Men moest hiervoor naar een bureau,
dat was gevestigd op de Schieweg, om
aldaar formaliteiten voor een aanvraag
in te vullen. Zo geschiedde dat mijn
moeder, samen met mij als zevenjarig
jongetje, deze stap ondernam. Lopend
vanaf Crooswijk, want trams reden
er niet. Nadat ik ter plaatse was inge-
schreven, liepen wij op de terugweg
naar huis, via de Schiekade, richting
Hofplein. Halverwege werden we
echter aan het eind van de Schie-
kade, door twee gewapende Duitse
militairen tegen gehouden en moesten
verplicht oversteken naar de andere
kant van de weg.
Opstootje
Aldaar de route vervolgend zagen
we in de verte al een opstootje. Niet
wetend wat daar gaande was en
aangezien er geen mogelijkheid bleek
hieraan te ontkomen, naderden we de
plaats des onheils. Op het Hofplein,
vlak voor het Oude Luxor, waren
tegen een schuilkelder aldaar twintig
mannen door de Duitse bezetter ge-
fusilleerd. De slachtoffers lagen daar
al vanaf de ochtend en iedereen werd
verplicht hier schoorvoetend langs
te lopen. Een zeer indrukwekkend
moment, zeker voor een jongen van
bijna acht jaar.
Rijbroek
Het beeld is tot heden ten dage nooit
meer van mijn netvlies verwijderd
en met name van een nog jonge man,
waar mijn oog extra op viel. Hij was
gekleed in een bruine zogeheten rij-
broek, waar ik mijn oog niet vanaf kon
houden. Mijn moeder kneep hard in
mijn hand en trok mij zo snel als mo-
gelijk deze verschrikkelijke aanschou-
wing voorbij. Maar de herinnering
nam ik mee naar huis om nooit meer
te vergeten en nog altijd... indien ik
daar voorbij kom, zie ik in gedachten
dit tafereel.
S.J. Bruins
bruinsj@hetnet .nl
Een onvergetelijke ervaring
Het was in het voorjaar van 1945. De Hongerwinter in Rotter-
dam had goed huis gehouden en ouders werd de mogelijkheid
geboden ondervoede kinderen op te geven, om aan te sterken en
uitgezonden te worden naar Noordelijke provincies.
CCtje
c
foto burosolo.nl
C
ox
C
olumn
Een van hun meest gevreesde spelers
was de Edelgermaan Schnellinger. En
niet te vergeten hun buitenspeler Prati,
maar die werd uitgeschakeld door
onze Piet Romein. Later kwamen er
gedenkwaardige winstpartijen tegen
Vorwärts Berlin, in dat spookachtige
Oost- Duitsland, en Legia Warschau,
ook al in het Oostblok.
Ik had van al die wedstrijden bitter wei-
nig gezien, want ik stond elke avond
op het toneel, met Conny Stuart, een
geweldige vrouw, en Frans Halsema,
met Boudewijn Leeuwenberg aan de
piano. Als dan in het Lureleitheater,
Leidsekade 90, de manager Willem
de Jong, de broer van Jasperina, die
natuurlijk een radiootje had, Willem
bedoel ik, in de coulissen met heftige
gebaren de stand of de score aan stond
te geven raakte ik van mijn à propos,
dus dat verbood ik. (Een paar jaar later
kreeg je de video, en dat ging ook nooit
goed. Dan had je hem ingesteld, om bij
thuiskomst de wedstrijd terug te kijken,
verbood iedereen in het theater om iets
over de gang van zaken te vertellen, in
de auto de radio uit, en dan kwam je
thuis en rende de buurman enthousi-
ast zijn huis uit, “Mooi hè, twee-nul
gewonnen!”, dus hoefde je niet meer
te kijken.)
Maar die meidag in ‘70 waren we
uitgespeeld met ons programma en
was ik vrij. Tegen mijn broer had ik
gezegd dat we daar bij moesten zijn.
