Onderduiken
Bijna alle Duitse mannen werden
vooral in de laatste jaren van de oorlog
opgeroepen dienst te doen in het leger,
de marine of de luchtmacht. Op het
eind van de oorlog zelfs jongens van
14 à 15 jaar (een mooie film hierover
is ‘Die Bruecke’). Om toch genoeg
arbeidskrachten te hebben, omdat er
ook nog andere dingen dan bommen
en tanks gemaakt moesten worden,
werden in alle bezette landen mannen
opgeroepen zich te melden voor de
‘Arbeitseinsatz’. Daar hadden ze na-
tuurlijk niet veel zin in en dus ‘doken
ze onder’. Dat gold ook voor mijn va-
der. Hij had twee plekken in huis waar
hij zich kon verstoppen: een onder de
trap naar de eerste verdieping en een
in de huiskamer. De buurmannen, die
op een bovenhuis woonden, hadden
die mogelijkheid niet en kwamen dan
naar ons huis. Tijdens een van die
razzia’s lagen er drie mannen onder
de vloer in de huiskamer. Omdat die
razzia’s lang konden duren, hadden ze,
om de tijd te verdrijven, liggen roken.
In die tijd hadden we geen vaste
vloerbedekking, alleen zeil langs de
randen en een kleed in het midden.
Mijn moeder heeft ze toen moeten
waarschuwen, omdat de rook tussen
de plankenvloer de kamer inkwam.
Op een andere keer zat mijn vader in
de schuilplek onder de trap; een veel
kleinere ruimte dan in de huiskamer.
Om wat meer ruimte en een eventuele
ontsnappingsmogelijkheid te hebben,
is hij in de vloer beginnen te zagen.
Toen hij erdoor was keek hij in het
verbaasde gezicht van buurvrouw Ras
van de sigarenzaak op de hoek. Van de
planken heeft hij een luikje gemaakt,
waardoor mevrouw Ras hem af en toe
wat te drinken gaf.
Mijn vader was een keer op visite bij
de buren aan de overkant op een hoog
toen er weer een razzia was en hij kon
dus niet meer terug naar huis. Omdat
er in dat huis geen goede schuilmo-
gelijkheid was, is hij met de man van
die buurvrouw in een huiskamerkast
gekropen die al behoorlijk vol was
met allerlei spul. Dat bovenhuis werd
inderdaad door Duitsers onderzocht
en om geen argwaan te wekken bleef
de buurvrouw lekker lang in het Duits
met die soldaat zitten praten. Al die
tijd moesten ze doodstil blijven zitten,
want die soldaat zat op een paar meter
afstand. Toen die eindelijk vertrokken
was, zaten mijn vader en de buurman
behoorlijk in de kreukels.
Wim Hahn
Liedjes uit WO II
Mei 1945
Ver van het gewoel der grote steden
Waar de Grebbestrijd werd uitgestre-
den
Rusten in het stille groen
Zij die door hun plicht te doen
Nimmer meer terug gekomen zijn
Strooi eens een handje vol bloemen
Of leg ze neer op zo n graf
Want daar rust een held
Die op het Grebbeveld
Zijn leven voor het Vaderland gaf
Zij die hun leven, hier gaven
Hebben hun offer gebracht
Zachtjes zingt de wind
Voor menig Moeders kind
Sluimer, en slaap zacht…..
En nu drie verboden liedjes
Op de hoek van een straat, staat een
NSB’er
Het is geen man, ook geen vrouw,
maar een farizeeër
Met een krant, in zijn hand, staat hij
daar te venten
En verkoopt zijn Volk en Vaderland,
voor 5 losse centen
Rot NSB’er, jij hebt ons land verraaien
Rot NSB’er, zij moesten jou jouw nek
omdraaien
Jij, in jouw zwarte pak, loopt al in de
rouw
Straks als we weer vrij zijn
Slaan we jou bont en blauw
Waar de blanke top der duinen, schit-
tert in de morgenraad
Waar bij elk berkenboompje, een slaaf
van Hitler staat
Doe ik mijn woord en daad gestand
Alles voor een vrij Nederland
OZO = oranje zal overwinnen
Dit zijn de liedjes, die nog in mijn
herinnering voortleven.
Lily Tukker
Walsteeg (2)
Ik heb recent twee leuke reacties
gelezen over het toenmalige belas-
tingkantoor Walsteeg. Ik heb er ook
gewerkt, van september tot december
1966. Ik kwam met nog een paar
collega’s vanuit het belastingkantoor
Invoerrechten en Accijnzen Asch
van Wijckskade. Leuk werk daar bij
het loket Wegenbelasting. Elke dag
heerlijk druk, iedereen wilde kennelijk
graag zijn belasting betalen. Vaak
stonden er al vroeg rijen voor de deur,
ik meen me te herinneren dat we om 8
uur open gingen. Volgens mij hadden
we geen nummerautomaat, maar werd
gewoon je naam door kassier Johan
van Oostende afgeroepen. Medio
juli ‘66 hoorden we dat we per 1
september met een groep over gingen
naar de Walsteeg. De wegenbelasting
ging gedeeltelijk geautomatiseerd
vanuit Apeldoorn, waardoor er minder
loketambtenaren nodig waren.
De Walsteeg was inderdaad een grote
zaal met je baas middenin, in een
apart kamertje van waaruit hij echt
alles in de gaten hield. Als ik maar
even met een collega, zoals Corrie
Ruis of meneer De Zeeuw, stond te
praten werd er direct fors op het raam
getikt en naar ons gewezen. Iedereen
keek er van op. Ik deed daar iets als
dwangbevelen schrijven en ontvangen
betalingen registeren of zo. Wat miste
ik de sfeer van de Asch van Wijcks en
mijn collega’s, waaronder onze Miss
Asch van Wijck, wijlen Ans Hol. Ik
besloot ondanks het advies van mijn
ouders, als je bij de overheid werkt zit
je goed, al snel, na vier maanden, te
vertrekken. Ondanks alles, als ik in de
buurt van de Springweg ben, loop ik
toch nog vaak even richting Walsteeg.
