Dick Goemaat en zijn toenma-
lige vrouw Barbara gingen op enig
moment voor de gasten ook een
kerstvakantie houden. Dit was wel
wat duurder dan in de zomervakantie,
maar dat was logisch, omdat kerst-
menu’s nu eenmaal duurder waren dan
het ‘gewone’ eten.
De oudere gasten waren allemaal op
hun mooist gekleed en de kinderen
van de gasten mochten vooraf eten.
Dat was voor de kinderen dolle pret,
want ik herinner me dat een van de ge-
serveerde groentes doperwten waren.
Toen ze eenmaal in de gaten hadden
dat je daar heerlijk op de tafel mee kon
rollen, waren ze niet meer te houden.
Nadat de kinderen gegeten hadden en
naar bed waren gebracht, konden de
‘grote mensen’, een klein uur later,
aan tafel komen. Zoals gezegd, de
gasten zagen er allemaal fantastisch
gekleed uit.
Herman Emmink
In die tijd waren er op de Nederlandse
televisie de programma’s Wie van
de Drie gepresenteerd door Herman
Emmink, Raad de Melodie en een
spel waarbij de man in dameskleding
moest lopen en de echtgenote het
commentaar moest leveren.
Voor het eerste spel Wie van de Drie
moesten we in de middag een job be-
denken waarna de gasten dan moesten
raden wie van de drie de echte beoefe-
naar van dat beroep was.
Een van de aanwezige dames was cou-
peuse geweest, dat is iemand die naai-
en kniplessen geeft, en mijn vrouw en
ik vonden dat dat het onderwerp moest
zijn dat men moest raden. Twee andere
dames zouden met de echte coupeuse
mee doen.
Met de hoteleigenaar/kok hadden we
afgesproken dat we steeds een spel-
letje zouden doen, tussen de gangen
door. Nadat de soep achter de kiezen
was gewerkt, mochten we naar voren
komen. Ik zou Herman Emmink spe-
len. Nu ik dit zit op te schrijven, komt
ineens het introductiemelodietje weer
naar boven. We hadden overigens aan
een van de gasten gevraagd, die ook
piano speelde, of hij dat aan het begin
ook wilde spelen. Dat wilde hij wel.
Nadat ik zelf een bordje om mijn
nek had gehangen met de naam van
Herman Emmink erop en ook de fake-
namen van de drie panelleden, Martine
Bijl, Kees Brusse en Albert Mol waren
omgehangen, kon het spel beginnen.
De echte coupeuse zat middenin, tus-
sen de twee andere dames.
Hysterisch lachsalvo
De man die Albert Mol speelde (de
oud-hoteleigenaar) vroeg aan dame
één: Hoe lang naait u al? Bij die vraag
kwam een hysterisch lachsalvo los.
En of ik nou wilde of niet, ook ik als
Herman Emmink moest schateren.
Nadat alle panelleden hun vragen
hadden losgelaten, kwam de vraag van
de quizleider: Wie van de drie is de
echte coupeuse? Tot mijn verrassing
werd niet de echte coupeuse gekozen,
maar een van de andere dames. Haar
antwoord was: Ja, ik had twee stem-
men en de echte maar een, dus dan zal
ik het wel zijn! Tsja!
Raad de melodie
Toen was het tijd voor de tweede
dinergang. Nadat we het heerlijk lek-
kere wildmenu hadden opgesoupeerd,
konden we aan het tweede spel begin-
nen: Raad de melodie.
Aan de pianist had ik van tevoren
gevraagd, welke melodieën hij kende.
“Geen enkel probleem. Ik speel alles.”
Dat was fijn.
Van te voren hadden we weer een aan-
tal kandidaten gevraagd of ze wilden
meedoen.
Het tweede spel begon en de pianist
speelde de eerste melodie. Heel jam-
mer was dat niet alleen de kandidaten,
maar ook de presentator er geen touw
aan kon vastknopen. Geen enkele me-
lodie werd geraden. Dat was wel een
beetje jammer. Het toetje (maar het
was meer een ijsbuffet) kon worden
opgediend.
Catwalk
Bij het derde spel moest de man in
dameskleding verschijnen, waarbij
de echtgenote als ladyspeaker zou
optreden. Uiteraard hadden we in de
middag alvast enkele heren gevraagd
of zij wilden meedoen. Een paar
daarvan zeiden ja en de eerste kandi-
daat maakte zich gereed de catwalk
op te gaan. Dat was natuurlijk weer
hilarisch.
De tweede kandidaat had er echt werk
van gemaakt, want die kwam in het
ondergoed van zijn vrouw op, dus
met slip en bustehouder. De eetzaal
lag dubbel. Het kon niet anders, maar
deze man moest winnen. En dat deed
hij ook.
