De Utrechter Week 22 - page 13

barstens koud. Zo stilletjes mogelijk,
want het was nog Sperrtijd. Die gold
van 8 uur ‘s avonds tot 4 uur in de
morgen. Waarom zo vroeg, met alle
risico’s van dien? We hadden een tip
gekregen dat er op het rangeerterrein
in de Lage Weide wagons met brokken
steenkool voor de Wehrmacht waren
aangekomen en dat de wacht daarbij
om 4 uur ‘s ochtends werd afgelost.
Gedurende die wisseling zou er even
geen bewaking zijn. In die korte tijd
moesten we dus onze slag slaan
Jutezakken
Inderdaad, de wagons stonden er. Ik
erin geklommen om die grote brokken
naar beneden te gooien. Die vielen
zachtjes in de sneeuw en werden
door de vrouwen in de meegebrachte
jutezakken gedaan.
Toen de eerste twee zakken vol waren,
gingen mijn moeder en dat nichtje
alvast op weg met die slee en zij
zouden een eindje verderop op ons
wachten. Die twee zakken waren al
een behoorlijke vracht. De derde zak
zouden m’n tante en ik wel over de
sneeuw slepen. Eén van de laatste
brokken kool viel niet naast, maar op
de rail. Grote genade, wat een geluid
in die doodse stilte. Of je met een ha-
mer op een grote kerkklok sloeg en....
we verstarden.
“Hände Hoch!”
Verstijfd van de schrik bleven we even
stokstijf staan, maar omdat er niets
gebeurde vulden we gauw nog die
laatste zak.
“Hände Hoch!” Twee Duitse, nogal
jonge, soldaten hielden ons met op ons
gerichte geweren onder schot. “Tegen
die muur.” Verrek, die ene mof sprak
gewoon Nederlands.
“Jullie stelen van het Duitse leger, jul-
lie worden opgebracht.”
Mijn tante, die vloeiend Duits sprak,
sprak die andere soldaat, die wel een
Duitser bleek te zijn, aan en begon te
klagen dat we dit uit pure noodzaak
deden, de kou, de honger, enzovoorts.
En ongelofelijk zeg, hij bleek redelijk
te zijn en zei tegen die ander “Laat ze
toch gaan.”
Maar die Hollandse kl...zak bleef eerst
onverbiddelijk.
Pas toen die echte Duitser zei:
“Mensch, es sind doch dein eigene
Volksgenossen” draaide hij ook bij.
“Donderen jullie maar op, laat die zak
hier staan en laat je nooit meer zien.”
Gelukkig wisten ze niet dat we al twee
zakken vol hadden “geklaut”. Ook
realiseerden ze zich niet dat we in de
Sperrtijd hadden buiten gelopen.
Danke
En nu komt het leuke slot. Mijn tante,
die behoorlijk knap was en ook nog
zeer jong, liep naar die Duitser toe en
gaf hem een kus op iedere wang en zei
“ DANKE.”
Had je die Nederlandse-Duitser
moeten zien kijken! Dus, eind goed,
al goed, maar het had heel anders kun-
nen aflopen. De volwassenen vonden
het wel beangstigend, maar voor een
dertienjarige was het (achteraf gezien)
een spannend avontuur.
Henny van Iwaarden
Twee kussen voor een Duitser als beloning
Januari 1945, midden in de
zogeheten Hongerwinter. Half
vier in de ochtend, stikdon-
ker nog. Daar gingen we dan.
Wij, dat zijn mijn moeder, een
nichtje, mijn tante en ik (13
jaar). Met onze geïmproviseer-
de slee: een oude veilingkist
met een paar stukken meta-
len elektriciteitsbuis eronder
als glijders.
Er lag een behoorlijke laag sneeuw,
dus dat gleed wel. Maar het was wel
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 30 mei 2017
pagina 13
Duitse soldaten in Nederland: er zaten ook aardige bij...