Alles wat in Nederland aan vliegtui-
gen beschikbaar was, was gecharterd.
Maar mijn broer was een arme leraar
Geschiedenis en zei dat ie daar geen
geld voor had. Maar ik wist dat ie zich
had geabonneerd op de nieuwe Winkler
Prins. Voor de jeugdige lezertjes: dat
was een encyclopedie. Een wat? Een
encyclopedie. Zeg maar een papieren
Internet waar alles in staat. Dus ik zei:
“Geef mij je oude encyclopedie”, (“en-
sieklopie” zei Wim Kan), “dan betaal
ik je ticket”, en die rij boeken staat nog
altijd bij mij in de kast. Vandaar dat ik
geen Internet heb.
Dat de gehele Nederlandse luchtvloot
was ingezet bleek al uit het feit dat
wij vlogen met een vliegtuig met
propellers! Maar we kwamen veilig in
Turijn, en vandaar met een bus naar
Milaan. Gingen we daar de boel kort
en klein lopen slaan? Daar hebben we
helemaal niet aan gedacht. Honderden
Schotten en Rotterdammers liepen
zingend en juichend met elkaar door de
stad, geen wanklank gehoord. Wat wel
opviel was dat een behoorlijk aantal
Schotten stomdronken in de goot lag.
Maar goed, die deden dus ook niemand
kwaad.
We waren niet erg gerust op de uitslag.
We hadden een Engelse krant gekocht,
op de voorpagina waarvan met grote
letters stond: “We’ll make them run!”,
een uitspraak van de Celticcoach
Jock Stein. We stonden in het San
Siro achter de goal, de goeie, waar
later het winnende doelpunt werd
gescoord, maar dat wisten we toen nog
niet. De Schotten kwamen het veld
op in hun prachtige dwars groenwit
gestreepte shirts, en voerden bij wijze
van warming up een indrukwekkende
show op met rennen en de bal spelen.
Wij huiverden. Zij scoorden na een
stief kwartiertje in de goal aan onze
kant. Eddy P.G. zag de bal niet aan
komen, een schot van Gemmell, want
scheidsrechter Lobello stond in de
weg. Hij keurde de goal goed. Maar
niet veel later kopte Rinus Israël, na
een wonderlijke scrimmage, schrijf je
dat zo?, aan de overkant Feyenoord op
gelijke hoogte. U weet hoe het verder
is gegaan. Onze ploeg was zeker niet
de minste, ondanks het feit dat Coen
Moulijn geblesseerd speelde, geraakt
op de training door IJzeren Rinus. Het
werd verlengen, Guus Haak viel in en
imponeerde met een indrukwekkende
run dwars over het veld, een diepe bal
van Israël op Kindvall, O’Neill maakte
hands, maar Ove speelde door en tikte
de bal in het doel voor onze neus.
Feyenoord had de Cup! “We hebben
‘m!” stond er de volgende dag met
reuzenletters op de voorpagina van het
Vrije Volk.
Als ik dit schrijf weet ik niet hoe het
afgelopen zondag is gegaan. Is dat
slecht, laat dit verhaal u dan tot troost
zijn. Is het goed, dan gaan we deze
avonturen misschien weer beleven.
Feyenoord forever!
Feyenoord
6 mei 1970 zou Feyenoord, of was het nog Feijenoord, de finale
spelen van wat toen nog heette de Europacup 1, tegen het Schot-
se Celtic, in het San Siro-stadion in Milaan. Ze hadden een beste
reeks wedstrijden achter de rug. Er was bijvoorbeeld gewonnen
van A.C. Milan, in de Kuip met 2-0. Dat was al ongelofelijk, want
Milan was wereldkampioen.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 16 mei 2017
pagina 3
12 maart 1945 werden hier 20 personen gefusilleerd, ter represaille voor eerdere aanslagen op een SD man en SD officier,die daarbij om het leven
kwamen
