Jos van der Linden was de andere
doelman. Die was beter, maar gek
genoeg vond niet iedereen dat. Mijn
vader bijvoorbeeld niet. Grapje. Want
hij kwam in heel zijn leven maar één
keer naar me kijken. Merkte na afloop
alleen maar droogjes op dat we thuis
een wasmachine hadden.
De Kuip
Ik weet nog dat we die touringcar
instapten. Ik was één van de weinigen
die per se rechts van de chauffeur
wilde zitten. Als ik rechts in de bus
zat, kon ik De Kuip beter zien dan van
links. Wist ik nog van een schoolreisje
naar de Deltawerken in Zeeland. Die
konden niet tippen aan dat gitzwarte,
imponerende, ijzeren gevaarte van
Feyenoord. Neeltje Jans legde het af
tegen Eddy Pieters Graafland, Coen
Moulijn, Rinus Bennaars en de oude
Kraay met zijn voortdurend openge-
sprongen wenkbrauwen en bebloede
tulband in de kleuren van het Rode
Kruis. De Musschen speelde aan de
overkant van De Kuip. Herinner me
dat daar mijn veelbelovende carrière
als keeper eindigde, nog voordat die
feitelijk begonnen was. Hoe gaat dat
bij toernooien? Veel hangen en verve-
ling in afwachting van de volgende
wedstrijd. Dat was bij De Musschen
niet anders. Het toeval wilde dat
een paar velden verderop, met ruim
zicht op die glorieuze Kuip, voor de
tweede klasse werd gehonkbald door
Feyenoord tegen Schiedam. In de
benen en in looppas daarheen met een
teamgenootje. Ootje was ons anderhalf
uur kwijt. De Musschen kon het dak
op en we vergaten Haazer gewoon-
weg. Vervolgens konden wij, beledigd
als hij was, alvast naar de bus.
Moddervette kroketten
Van De Musschen in Rotterdam staat
me weinig meer bij. Ja, die penetrante
moddervette kroketten. Moest je veel
boertjes van laten. Niet vergeten
ook het honkbal bij Feyenoord. Er
is een grens van waaraf het verleden
genegeerd moet worden, beweerde
Nietzsche. Maar die kan even de pot
op. We stonden in onze voetbalplunje
tussen een stel Schiedammers die het
‘op Zuid’, zoals ze dat uitspuwden,
‘een verschrikking’ vonden. Voor
het honkbal van Rotterdam moest je
immers bij Sparta zijn. En daar klonk
vanzelfsprekend het bekende rijtje
Antillianen. Als je die Schiedammers
mocht geloven sloegen die lui louter
homeruns die ver buiten Hoek van
Holland als vuurpijlen de Noordzee
indoken. Of toen bij Feyenoord pitcher
Marcel de Bruyn en de Duitse catcher
Huub Kohl speelden, moet haast wel.
Krijg de buitenvelder Harry Blijden
op mijn netvlies. En natuurlijk coach
Wim Onderstal die ik ooit nog eens
in het Utrechtse stadion Galgenwaard
voor NOAD uit Tilburg had zien kee-
pen in het in 0-0 eindigende eredivi-
sieduel met DOS. Onderstal, die begin
jaren zeventig naar UVV afreisde en
die ik nog altijd beschouw als de beste
honkbalcoach in Utrecht ooit. Wim
was van de binding, van de saamho-
righeid, van de droge humor, van de
sikkeneurigheid, van het kwellen van
scheidsrechters, en van de sprong
vooruit. Moordkerel.
Windhoos
Maar voordat hij naar UVV kwam
voor achtduizend gulden per seizoen
zag ik hem ook nog als coach van
Feyenoord op die broeierige zondag
van 25 juni 1967. Weer die Kuip als
imposant kunstwerk op de achter-
grond. Ik weet niet meer of dat duel
werd uitgespeeld. Een windhoos als
ongekend in Nederland overschaduw-
de alles. Het werd in Rotterdam-Zuid
pikkedonker. De gitzwarte magische
Kuip kreeg iets macabers, dreigends,
onheilspellends, met veel onversneden
Alfred Hitchcock. Het begon ongelo-
felijk te waaien. De straatverlichting
floepte al om vier uur ‘s middags aan,
maar begaf het. De bedrading van
de karakteristieke geelzwarte trams
deinde als in een griezelfilm op en
neer. We sloegen op de vlucht langs
de pakhuizen en hoge woonblokken
van de veel te lange en ongezellige
Oranjeboomstraat van Zuid. En maar
stormen en loeien in Rotterdam met
al die hoogbouw en tochtgaten. Die
25ste juni 1967 richtte de windhoos
onvoorstelbare schade aan. Vijf doden.
Complete huizenrijen verwoest.
Kampioenenmaker
Zijn naam viel al een paar keer: Wim
Onderstal (vijf jaar terug overleden).
Hij kwam vlak na de oorlog met zijn
ouders vanuit noordwest Brabant of
Zeeland, weet ik even niet meer, naar
Rotterdam. Zoals zoveel anderen.