Achteraf waren we toch een beetje
benauwd dat de eigenaar/kok onze
spelletjes misschien te lang vond
duren, omdat hij natuurlijk met het
eten rekening moest houden. Dat was
niet het geval. De gasten kwamen mijn
vrouw en mij bedanken, want ze had-
den nog nooit zo’n leuke kerst gehad
en nog nooit zo gelachen.
Theo de Ruiter
Wie van de Drie in Hotel Waikiki
Zo’n 35 tot 40 jaar geleden ging ik met mijn gezin (vader, moeder,
zoon en dochter) jaarlijks naar het familiehotel Waikiki in Noord-
wijk aan Zee op vakantie. Het hotel was toen net overgenomen
door Dick Goemaat, een zoon van de voormalige eigenaar P. Goe-
maat Sr. Aan die vakanties bewaren wij de beste herinneringen.
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 11 juli 2017
pagina 3
Je kunt tegenwoordig een computer-
gestuurde zelfdenkende grasmaaier
aanschaffen om te verzekeren dat het
gras altijd de perfecte lengte heeft om
op te voetballen. Zo’n ding kost 1000
euro, als je er tenminste een hebben
wilt die niet al na twee maaibeurten de
pijp uitgaat. Om die maaier zijn werk
probleemloos te laten doen, moet mijn
grasveldje van maar liefst 30 vier-
kante meter van een speciale stootrand
voorzien worden. Om die grasmaaier
op het gras te houden, want anders de-
cimeert het ding ook de bloemperkjes.
Verder moet voor de maaier een vaste
en overdekte parkeerplaats gebouwd
worden, die moet zijn voorzien van een
elektrisch oplaadpunt. Al met al zou
het me een klein fortuin kosten om de
grasgroei in toom te houden, dus ik heb
een nòg slimmere oplossing bedacht.
Het gras wordt nu wekelijks gemaaid
door mijn oudste kleinzoon tegen een
tarief van twee bolletjes mango ijs met
spikkels. Ik hoop met dit voorbeeld
geïllustreerd te hebben dat er voor
problemen waarvoor een slimme oplos-
sing gevonden is, vaak een oplossing
gevonden kan worden die nog veel en
veel slimmer is.
Neem het stoplicht op de hoek van de
Oudenoord en de Weerdsingel Westzij-
de. Om het probleem van de luchtver-
ontreiniging in toom te houden is dat
stoplicht zo afgesteld dat er om de twee
minuten precies twee auto’s achter
elkaar vanaf de Oudenoord rechtsaf de
Weerdsingel op kunnen rijden. Het idee
achter deze maatregel is dat automo-
bilisten uit weerzin voor de wachttijd
bij dat stoplicht vanzelf de fiets zullen
gaan nemen. Hoe goed de bedoeling
ook is, het werkt niet; er staat immers
altijd een lange rij auto’s met ronkende
motoren voor dat stoplicht te wachten.
En dat terwijl elke minuut een handvol
auto’s via de baan links naast de rij
wachtenden de Weerdsingel op weet te
rijden. Door middel van een verboden,
gevaarlijke en voor de wachtenden
bloedirritante inhaalmanoeuvre. Dit
slimme initiatief om de luchtkwaliteit
in het centrum te verbeteren werkt
dus precies voor geen meter. Wat dus
vraagt om een slimmere oplossing
om het probleem van de vieze lucht te
tackelen. Je zou centrumbezoekers per
wet kunnen verbieden op die plek in en
uit te ademen, maar dat gaat ook niet
werken. Er zijn eveneens nog steeds
geen elektrische luchtzuiveraars uitge-
vonden die alle aanwezige buitenlucht
kunnen opschonen. Die weg richting
een oplossing is dus ook afgesloten. Je
zou misschien het centrum compleet
autovrij kunnen maken en tegelijkertijd
zorgen voor goed openbaar vervoer.
Maar of dit slimme plan slim genoeg
is? Ik heb mijn twijfels.
Na gras zaaien komt maaien
Als het gras in mijn achtertuin zo gegroeid is, dat het voor mijn
kleinzonen lastig wordt er Messi en Ronaldo op te imiteren, is er
een probleem ontstaan dat om een oplossing vraagt. Maaien en
de bal rolt weer zoals de bal rollen moet. Gras kortwieken is geen
ramp, zolang het maar niet regent, als je geen rugpijn hebt en als
je verder toch niks leuks om handen hebt. In alle andere gevallen
is het zoiets als het toilet schoonmaken; dat heeft zijn nut, maar
een appeltaart bakken is een stuk bevredigender.
Het échte panel van Wie van de Drie: Albert Mol,Martine Bijl en Kees Brusse
HWtje
e
