ene week naar haar eigen moeder reed
en de andere week haar schoonmoe-
der bezocht. Vooral de bezoekjes aan
Rivierenwijk waren spannend. De
bewoonde wereld hield eind jaren 50
voor een kleine jongen als ik zo’n
beetje op na Hotel den Hommel en het
Hommelbos.
Na de grote rotonde kwam een grote
kale zandvlakte met af en toe plukjes
weiland met paarden en ook contouren
van de allereerste flats. Als de Solex
dan de Balijebrug optufte was mijn
achterwerk al gevoelloos van de lange
zit achterop. De suggestie van mijn
moeder een kussentje op de bagage-
drager te doen, sloeg ik vriendelijk
maar beslist af. Ik wilde niet voor gek
zitten.
Kaartoma
In de Noordzeestraat woonden de
Kaartoma en -opa. Opa was net
gepensioneerd na 40 jaar bij Weijers
gewerkt te hebben en had werkelijk
alle tijd om met mij te kaarten. Als
ik binnenkwam, lagen de pestkaarten
al klaar evenals een klein buikflesje
cola. Al jong maakte ik kennis met dat
lekkere drankje en het zal weinigen
verbazen, dat ik er nog steeds een
beetje verslaafd aan ben.
De huiskamer was klein en donker,
net genoeg ruimte voor een tafel, een
divan en een dressoirtje. Er was ook
nog een voorkamer, maar daar was het
altijd koud en daar zat nooit iemand.
Boven de kachel hing een hoge spiegel
en als de klok sloeg, mocht je niet naar
je eigen spiegelbeeld kijken, anders
bleef je gezicht voor altijd stijf staan,
tenminste, dat zei mijn oma. Mijn oma
zat vol met die bijgelovigheden en ik
heb er af en toe nog steeds een beetje
last van, zoals een open paraplu in
huis, goudsbloemen in de tuin, ladders
op straat, een zwarte kat voor je neus
en natuurlijk ook nooit schoenen op
tafel zetten.
Kauwgom kopen
Terwijl ik aan het kaarten was, deed
mijn moeder de boodschapjes voor
oma, die slecht ter been was.
Ik kreeg zo’n middag dan altijd een
kwartje om kauwgom te kopen bij de
drogist in de Dollardstraat. Daar zaten
machtig mooie voetbalelftalplaatjes
in en voor de deur van de drogist
ontstond dan vaak een levendige
ruilhandel tussen kauwgomkauwende
jongens.
Een beetje verwend werd ik dus wel
als oudste kleinkind, want één keer in
de maand mocht ik ook nog eens een
Suske en Wiske-boek uitzoeken. Die
boekjes uit de eerste serie (zoals de
Knokkersburcht, de IJzeren Schelvis
of het Zingende Nijlpaard) zijn nu een
vermogen waard. Ik heb ze heel lang
bewaard, maar uiteindelijk zijn ze toch
zoek geraakt, helaas.
Als oma in een goeie bui was en ik
had de zondag ervoor goed naar de
preek in de kerk geluisterd, mocht ik
ook nog wel eens een Matchbox autoo
tje kopen voor 99 cent bij Lalleman.
Het kon niet op!
Dropkoppen
De week erop was andere Oma aan de
beurt voor een bezoekje. Dus weer ‘s
middags achterop de Solex, maar nu
dwars door het Ondiep naar de Aard-
beistraat. Dat was ook een afwisselend
ritje, eerst door het smalle poortje naar
de Carthesiusweg, dan over hobbelige
klinkers en langs spooremplacementen
op de Lage Weide en tenslotte langs
het onbedaarlijk stinkende slachthuis.
Oma en opa bewoonden een klein,
maar heel gezellig arbeidershuisje.
Het was moeilijk voor te stellen dat
ik de eerste vier jaar van mijn leven
met mijn ouders hier op zolder had
gewoond.
Ook hier leuke winkeltjes voor een
kleine jongen, zoals de snoepwinkel
van Pater (heerlijke dropkoppen,
twee voor vijf cent) en kruidenier
Overbeek. Iets verder lopen zat op de
laan van Chartroise (Sjatreuze zei je
dan) de snackbar van Hartzmann. Daar
mocht ik alleen maar heen, samen
met mijn oom, die maar een paar jaar
ouder was dan ik. Ik zag en hoorde er
voor het eerst een jukebox en kreeg al
snel door wie Elvis en Cliff waren!
Denka
Mijn opa werkte bij de Demka en
ik weet nog dat hij steevast moe en
kortademig thuiskwam. Veel zin om
te praten had hij dan niet meer, maar
mijn oma des te meer. Hier hoefde
mijn moeder geen boodschapjes te
doen en konden we lekker wat eten,
drinken en kletsen en een enkele
keer met goed weer zelfs naar het
Noorderbad.
Befaamd waren oma’s gebakken eitjes
met een bobo (boterham) en onderwijl
keken we dan ‘s middags om 4 uur
naar Rawhide op de televisie. Als kind
had ik toch wel snel in de gaten, dat
het er in de Aardbeistraat allemaal
wat losser en gemoedelijker aan toe
ging dan in de Noodzeestraat. Er was
altijd volk buiten op straat en het was
vaak versierd, er klonk muziek uit de
huizen en er waren buurtfeesten.
Soms kwam er een man in een lange
leren jas langs, die een paar dubbeltjes
kwam ophalen voor de reisvereniging.
Een andere keer kwam er weer een
man, ook in een lange jas, een dub-
beltje voor het dooienfonds ophalen
en dan hadden we ook nog de man van
de voetbaltoto. Mijn opa deed mee
met de kleine Elinkwijktoto. Een keer
had hij alle dertien goed, maar toen
waren er nog 100, dus er bleef bijna
niets over.
Zomaar wat herinneringen uit een
onwaarschijnlijk lang vervlogen tijd,
maar de Aardbeistraat en Noordzee-
straat bestaan nog steeds, ik loop
er een enkele keer nog doorheen en
volgens mij wordt er nog steeds met
plezier gewoond.
Peter Jongerius
De bezoekjes aan de oma’s
Mijn moeder komt uit het
Ondiep, mijn vader uit Rivie-
renwijk. In 1956 betrokken zij
samen met mij een nieuwe
portiekflat in Oog in Al, nadat
zij eerst enkele jaren in de
Aardbeistraat hadden inge-
woond. De daarop volgende
jaren ging ik samen met mijn
moeder beurtelings de woens-
dag- en de zaterdagmiddag op
bezoek bij de twee oma’s.
Dan zat ik achterop de Solex als zij de
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 7 maart 2017
pagina 17
Als ik binnenkwam lagen de pestkaarten al klaar
Als je geluk had,mocht je een Matchbox-autootje gaan kopen
JA’51
Als fervent lezer van deze
krant heb ik een verhaal uit de
jaren 1967-1968. Het afgelopen
jaar hebben enkele verha-
len over de katholieke kerk
en parochie van de Heilige
Monica aan de Oudenoord in
deze krant gestaan. Ook ik
behoorde tot deze parochie. In
die late jaren zestig begon de
leegloop van de kerken, door-
dat vooral de jongeren steeds
meer interesses en bezigheden
kregen en de kerk links lieten
liggen.
Om deze leegloop een beetje aan
banden te leggen, bedacht men allerlei
festiviteiten zoals de ‘Beatmissen’,
maar bijvoorbeeld ook de JA ‘51: de
Jeugd Avonden ‘51 voor jongeren van
15 jaar uit het geboortejaar 1951. In
de stad Utrecht werd in alle parochies
een avondzesdaagse georganiseerd van
13 tot en met 19 februari 1967 onder
de naam JA ‘51. Ik realiseer me nu dat
het precies vijftig jaar geleden is dat dit
zich afspeelde. Deze JA ‘51-zesdaagse
werd georganiseerd door leraren van de
‘Levensschool’ samen met verschil-
lende parochianen. In het geval van de
Heilige Monicakerk was de organisatie
in handen van pater H. van Roosmalen
en pater H. Lunter.
Het programma bestond uit film- en
gespreksavonden, met name over hoe
de jeugd destijds over de kerk dacht
en over het geloof in het bijzonder.
Uiteraard bedoeld om zoveel moge-
lijk jongeren bij het geloof en de kerk
betrokken te houden. Op zo’n avond
werd een film vertoond, gettiteld
‘Schipper naast God’. Na afloop werd,
onder genot van een consumptie, dan
nagepraat over deze film. Op andere
avonden was er een toneelspel of er
werd gediscussieerd. De laatste avond
was een feestavond waar de ouders van
alle deelnemers waren uitgenodigd.
De muziek werd verzorgd door zelf
meegenomen plaatjes en een draaitafel.
Zo ging dat toen. Deze week was een
groot succes en hieruit kwam voort dat
een jeugdbestuur is gevormd dat allerlei
activiteiten organiseerde. Voorzitter was
mijn toenmalige vriend Harry Fransen
en penningmeester was Otto Nelissen,
schrijver van dit verhaal. Verder be-
stond het hoofdbestuur uit: Frans en Ria
van Hasselt, Ton van Ling, Koen Pouw
en pater H. Lunter en later ook pater
Rozestraten. Ik beschik nog over een le-
denlijst met adressen van de leden. Toen
nog netjes gesplitst in een jongens- en
een meisjesgroep. Ik ben benieuwd of
er nog mensen zijn die destijds deel
uitmaakten van deze groep jongeren
en zich in dit verhaal herkennen. Neem
gerust contact op. Wie weet waartoe
dit nog kan leiden. In het bijzonder ben
ik benieuwd naar Harry Fransen, die
woonde in de E.v. Pijlsweertstraat en
Benny van de Vegt uit de Singelstraat.
Ik ben nieuwsgierig naar de reacties.
Otto Nelissen (
)
Suske en Wiske lezen bij oma en opa