Werklozen op drift naar de grote stad.
‘Zuid’ in Rotterdam was vooral van
de import. Wim Onderstal begon als
voetballer en doorliep als doelman
de jeugd van Feyenoord. Hij won het
van zijn concurrent Teun van Pelt en
speelde vanaf zijn zeventiende 39
wedstrijden als eerste keus, totdat
Feyenoord Eddy Pieters Graafland bij
Ajax wegkocht. Onderstal verdween
naar NOAD en speelde naderhand
nog voor Hermes DVS uit Schiedam.
Hij trouwde met dochter Anneke van
de legendarische manager Guus Brox
van Feyenoord (jaren zestig, winnen
Europa Cup 1, 1970, Milaan). Die
verkocht alles als het moest, en zie:
ook zijn eigen schoonzoon! Voetbal-
lers honkbalden ‘s zomers, Wim
Onderstal niet uitgezonderd. Groeide
uit tot dé vormgever van het honkbal
van Feyenoord. In 1968 bracht hij
Feyenoord naar de hoofdklasse en het
kunstje van kampioenenmaker flikte
hij daarna ook bij UVV, PSV en ADO.
Met Neptunus werd hij Nederlands
kampioen.
Zolderkamer
Het was ene Jan Kars die UVV at-
tendeerde op Onderstal, met wie hij in
een bondscommissie zat en van wie
hij had gehoord dat die wel eens een
ander behangetje wilde dan eeuwig
Feyenoord. Een afspraak op mijn
kamer van drie bij drie in een Utrechts
studentenhuis volgde.
Die zolderkamer was geen toevallige
keuze. In die eenvoudige omgeving
zou Onderstal de prijs niet te ver
opdrijven. Hoopten we. We moch-
ten achtduizend gulden uitgeven,
niet meer. Eenmaal twee trappen op
complimenteerde het museumstuk
uit Rotterdam me met mijn ‘gezellige
woonruimte’. Charmante huichelaar.
Kars en Onderstal namen in bijna
chronologische volgorde hun honkbal-
belevenissen door. Er leek geen eind
aan te komen. Tricht bleef gelukkig
buiten beschouwing.
En jawel hoor, daar merkte Kars op
dat hij uit alles begreep dat Wim
Onderstal wel oren had naar UVV. De
prijs? Achtduizend piek. ‘Doen we
het voor’, galmde ik te hard en te snel
door de bonte zolder van visnetten
en van bruin, paars en oranje, heel
gewone kleurschakeringen in die tijd.
Ik zag Kars kijken. Een glimlach kan
ook bestraffend zijn.
Moeizame onderhandelingen
Even later deden we onze nieuwe
technisch leider uitgeleide. Toen
Onderstal de hoek omdraaide, begon
Kars te grinniken. “Dat had wel voor
minder gekund als ik die auto van hem
zie.”
De volgende avond sprak Kars in het
bestuur van ‘moeizame onderhan-
delingen’. We vertelden in wat voor
een mooie auto Onderstal reed. De
anderen in het bestuur waren er als
de kippen bij. “Dan kan hij voor die
achtduizend gulden best wel een goeie
speler van Feyenoord meenemen.”
Kars wees naar mij. “Mooi klusje voor
jou om dat bij Onderstal voor elkaar
te boksen.”
De Musschen
Naar Rotterdam voorbij Sportdorp
op een zaterdagmiddag. Zo maakte ik
kennis met de vriendelijke Anneke.
Eén speler meenemen van Feyenoord?
Er konden er wel drie in zijn auto. Ik
had het Wim Onderstal ‘s ochtends
duidelijk horen zeggen. Op het tijdstip
van de afspraak bleek hij niet thuis.
Anneke: “Weet ik veel waar hij is. Dat
kan overal zijn waar een bal rolt. Je
moet hier de buurt maar afstruinen.”
Ik heb hem gevonden die zaterdag-
middag. Bij De Musschen waar hij op
een bankje zat. Had ik daar niet ooit
eens een voetbaltoernooi gehad? Het
beeld van een ontstemde Wim Haazer
drong zich aan mij op.
Johan Carbo
Tapijtlegger naar honkbalkampioenschap
In een grijs verleden gold ik bij het voetballen van UVV uit Utrecht
als een niet onaardig lijnkeepertje met tafeltennisreacties. Ik
schopte het tot een selectieploegje van Wim Haazer (zoals later
ook Marco van Basten) en dat alleen al was een verdienste op
zich. Ik moet een jaar of dertien zijn geweest toen Haazer (bijnaam
merkwaardigerwijs Ootje, Joost mag weten waarom, z’n benen
misschien, of een vermeende naïviteit?) ons in een touringcar mee-
nam naar een aspirantentoernooi van De Musschen in Rotterdam.
De Oud-Rotterdammer - De krant voor de 50-plusser
Dinsdag 23 januari 2018
pagina 9
Het succesvolle honkbalteam van UVV in 1976 met geheel links staand Wim Onderstal
Honkbalinterland bij UVV in 1957
Wim Onderstal als honkbalcoach bij
Feijenoord