Gert van Es
Utrechts oproer
Naar aanleiding van het artikel
‘Utrechts oproer na inval in Honga-
rije’ het volgende. Ook ik was toen
begaan met het lot van de Hongaren
in 1956. Zo trok ik ook op, met een
stel kornuiten, naar het kantoor van de
krant ‘De Waarheid’ om te protes-
teren. Naar de Mariaplaats dus. Wij
zagen zelfs kans het gebouw van ‘De
Waarheid’ binnen te dringen en het
dak op te klimmen. Maar eenmaal
binnen, werden we met zachte hand
door de politie er via de tuin weer
‘uitgegooid’. Ook gingen wij, mid-
den in de nacht, in groepen naar het
Hobbemaplein. Hier zou ook een
‘verdachte woning’ zijn waarvan,
aldaar aangekomen, de ruiten werden
ingegooid. Of mijn steen ook door de
ruiten is gegaan weet ik niet meer...
Het werd wel erg laat (of vroeg) toen
en ik moest nog lopend naar huis, ach-
ter in Zuilen. Ik herinner me nog dat
ook bij een zaak aan de Oude Gracht
(z.z.) de etalageruit werd ingegooid.
Maar dit bleek achteraf een vergissing.
Wil Brakkee
Scheldelaan 34
8032 ER Zwolle
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 2 mei 2017
pagina 14
Sint Nicolaasgroep
Bij toeval kreeg ik bijgaande foto in
handen. De foto is gemaakt halverwege
de jaren ‘50 bij het 25-jarig jubileum
van de St. Nicolaasgroep (verkenners
en welpen van de Nicolaasparochie,
Boerhaveplein, Utrecht). Mijn twee
oudere broers (Paul en Leo) en ik staan
op de foto. Op de achterste rij staat de
leiding van de verkenners en de welpen,
inclusief de geestelijk adviseur.
Ik heb goede herinneringen aan de tijd
dat ik bij deze groep zat. De groep be-
stond uit vier patrouilles onder leiding
van een patrouilleleider (uiterlijk kenmerk: op één van de borstzakken van een khakishirt twee verticale witte lintjes). Hij
werd terzijde gestaan door een assistent-patrouilleleider (apl). Deze had slechts één wit lintje op de borstzak van zijn shirt.
Het geheel werd aangestuurd door een hopman en een vaandrig. Ik meen dat de vaandrig naar de naam Stringa luisterde.
Onze bijeenkomsten vonden plaats in een gebouwtje op de eerste verdieping van een school naast de Nicolaaskerk aan
het Boerhaveplein. De deur in het ommuurde binnenplaatsje moest worden geopend, waarna de volgende deur aan de
rechterkant van het gebouw toegang gaf naar de zolder via een steile trap. Voor iedere patrouille was een soort vliering
beschikbaar, waar je met een touwladder kon komen. ‘s Zomers ging de groep op zomerkamp. Ik weet nog dat één van de
bestemmingen Assel op de Veluwe (in de buurt van Kootwijk) was. Via uw krant probeer ik de namen te achterhalen en de
verhalen, die deze foto ongetwijfeld zullen opleveren.
Frits Hakkennes
In verband met de privacywetgeving wijst De Oud-Utrechter de lezers erop dat zij met het insturen van een oproepje akkoord gaan met het vermelden van hun adresgegevens in de krant en daarmee tevens in het krantenarchief op het internet.
TANTE POST
U
Colofon
De Oude Stad B.V. neemt bij de vervaardiging
van De Oud- Utrechter grote zorgvuldigheid in
acht, doch aanvaardt geen enkele aansprakelijk
-
heid voor de inhoud van redactie of advertentie.
Prijswijzigingen en zetfouten zijn voorbehou
-
den. Copyright De Oude Stad BV; niets uit deze
uitgave mag worden gekopieerd voor publicatie
in andere media zonder uitdrukkelijke schrifte
-
lijke toestemming van de uitgever.
De Oud-Utrechter
is een uitgave van:
De Oud-Utrechter BV
Postbus 615
3500 AP Utrecht
Tel:
030 - 302 00 17
Email:
Website:
Administratie:
Advertenties:
José Gouweleeuw,
030-8200570
Eindredacteur:
Peter Schilthuizen
Tel: 030 - 302 00 17
Email:
Vormgeving:
Reclamestudio Baasimmedia,
Nieuwerkerk a.d. IJssel
Esmay Hoekman:
Tel: 030 - 82 00 570
Ontvang voortaan De Oud-Utrechter in uw brievenbus
Ja, ik wil een jaarabonnement op De Oud-Utrechter.
Ik ontvang hiervoor een factuur van De Oud-Utrechter BV en betaal:
€ 54,90 (in Nederland)
€ 82,50 (buitenland)
Dhr./Mevr. Voorletters
Tussenvoegsel Achternaam
Adres
Postcode
Plaats
Telefoon
E-mail
Ingangsdatum
Wilt u dit abonnement cadeau geven? Vul dan hieronder de gegevens in van de ontvanger.
Dhr./Mevr. Voorletters
Tussenvoegsel
Achternaam
Adres
Postcode
Plaats
Deze bon kunt u opsturen naar: De Oud-Utrechter BV, Postbus 615, 3500 AP Utrecht of ga naar
en vul de bon digitaal in.
