De Utrechter Week 30 - page 11

Het is bijna Pasen 1965. Nog even en
we hebben naar verwachting groot
feest in huize Van Es. Op paaszaterdag
17 april nog even met ons Velox in het
Stadion winnen van dat clubje uit Zui-
len, waarna met nog twee makkelijke
wedstrijden, tegen NEC en RBC, voor
de boeg we naar de eredivisie zouden
promoveren.
Mijn vader, hij speelde voor de oorlog
jarenlang voor Velox, was een echte
Veloxfan gebleven. