De Utrechter Week 26 - page 9

Dit moest je altijd van te voren doen.
Anders kon het gebeuren dat er geen
plek was. Onze eerste overnachting
zou jeugdherberg De Ockenburg
in Den Haag zijn. Vroeger was ik
hier weleens van school geweest.
Dan verder naar Haarlem en andere
plaatsen. Daarna wilden we graag een
paar dagen op Texel verblijven. Helaas
zat dat al helemaal vol. Veel jongeren
trokken toen naar Texel. Dus werd
de optie Wieringenwerf. Dan konden
we af en toe een dagje overvaren naar
Texel. Toen alles geregeld was, gingen
we vol goede moed op pad; wel wat
zenuwachtig, onze eerste vakantie
zonder ouders. Als we pech zouden
krijgen, hadden we een bougiesleutel
bij ons en een klein staalborsteltje om
de bougie schoon te maken. Verder
wat bandenspullen, maar we hadden
allebei nog nooit een band geplakt.
Met de bougiesleutel kon ik wel
overweg. Dat had mijn vader mij al
snel geleerd toen ik pas ging brommer
rijden, want een vuiltje in de bougie
kwam nog wel eens voor. Ik moest dan
de bougie met de sleutel losdraaien en
dan met het staalborsteltje de bougie
schoonmaken. Gelukkig ging het
aardig goed. Op weg naar Den Haag
wel moest ik mijn kennis van de bou-
giesleutel gebruiken voor de brommer
van mijn vriendin. Toen we in Den
Haag aankwamen, voelden we wel
onze billen. We hadden nog nooit zo
ver gereden. Eerst maar op zoek naar
een telefooncel om onze ouders te bel-
len dat we goed aangekomen waren.
Mobieltjes waren er toen nog niet en
je moest dus zorgen dat je kleingeld
bij je had, anders had je een probleem.
Jeugdherbergouders
De ontvangst was heel leuk. We trof-
fen gelijk twee jongens die op een
tandem aankwamen, waar we de ko-
mende dagen veel mee zouden optrek-
ken. De jeugdherberg werd beheerd
door de jeugdherbergouders, waar je
echt naar moest luisteren, anders kon
je je spullen pakken en vertrekken. Er
werden ook taken uitgedeeld: tafels
dekken, tafels afruimen, vaat wassen,
afdrogen. Er waren nog geen afwas-
machines. Wij zorgden dat we uit de
buurt bleven als de taken uitgedeeld
werden, maar soms lukte dat niet en
stonden we een hele tijd in de keuken
te wassen en af te drogen. Daar had-
den we ook de grootste lol met elkaar.
We sliepen op een grote zaal met
stapelbedden en natuurlijk jongens en
meisjes gescheiden. Ik weet nog goed
dat enkele jongens naar de meidenzaal
probeerden te komen. Ze kropen over
de grond om niet op te vallen. Maar ze
werden natuurlijk betrapt en met een
flinke uitbrander konden ze terug naar
de jongenszaal. Ze hadden geluk dat
ze niet moesten vertrekken.
Maanlanding
Het was in juli 1969 dat op een nacht
de eerste mens op de maan zou lopen.
We zijn met alle jongelui die nacht
opgestaan en ik zie ons nog met z’n
allen voor de televisie zitten. Niet zo’n
grote, zoals we nu haast allemaal in
huis hebben. Maar een kleiner toestel.
Wat een schitterend moment was dat.
Iedereen was nog een beetje duf van
de vorige avond, maar op dat moment
was iedereen klaarwakker.
De volgende dag gingen we rich-
ting Haarlem. Eerst maar weer een
telefooncel zoeken, want we moesten
onze ouders op de hoogte houden dat
alles goed ging met ons. Dat was ook
zo. We hadden de grootste lol.
Van Haarlem vertrokken we naar een
andere jeugdherberg. Na een paar
dagen kwamen we in Wieringenwerf
aan. We hadden gelukkig verder geen
pech gehad. Alleen moesten we goed
opletten dat we onze tankjes niet
helemaal leegreden. Die waren niet
zo groot. In Wieringenwerf troffen we
het, met hele jonge jeugdherbergou-
ders. Er waren alleen twee meisjes.
Maar die zaten heel vaak samen op
de slaapzaal. Dus mijn vriendin en ik
hadden alle aandacht van de jongens
die er genoeg waren. We hadden elke
dag zoveel lol dat we helemaal niet
naar Texel zijn geweest. En toen de
vakantie er op zat en we naar huis
moesten, viel dat niet mee. We moes-
ten weer gaan werken, maar hadden
een geweldige vakantie gehad met
heel veel leuke herinneringen. Hoogte-
punt: de eerste mens op de maan, waar
we met z’n allen ‘s nachts naar keken.
Dat moment vergeet ik nooit meer.
E. Sturkenboom
Maanlanding kijken in jeugdherberg
Mijn mooiste vakantieherin-
nering is wel de eerste keer
zonder ouders op vakantie.
Samen met mijn vriendin, Mie-
ke Uppelschoten, gingen we,
twee jonge meiden van 17/18
jaar, op onze grijze brommer-
tjes van het merk Mobylette
op vakantie. We gingen, net
als mijn broer vaak deed, naar
de jeugdherbergen.
Eerst de kaarten versturen met de
vraag of er in die periode plaats was.
