De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 23 januari 2018
pagina 19
Ooit zouden de soms ademloos
toekijkende knullen, na een ge-
slaagde opleiding bij de Nicolaas
Witsenschool voor scheepsbouw
aan de Oranjeboomstraat, zelf
die gereedschappen hanteren om
schepen te bouwen. Voorlopig
kwamen ze echter niet verder dan
gluren over de omheining naar de
gestage groei van een vrachtschip
op de helling. Als de portier even
niet oplette, piepten ze stiekem het
terrein op. Maar het verblijf duurde
nooit lang, er was altijd wel iemand
die ze betrapte, in de nek greep en
van het terrein stuurde. Als dat niet
snel genoeg ging, kreeg je een trap
onder je achterste of een draai om
je oren.
Als kind beseften we niet dat strui-
nen over een scheepswerf levens-
gevaarlijk kon zijn. Ik kreeg niet
genoeg van het schepen bouwen
bij Piet Smit. Thuis bouwde ik ze
na van afgedankte schoenendozen;
voornamelijk zeeschepen voor het
vervoer van vracht naar de andere
kant van de wereld. Ik vond dat
prachtig ofschoon ik een enorme
watervrees had nadat ik op zesja-
rige leeftijd bijna was verdronken
in de Maashaven bij het opvissen
van bananen.
Cruisen
Pogingen zwemmen te leren heb
ik uiteindelijk vanwege blijvende
waterangst maar gestaakt. Toch
ben ik een groot liefhebber van
open water, maar dan op een schip.
Ruim tien jaar heb ik als vrijwil-
liger gevaren als deksman en gids
op de vloot van drie schepen van de
helaas niet meer bestaande rederij
De Croosboot uit Crooswijk. Maar
ik heb ook ruim één jaar als gids en
assistent-purser op drie cruisesche-
pen gevaren (Victoria Crusiana,
Victoria Amazonica en Victoria
Regia) van de voormalige rederij
Bonaventure van Jan van den Engel
uit ‘s Gravendeel.
Zijn rederij verzorgde onder meer
in opdracht van Kras Reizen
cruises door Nederland en België,
op de Rijn, Moezel en Neckar
en niet in de laatste plaats op de
Donau tussen Linz in Oostenrijk
en Boedapest in Hongarije. Na
deze periode ben ik blijven varen,
ook op een zeecruisepaleis als het
motorschip Rotterdam.
Los van excursies in steden als
Wenen, Stift Melk, Bratislava en
Boedapest verzorgde ik aan boord
de bingo en andere leukigheden.
Ook maakte ik op verzoek foto’s
van passagiers en leverde die na
een kwartier af. Al met al een
heerlijke en fijne tijd zo’n tien jaar
geleden, met bemanningsleden
van Nederlandse en Tsjechische
afkomst. Ik noem het steeds ‘mijn
avontuur’ en ik zou die prachtige
periode graag nog eens overdoen.
Wissekerk
Teun de Jong (sijateun@gmail.
com) gaat nog even terug naar de
artikelen over de scheepswerf en
machinefabriek van Piet Smit op 12
december in de rubriek ‘Rotterdam
gefotografeerd’. “In de jaren zestig
werkte ik bij Piet Smit. Vanuit mijn
kantoor had ik zicht op de bouw
van het betreffende schip. Om meer
informatie te kunnen verstrekken
heb ik meer informatie nodig, zoals
de naam van het schip. Mijn eerste
indruk is dat het een schip is van
rederij VNS of KNSM.’’
Hans Keller (hanskeller1@hotmail.
com): “In De Oud-Rotterdammer
nr. 25 staat een foto van een
tewaterlating bij Piet Smit en wordt
gevraagd om meer informatie.
Volgens mij is dat een foto van een
van de ‘Kerk’-schepen waarvan
Piet Smit er in de beginjaren 60
een paar heeft gebouwd, wellicht
de Wissekerk. Ik heb deze schepen
zien ‘groeien’ wanneer ik goederen
afleverde bij de snoep- en biscuit-
fabriek van Van Melle, tegenover
Piet Smit. Ik zag ze dan op een
zeker moment boven de schutting
uitkomen. De tewaterlating van de
Wissekerke heb ik destijds gefo-
tografeerd vanaf de overzijde, de
Schaardijk. Helaas heb ik die foto’s
niet meer.’’
Jacobus Willem Slui (jacobusslui@
gmail.com) laat in een uitvoerige
mail weten: “Dit is bijna voor
100% zeker de Wissekerk, door
Piet Smit gebouwd in 1967. Het
was onderdeel van een project van
de VNS voor de bouw van drie
schepen. Eentje is gebouwd bij Van
der Giessen-de Noord in Krimpen
aan den IJssel onder bouwnummer
852 met als naam Willemskerk.