Nu kan het hem niets schelen, al hoort
de hele wereld het. Hele gesprekken
voert hij met die kleine in z’n eigen
brabbeltaal.
Intussen gebeurt er in onze tuin ook
het een en ander. Vogels vliegen af
en aan met takjes in hun snavel en
zoeken een mooi plekje om hun nest
te bouwen. Er is al een merelpaar
gesetteld en ook de heer en mevrouw
tortelduif hebben hun intrek genomen
in onze haag. Een stel kauwen heeft
heel brutaal een nest gebouwd tussen
de dakgoot en de regenpijp.
Probeer ze er maar eens weg te
krijgen, de krakers! Cor en ik volgen
de vogels iedere dag en ik kreeg inspi-
ratie om over de tortels een gedicht te
maken. Zie hier het resultaat!
Er zit een duif in onze haag, een tortel
zogezegd.
Die heeft, vóórdat ze zitten ging, wat
eieren gelegd.
Daarvoor maakte al fladderend een
vriend haar hoofd op hol,
daarna vloog ‘t paartje af en aan, de
snavels boordevol,
met takjes en met blaadjes, ‘t een
groen,’t ander dor,
soms was het zo’n verzameling, dan leek
het wel een snor!
Er kwam geen hamer aan te pas, geen
spijker en geen zaag,
Alléén hun snavels deden ‘t werk vak-
kundig in de haag.
‘t Regende en waaide hard, ‘t was wer-
kelijk hondenweer,
de tortels gaven daar niet om en gingen
flink tekeer.
Ze bouwden en ze bouwden tot ‘t een
nestje was,
het vrouwtje kon er de eitjes in kwijt (al
was het niet waterpas!)
Zo’n twintig dagen zit ze daar te wach-
ten op een geluid,
een harde krak, de eitjes stuk, daar
komen de kleintjes uit.
Ze zijn een beetje lelijk, hun snavel véél
te groot
“Is dat normaal?” vraagt mevrouw duif
bang aan haar echtgenoot.
“Wacht nu maar af, dat trekt wel bij, hou
nu maar je gemak,
ik ga nog even fladderen, wat zonnen op
het dak.”
Daar zit mevrouwtje tortel, op ‘t nest met
haar twee spruiten,
zij kan alleen maar koeren, hoor de rest
eens prachtig fluiten!
“Ja ‘t is nou eenmaal zo, elke vogel z’n
eigen geluid”
Dan koert ze hard, “kom van dat dak, ik
wil er even uit!”
Meneertje tortel komt eraan, verzamelde
wat eten
“Je dacht toch niet mijn lieve schat, dat
ik jullie was vergeten?”
Zij gaat opzij en ziet haar kroost; “ze
krijgen nu al veren.
Ze trekken al wat bij, we moeten ze ook
snel vliegen leren!”
Zo gaan ze samen door totdat de klein-
tjes het honk verlaten
en zien we alleen het nestje nog waar ze
daarvoor in zaten.
Familie duif, het gaat u goed, vlieg veilig
door het leven
En fijn dat jullie bij ons woonden, al was
het maar voor even.
Ik wens alle lezers zonnige dagen toe
vol vrolijke vogels!
Irene Kraaijenhagen
De familie Tortel
Zoals u weet hebben opa Cor en ik nog niet zolang geleden onze nieuwe kleinzoon Caelum mogen
begroeten. Het kleine mannetje groeit als kool en het is iedere keer weer genieten als we hem in
onze armen hebben. U zou opa eens moeten horen als hij tegen hem praat; “ Urre- urre……oi oi oi….
koedie koedie”. Soms kijken we elkaar aan en schieten in de lach. Cor hoorde ooit een buurman zo
tegen z’n kleinkind praten en zei toen: “Wil je me waarschuwen als ik zo gek ga doen?”
1...,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12 14,15,16
Powered by FlippingBook