enkele dagen later haar stoffelijk
overschot.
Een kwartier later was de gehele bo-
venlaag tot een diepte van 10 centime-
ter afgegraven. Uit mijn trui kringelde
stoom omhoog. Tijd voor een noodza-
kelijke werkonderbreking. Er werd me
een flink glas Berenburg aangereikt.
Gesterkt door dit winterwondermiddel
overzag ik voor de zoveelste keer de
begraafplaats en maakte op verzoek
van de gezinsleden een inschatting van
het tijdstip waarop we Miep in haar
graf konden leggen. Dat tijdstip zou
pas ver na bedtijd plaatsvinden, dat
stond wel vast.
Na de korte pauze deed zich een
nieuw probleem voor. Vanwege
de hoge boom- en struikdichtheid
wemelde het op die plaats van de
wortels. Een onevenredig groot aantal
had het nodig gevonden mij bij mijn
graafwerk danig in de weg te zitten.
Keer op keer moest ik met de tak-
kenschaar orde op zaken stellen, zodat
ik de bananendoos met inhoud zonder
problemen in het vers gedolven graf
kon laten zakken. Terwijl de avond
viel, begon het te miezeren. De kinde-
ren bleven op hun post.
Laatste wortel
Nadat de bodem eindelijk was bereikt
en ik met mijn laarzen de natte grond
aanstampte, viel mijn oog op een
laatste wortel waarmee korte metten
gemaakt diende te worden. Ik opende
de takkenschaar en zette de wortel
klem tussen de messen en drukte
de schaarbenen naar elkaar toe. Een
rauwe gil deed de kinderen achteruit
deinzen, hun moeder de handen voor
de ogen slaan en gaf mij de kracht
mijzelf met een reuzensprong vanaf
de grafbodem naar het tuinniveau te
lanceren. Een felle pijn in mijn linker
bovenarm ontnam me de mogelijk-
heid rustig na te denken. Erger nog,
een serie onvervalste krachttermen, ze
moeten tot ver in de omtrek duide-
lijk hoorbaar zijn geweest, loeiden
uit mijn keel omhoog. Ik probeerde
vergeefs de pijn weg te wrijven.
“Hé pa, gaattie goed?”, klonk het
belangstellend uit een kindermond.
“Haal een Berenburg. Nu!” Ten tijde
van nood, en daarvan was hier zeker
sprake, dient men de conversatie te
beperken.
“Pa heb je ‘t al gezien? Alle tuinlam-
pen zijn kapot.”
Onvermogen
Na enig moeizaam nadenken viel
het kwartje: ik had een elektrische
opdonder gekregen, doordat ik in de
donkere kuil een stroomkabel voor
een boomwortel had aangezien. Kan
iedereen gebeuren, of niet soms? Toch
zag ik in de ogen van ons kroost iets
van meewarigheid. Dit was immers de
zoveelste keer dat ze getuige waren
van pa’s formidabele onvermogen een
huis-, tuin- of keukenklus tot een goed
einde te brengen.
“Mij krijg je mooi dat graf niet meer
in. Ik graaf wel een nieuw.” Die
toezegging verbaasde me, want het
betekende dat ik alsnog een uurtje
graafwerk te verrichten had, nu op een
andere plek. Daarom voegde ik er snel
aan toe “en Miep verhuist van uit die
bananenbungalow naar een veel klei-
nere woning, want dan kan het graf de
helft kleiner.”
Gedenkstenen
Het viel sowieso niet mee een nog
bruikbaar stukje grond te vinden van-
wege de vele gedenkstenen en andere
monumenten die zich hier tussen de
rododendrons en andere sierstruiken
schuilhielden. Te denken valt aan het
konijn Wippie, de poezen Schorrie en
Morrie, de twee steuren Kommer en
Kwel en de feestkat Carnaval. Ja, het
was hier onder de grond langzamer-
hand dringen geblazen.
Naarmate het definitieve afscheid van
Miep naderde, namen de emoties toe.
Voorzichtig nam ik de overledene, nu
omhuld door een met grove steken op
zijn plaats gehouden dekentje, over
uit handen van oudste dochter Marije.
Voorzichtig schoof ik Miep naar haar
laatste rustplaats en stapte uit de kuil.
Met gebogen hoofd lieten we onze
tranen de vrije loop. “Gelukkig ligt ze
in een warm dekentje”, zei mijn eega,
terwijl zoon Joost met zijn schepje
de eerste aarde naar beneden wierp.
Op dat moment viel het me op dat de
jongste dochter Lotte zich uit de kring
had losgemaakt. Kon ze haar verdriet
niet langer de baas? Was deze hele
ceremonie haar te veel? Gelukkig
daar was ze alweer. Maar wat was
dát nu? Brullend goot Lotte een pak
melk over Poes Miep leeg terwijl ze
huilend hakkelde: “Mieppie dit is voor
onderweg. Tot ziens, dag lieve poes,
dag Miepie.”
Houd het dan maar eens droog.
Joop Verhage
‘Dag lieve poes, dag Miepie’
De Oud
Dinsdag 12 januari 2016 . Jaargang 12, nr 1
Deze week o.a.:
DOR Jubile-
umquiz
Pag. 3
In memo-
riam Annie de
Reuver
Pag. 13
Noordsingel
perikelen
Pag. 17
New York,
here we come
Pag. 19
Het was een heel karwei een graf voor Miepie te delven (foto tuinsok)
Oplage: 122.000 ex.
T 010 418 23 33 (dag en nacht) |
Heerlijk temidden van bossen en vennen in “De parel van brabant” Oisterwijk!
€ 645,-
p.p.
• 2 pers op een kamer geldt een korting van € 30,- p.p.
• Opstapplaatsen: Zuidplein, Alexander, Hoogvliet, Vlaardingen
VOLLEDIG VERZORGDE VAKANTIE WEKEN
VOOR SENIOREN
INCLUSIEF VERVOER PER LUXE TOURINGCAR
SCHEIBAAN 5, 5062TM OISTERWIJK TEL 013-5282555, 06 53756941
• Halen/brengen 4 middagtochtjes
1 2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,...28
Powered by FlippingBook