zomaar aangenomen, maar moest eerst
een proeftraining ondergaan. Trainer
Loek Kragten had gelukkig snel door
dat ik best aardig kon voetballen.
Ik begon in de adspiranten en via
de junioren-A kwam ik op 16-jarige
leeftijd al in de ‘betaalde’ jeugd te
spelen. Ik was een echte aanvaller,
dacht ik, maar trainer meneer Rab
zag meer in me als middenvelder of
verdediger. Voor een aanvaller was ik
niet snel genoeg, vertelde hij me na
de eerste oefenwedstrijd. Ik bewaar
desondanks goede herinneringen aan
meneer Rab. Ik heb veel van hem
opgestoken, vooral van zijn individu-
ele trainingen op de woensdagmiddag.
We trainden vaak op het beruchte half
gras-half sintelveld van Elinkwijk. Ik
moest, vanwege mijn wedstrijden in
de betaalde jeugd, regelmatig verzui-
men op zaterdagmorgen op de Gerrit
Aafjes-mulo. Gelukkig hadden we een
aardige conciërge, de heer Verspeek.
Hij was bestuurslid van DOS en wist
uit het Utrechts Nieuwsblad van mijn
voetbalactiviteiten. Ik haalde mijn
diploma overigens met erg mooie
cijfers. Mijn verzuim had dus geen
consequenties. Ik had geen contract,
maar toen ik vanuit de betaalde jeugd
op zondag af en toe mee moest met
het eerste of tweede elftal kreeg ik
opeens wel een contractje. Wel leuk,
dat ‘zakcentje’ voor een scholier. Op
achttienjarige leeftijd, 2 oktober 1966,
debuteerde ik in Breda in Elinkwijk 1
tegen NAC. Twee weken later mocht
ik invallen, in het Olympisch stadion,
tegen DWS. Als rechtsback had ik de
later zeer bekende Rob Rensenbrink
als tegenstander. Ik was kansloos. Rob
was toen al zó goed. DWS won met
6-2. Op 2 april 1967 mocht ik mee-
doen in Tilburg tegen Willem II, voor
de KNVB-beker. Het bleef 0-0, ook na
verlenging. Er moesten strafschoppen
genomen worden. Ik moest, omdat
velen weigerden, als jochie van 18
ook een penalty nemen. De laatste no-
tabene. Chris Lefering, Joop Oomens
en Jan Blaauw hadden gescoord, Jan
Verkaik gemist. Ik was rustig, wist
welke hoek ik wilde schieten. Keihard
ging de bal hoog in het doel, onbereik-
baar voor doelman Van der Heijden.
Uniek om mee te maken als jochie
van 18. Het echte hoogtepunt van
mijn Elinkwijk-loopbaan kwam op
18 februari 1968. Ik begon in de basis
thuis tegen koploper Holland Sport
uit Scheveningen. We speelden in de
eerste divisie. Ik speelde op het mid-
denveld met oud-Ajacied Bob Westra
en Leen van de Merkt en scoorde in de
tweede helft de 1-0. Doelman Martin
van Vianen had geen schijn van kans.”
Ruzie en vertrek
“Een fikse ruzie met trainer Mur, na
afloop van de verloren wedstrijd tegen
Vitesse, betekende het einde van mijn
semiprof-loopbaan bij Elinkwijk. Ik
kreeg geen contract meer. Ik had nog
best als amateur willen blijven, maar
toen VEP-trainer Jacques Koole, mijn
oud-ploeggenoot, me belde of ik naar
VEP wilde komen, deed ik dat. Ook
Bertus van Stralen, oud-ploeggenoot,
speelde er al, net als Cees Sluik en Co
Dirven. We hadden een prima team,
met een uitstekende trainer. Die haalde
me zelfs wekelijks in Huis ter Heide
op; ik zat daar in militaire dienst en
had nog geen auto. Ik beleefde bij
VEP zes mooie seizoenen en leerde
er ook mijn vrouw kennen. Zij was de
zus van Mister VEP. Ik kon daarom
ook niet weg of terug naar Elinkwijk.
Mijn schoonfamilie had dat nooit goed
gevonden. Helaas kreeg ik na zes sei-
zoenen veel last van blessures. Dokter
Strikwerda adviseerde me direct te
stoppen wilde ik niet op mijn dertigste
invalide worden. Ik ging de jeugd
trainen en deed bestuurlijk werk. Jaren
later heb ik op verzoek van het bestuur
als technisch verantwoordelijke samen
met oud-Elinkwijker Piet Kroon, VEP
nog voor degradatie behoed.”
“Ik kom nog af en toe op de voetbal-
velden, bij VEP of Woerden, maar ook
bij Elinkwijk. Dat is nog steeds mijn
club. Eens een Elinkwijker, altijd een
Elinkwijker, zeg ik thuis vaak genoeg
tegen mijn echtgenote. Ik hoop dat
ze weer in de hoofdklasse of liever
nog in de derde divisie gaan spelen.
Ik kom er graag op zondag en zie dan
nog genoeg oude bekenden. En oh ja,
ik lees De Oud-Utrechter iedere keer
in een ruk uit en ben erg blij dat De
Oud-Utrechter ook in mijn woonplaats
Woerden te verkrijgen is. Oude nostal-
gische verhalen boeien me bijzonder.”