De tweede door Wilton-Fijenoord
in Schiedam, onder bouwnummer
790 met de naam: Westerkerk. En
de derde door Piet Smit in Rot-
terdam, onder bouwnummer 660
met de naam Wissekerk. Van der
Giessen en Piet Smit leenden een
aantal mensen uit aan Wilton om
de schepen te tekenen. Dit was van
juli 1966 tot maart 1967. Ik was
daar ook bij.’’
Reacties:
De naam Piet Smit had in de jaren vijftig en zestig een magische klank in de oren van tieners
op Zuid. Het holle echogeluid van het klinken van metaal op metaal en het krijsen van slijp-
tollen en cirkel- en ijzerzagen op de scheepswerf en machinefabriek aan de Stadionweg van
Piet Smit jr. sprak hun tot de verbeelding.
In het hart van de foto de
scheepswerf van Piet Smit jr.ge-
zien vanaf Eiland van Brienenoord.
Foto boek ‘Blik Op Zuid 8 – Ijsselmonde
Arnoud Voet Jan Roovers
Ademloos
gluren bij Piet Smit
Nico Verschuren liet zich na de tewaterlating graag fotograferen bij de Wissekerk.
Voor een aantal lezers was het niet zo
moeilijk: het is de Wissekerk.Foto Nico
Verschuren
Breepleinkerk
In een van de bestuursvergaderin-
gen werd een vraag van koorleden
aan de orde gesteld: “Waarom
altijd zingen in de Breepleinkerk?”
Het bestuur had genoeg argumen-
ten om juist daar te zingen en
zelf heb ik ook nog een argument,
maar of dat steekhoudend is moet
de lezer zelf maar beoordelen.
Wanneer heb ik de kerk voor het eerst
bewust gezien? Ik denk, eerst als
voetganger(tje), dan wielrijder, bromfiet-
ser en later als automobilist. Automobilist
werd ik (na eerst mijn rijbewijs te hebben
gehaald) door de aankoop van een Morris
Mini Minor Traveller. Een Mini, maar dan
in de uitvoering van een stationcar; ‘With
doors behind’ volgens mijn eerste neefje (hij
werd tweetalig opgevoed, sprak Nederlands
en Engels door elkaar, afhankelijk van het
onderwerp). De Breepleinkerk, de Mini en
een (gemengd) koor vormen de basisele-
menten voor dit verhaal.
Op 7 mei 1974 verleende het koor Vox
Humana medewerking aan een concert in
de Breepleinkerk. In dit koor zong mijn
moeder sopraan en mijn jongste broer bas.
Om alle zangers en zangeressen gelijktijdig
in de kerk te krijgen, had het bestuur van
dit koor vervoer per touringcar geregeld.
De thuisreis werd aan de eigen inventiviteit
overgelaten. Ik woonde de uitvoering bij,
maar vooral om na afloop de familie met
vervoer van dienst te zijn. Later bleek dat
mijn broer Wout daar handig op inspeelde
door alleen de jongste dames van het koor
vervoer na afloop aan te bieden, waarbij hij
vooral benadrukte dat het gratis was! Hij
hield geen rekening met het aantal zitplaat-
sen, daar had hij een andere oplossing voor!
De mini beschikte over vier zitplaatsen,
maar met wat inschikken konden er wel drie
volwassen op de achterbank en daarachter
nog iemand, ingestapt via de achterdeuren
op de vlakke vloer. Toen na afloop iedereen
die op het aanbod was ingegaan zich ver-
drong bij de Mini, begon men te beseffen
dat het vervoer in etappes zou plaatsvinden.
Sommige dames besloten dan alsnog maar
voor het openbaar vervoer te kiezen! Nadat
de eerste lading met wat gymnastische
toeren was ingestapt, voegde Wout mij bij
het wegrijden nog toe: “Met de rest wacht
ik wel bij Tante Nel.” Tijdens de rit bleken
de bestemmingen behoorlijk uiteen te lig-
gen en pas na vijf kwartier bereikte ik de
Utrechtsestraat. Als passagiers daar waren
overgebleven, mijn moeder, Wout, Ria en
Jenny. Tante Nel, als altijd heel gastvrij,
had de bij haar wachtende passagiers van
koffie voorzien. En alleen oom Gerrit had
er al lang genoeg van, maar die moest dan
ook om zes uur ‘s morgens alweer uit de
veren! Eerst brachten we mijn moeder thuis
en daarna ging het naar de Mathenesserlaan.
Bij het uitstappen daar werden Wout en ik
bedankt door Ria en Jenny en kregen wij
een uitnodiging nog eens langs te komen.
Wij zouden daar zeker gevolg aan geven!
Uiteindelijk trouwde Jenny met Chris en
werd Ria Wout zijn schoonzus. Daarom is
de Breepleinkerk voor mij bijzonder!
Gerrit Visser (
)