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 27 juni 2017
pagina 9
1969: de eerste mens op de maan
Ik wilde graag met manlief de stad
in om voor hem weer eens een nieuw
overhemd te kopen. Niet dat hij zon-
der zit hoor, o nee, maar het is soms
nèt even feestelijker als je echtgenoot
nou eens niet in zijn eeuwig favoriete
overhemd rondloopt.
‘Kleren maken de man’, is een bekend
gezegde, maar manlief is meer van
‘dit zit lekker’!
Na enig aandringen en de belofte dat
het niet lang hoefde te duren, sjeesde
hij voor me uit richting bus 28 die ons
vanuit De Meern in een ‘poep en een
scheet’ naar de stad bracht. Cor had
zijn ‘turbo-pas’ weer ingezet en ik had
het idee dat ik al snelwandelend achter
hem aan ‘fladderde’. Enigszins buiten
adem vroeg ik hem of het IETSJE
MINDER kon. “Jij zei dat het niet
lang hoefde te duren”, was zijn ant-
woord. “Als ik jouw snelheid aanhoud
zijn we voorlopig nog niet thuis!”
“Ja maar lieverd, als ik jouw tempo
moet bijhouden kom ik geen winkel
in, jij SCHEURT erlangs!”, hijgde ik.
Zigzaggend
Cor nam gas terug en we liepen
zowaar náást elkaar Hoog Catharijne
in. We waren niet de enigen. Het zag
zwart van de mensen. “Tjonge jonge,
ze weten Utrecht wel te vinden zeg.
Waar komen die mensen allemaal
vandaan?”, vroeg Cor, die niet zo vaak
meer in de stad komt.
Zigzaggend baanden we ons een
weg tussen het winkelende publiek
en belandden ineens in het nieuwe
gedeelte van Hoog Catharijne. Je zou
er kunnen verdwalen. We keken onze
ogen uit en wij niet alleen. Overal om
ons heen stonden mensen stil en ver-
baasden zich over de metamorfose die
ons winkelcentrum had ondergaan. Er
kwam een mevrouw naast ons staan.
Toen ze haar mond open deed, wisten
we meteen dat ze uit Utrecht kwam.
“Aaach aaach, wat mot dat gekos
hebbe. Se moake dur wel wat moois
van, ja toch, niet dan? Mot je kijke, ze
hebbe sellufs de singel weer teug loate
komme. Ut woater loop weer verder
door me staadsjie. Aaaach, aaaach,
we hebbe dur mooie winkels bij ge-
krege…..maar uh…..ik was net in die
winkel doaro….die van die viool of zo
Stroaaa-di-voaa-ri-us….en wat daggie
wat? Ik vroeg oan soon mokkeltsjie ,
wijffie ken ik dit effe passe. Wat denk
je wat? Ken ze geen Hollans! Ze werk
doaro en proat Engels of zo.
Ik zeg, dat verstoat Beppie niet. Passe
wil ik….in un hokkie….jurrek passe.
Zeg dat mokkeltsjie “Wat doe joe see?
“ Ik haaarstikke kwoad natuurluk. Ik
zeg…..hoalt de boas maar, dit ken eg
niet. Ze stond me oan te kijke of ze
nog nooit van un boas gehoord had.
BOAS see ik BOAS. “No boas” see
ze, boas iet nou….boas leeter kum
bek!”
Ik dag, bekijk ut moar met je leeter
kum bek. Ik hong me jurrekie weer
terug in ut rek. Goan ze die kaaant op,
benne ze mij kwijt! Engels proate in
een Uteregse winkel. Komp nou op
zeg, as ik Engels wil proate goat ik
wel op vekaantsjie. Maar uh, daaan
mot ik wel eers een kurrussus Engels
goan vollege. Hé en weet je wat ook
errug is? Oal die kleine moatsjies in
die winkels. S en M, doar pas toch
geen gewoon mens meer in? Dan
scheure de noade dur uit as tot ik mot
niese!”
Werrekverschaffing
Manlief had zich intussen van ons
losgemaakt, leunde over de balustrade
en keek naar buiten, waar langs de
Catharijnesingel nog volop gewerkt
werd. Bep liep naar hem toe. “Ja jo-
chie, kijkt moar us goed woar of onze
cente blijve. Woater dur uit, woater
dur weer in. Dat is in het koader van
de werrekverschaffing zalle we moar
zegge.” Cor lachte maar wat en seinde
naar mij dat het lang genoeg geduurd
had. We zeiden Beppie gedag en
liepen naar de eerste de beste winkel
waar we voor stonden. We zagen een
leuk overhemd, man paste het en liep
opgelucht naar de kassa. Zo, dat was
dat. Even betalen en dan gauw naar
huis. Achter de kassa vroeg een aardig
meisje;”Hello sir, do you want to
pay cash or pin?” Cor en ik schoten
allebei in de lach en hoorden Bep in
gedachten gillen “HOAL DE BOAS
MOAR!”
WELKOM IN HET NIEUWE HOOG
CATHARIJNE!
Irene Kraaij-
enhagen
Verdwaald op Hoog Catharijne
Ik MOET weer even een
verhaal aan jullie kwijt. Ik
laat er zelfs mijn strijkwerk
voor staan. Nou, dat wil wat
zeggen.
1,2,3,4,5,6,7,8 10,11,12,13,14,15,16
Powered by FlippingBook