Gert van Es en Piet Rison
Eens Elinkwijker, altijd Elinkwijker
Fred Kool (68) belandde
bij Elinkwijk op advies van
straatgenoot Karel Sulzle, Hij
speelde jaren in Elinkwijk 1,
begin jaren ‘60. “Karel had me
zien spelen bij de straatvoet-
balcompetitie en vond dat ik
snel lid moest worden van
Elinkwijk. Elinkwijk was een
echte voetbalvereniging met
alle aandacht voor de jeugd,
vertelde hij mijn ouders.”
“Tot mijn verbazing werd ik niet
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 24 januari 2017
pagina 13
De betaalde jeugd van Elinkwijk,met Fred Kool in de gelederen
Nou, daar gaat-ie dan. Ik was jaren lid
van een dameskoor in Maarssen, de
Maa-dams. Naast mij zat zangmaatje
Matt Velthorst. Een aardige sopraan,
niet zo jong meer, maar wel jong van
geest en met een mooie stem. We ge-
noten op de dinsdagmiddagen van het
samen zingen en in de theepauze en
na afloop maakten we vaak nog even
een praatje. Toen Cor en ik 40 jaar
getrouwd waren, had Matt een ‘aar-
digheidje’ voor me meegenomen. Een
flink stuk lavendelzeep. Ik rook het
door het cadeaupapier heen, heerlijk!
Ik houd van luchtjes en was er heel
blij mee. Dat het juist LAVENDEL
was vond ik heel bijzonder. Die
geur heeft me heel wat bijgestaan in
moeilijke tijden. Toen mijn moeder
ernstig ziek in het ziekenhuis lag deed
ik, voordat ik haar op de intensive care
bezocht, altijd een paar druppels la-
vendelolie op een zakdoekje. Ik hield
het regelmatig onder mijn neus om
flauwvallen te voorkomen. Toen mijn
moeder was overleden ben ik een hele
poos met een doekje vol lavendelolie
ingeslapen. Het maakte me rustig.
Als ik kleindochter Robin uit school
haal, vertel ik haar vaak over bomen,
bloemen en vogels. Op onze route
komen we ook langs een tuin waar een
enorme lavendelstruik staat. Robin
heeft van mij geleerd dat, als ze met
haar duim en wijsvinger even over de
takjes gaat, haar handje daarna lekker
ruikt. Dat hoef je een kind dus maar
een keer uit te leggen hè. Nu nog,
iedere maandag als we langs die struik
lopen, is er hetzelfde ritueel.
“Oma, even wachten, ik moet ME-
VROUW LAVENDEL nog aaien!”
Dan wrijft ze heel voorzichtig met
haar duim en wijsvinger over een
takje en zegt daarna: “Oma ruik eens,
het ruikt wéér naar jouw zeep!” Want
ja, Robin heeft het zeepje van Matt
inmiddels ook al tientallen keren
onder haar kleine neusje gehad. Het
zeepje ligt al een aantal jaren ‘dienst
te doen’ en Robin weet waar. Als ik ‘s
morgens mijn bed opmaak, leg ik het
op mijn kussen en als ik naar bed ga
haal ik het er weer af en duik met mijn
neus in de heerlijke geur. Als Robin op
oma’s kamer mag spelen ruikt ze altijd
even aan ‘ons zeepje’. Inmiddels heeft
het al een paar keer een flinke smak op
de grond gemaakt en is de ‘reukbom’
enigszins beschadigd, maar die lucht
gaat er niet uit! Toen ik laatst mijn bed
opmaakte, dacht ik: “Ik moet dat toch
eens aan Matt vertellen.” Ik ben in-
middels van het koor af en moest dus
even haar telefoonnummer zoeken om
haar te bellen. De telefoon ging. Het
was Matt! Ik kreeg er kippenvel van.
Heb dat trouwens wel vaker, telepathie
zeggen ze dan. Wonderlijk hoor. Afijn,
Matt belde mij om te vertellen dat ze
mijn boekje had gekocht en dat ze het
heel leuk vond. En ik vertelde dat ik
net van plan was háár te bellen om te
zeggen hoe heerlijk haar zeepje nog
rook.
Vandaag belde ik haar weer met de
vraag of ze het goed vond dat ik haar
naam in mijn verhaal zou vermelden.
“Geen probleem hoor”, was haar
antwoord. “En weet je, je hebt me op
een idee gebracht. Ik ga ook zo’n stuk
zeep op mijn kussen leggen, lijkt me
heerlijk! En wat ik je nog niet verteld
had, toen mijn man en ik verkering
hadden zei hij altijd dat ik zo heerlijk
rook. Dat was naar lavendel!
Zo’n stukje zeep kan in z’n eentje
zoveel losmaken.
Maar ja, wat wil je ook. Toen ik er
een foto van maakte viel het me pas
op. Het is MADE WITH LOVE AND
CARE! Dank je wel Matt voor jouw
heerlijke ‘aardigheidje’. En we ruiken
nog lang en
gelukkig!
Irene Kraaij-
enhagen
Lavendel
Ik heb weer een mooi verhaal, lieve lezers. En, als dat in mijn hoofd
blijft zitten, moet het eruit en gedeeld worden. Zo zit ik in elkaar
en, aan uw reacties te horen en te lezen, wordt het gewaardeerd.
