De Oud Rotterdammer Week 50 - page 3

Iedereen was het erover eens, Willem
incluis, dat je de oudjes in Nico’s
tehuis niet kon teleurstellen. Dus
zat Willem tijdens het goed geor-
ganiseerde kerstfeest pontificaal als
Kerstman in het verzorgingstehuis
van Nico. Met zijn ho ho ho! en zijn
weidse gebaren en de door familie
aangereikte cadeaus, hield hij de
stemming er goed in. Hij trok alle
registers open, want hier zaten heel
wat eenzame bejaarden, die deze dag
als een hoogtepunt beschouwden van
alles wat er zo in de loop van het jaar
georganiseerd werd.
Kerstman huilt
Leunend tegen de lange bar stonden
twee vrijwilligsters even uit te blazen
en te genieten van het plezier van
de dames en heren. Een van de twee
bleef toevallig wat langer kijken naar
de oude Willem. Even draaide ze haar
hoofd af en keek nog eens.
Toen stootte ze haar collega aan
en zei: “Heb je dat gezien? Moet
je kijken.” “Wat?”, antwoordde de
ander. “Nou, kijk eens goed naar de
Kerstman.”
Ze keek en zag meteen wat ze be-
doelde. “De Kerstman huilt”, zei ze
verbaasd. Ze was nog niet zolang in
dat tehuis als vrijwilligster. Haar col-
lega wel en die wist wel ongeveer hoe
de vork in de steel zat. Later, bij de
koffie, heeft ze het een en ander over
de oude Willem verteld en ze waren
het erover eens dat ook de Kerstman
maar een gewoon mens is. Die wel-
eens lacht en weleens huilt.
Nu, november 2000, vindt Willem het
welletjes. Zijn kinderen ook. Daarom
is besloten dat hij de hele december-
maand komt logeren bij zijn dochter,
schoonzoon en hun kinderen. Die gaan
hem eens lekker verwennen. En zo is
het goed.
Joop Tessers
De kerstman is ook maar een mens
(vervolg van voorpagina)
Weken na de begrafenis werd er beraadslaagd en met elkaar
gebeld over hoe het verder moest met opa Willem. Het duurde de
hele maand november en toen zoveel mogelijk familieleden op 5
december bij Willem op bezoek waren, was wel duidelijk dat hij
zijn oude vriend zeker zo erg miste als zijn familie deed.
CCtje
c
foto burosolo.nl
C
ox
C
olumn
Wat heb je toch een fijn vak als dat is
dat je de mensen aan het lachen mag
maken. Zo’n bulderende zaal twee uur
lang voor je, er bestaat niets heerlijkers
op de wereld. En dat je het Rotterdam-
gevoel eens flink mag oppompen met
al die prachtige Valkhoffliedjes, ‘Ik zie
de haven al’, ‘Diep in mijn hart’, ‘Japie
de portier’ en ga zo maar door. En al
die verrukkelijke collega’s die kwamen
zingen. Loes Luca, Lee Towers, Jenny
Arean, Jacques Herb, Ron Brandsteder,
Martin van Waardenberg, Tony Neef,
Velthuis en Kemper en nog veel, veel
meer. En dat deden ze voor Joke en
mij. Dat beschouw ik als een enorm
compliment waar ik reuze trots op ben.
Op het eind van de voorstelling had
onze schrijver Dick van den Heuvel
een mooie afsluiting bedacht. Die ging
ongeveer zo: “Een lach maakt je on-
grijpbaar, dan kan niemand je iets ma-
ken. Vanavond hadden wij een zaal vol
mensen, en die hebben allemaal wel ‘n
probleem, met de kinderen, geldzorgen,
misschien moet iemand wel zijn huis
uit, maar vanavond hebben ze gelachen
en waren die problemen er niet…”
Daar kwam inderdaad een bevrijdend
applaus op.
Want er valt bijzonder weinig te lachen
in deze rare tijd, waar in een aantal
landen regelrechte malloten aan de top
zitten. Denk aan Netanyahu, of nog er-
ger aan Erdogan (Daarvoor staan onze
Rotterdamse Turken vlaggenzwaai-
end op onze brug, nee, dat zijn echte
Nederlanders geworden dat kon je zo
zien). En wat te denken van misschien
wel de grootste oen van allemaal, die
Trump met zijn getwitter. Hoe is het
mogelijk dat deze Jan Doedel president
van de VS is geworden?
Wij hebben het Zwartepietgedoe weer
achter de rug. De anti-figuren waren
nog een keer extra naar Dokkum
gereisd, begeleid door zes bussen
ME, twee sleepwagens en een tiental
motorrijders. Kosten tussen de drie en
vijf ton. Een politie-topman had het lef
om op te merken dat dat toch wel een
beetje veel geld was en dat ze eigenlijk
wel iets beters te doen hadden en die
werd bijna gekielhaald: het betrof hier
een grondrecht! Een van de actievoer-
ders vond dat het allemaal leek op het
naar de universiteit begeleiden van
zwarte studenten in de zestiger jaren
in de Zuidelijke Staten van de VS(!)
Waarom zegt zo’n interviewer niet
“Meneer, u lult uit uw nek!”
Omdat we te maken hebben met een
generatie van politiek correcte softies.
Ik kreeg van iemand een bijzonder
aardig soortement pamflet toegestuurd,
van het Internet gehaald, van ene Pla-
neetman. Ik citeer er uit:
“Dat wij, van vóór 1978, nog leven!
Het is een wonder!
Wij zaten in auto’s zonder veiligheids-
stoeltjes, gordel, airbag of kreukelzone.
Boven aan de trap was geen traphekje;
wie te ver ging donderde gewoon naar
beneden.
Poorten en deuren gingen gewoon dicht
en als je er met je vingers tussen zat
waren ze weg.
Gelach
Wanneer u dit leest hebben wij de laatste Oasebar gespeeld. Na al die uitverkochte weken in het
Oude Luxor hadden wij dit najaar nog een staartje in de Doelen, hetgeen op zich een gok was want
dat is een concertzaal, waar in al die vijftig jaar nog nooit een ‘toneelstukje’ was gespeeld en waar
twee keer zoveel mensen in kunnen. Maar de toeloop was weer geweldig. Ik zit hier niet mezelf te
strelen maar voornamelijk het publiek dat geweest is en ik hoop dat u er bij was.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 12 december 2017
pagina 3
Hoe oud zou de kerstman eigenlijk zijn?
Hohoho!
1,2 4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,...28
Powered by FlippingBook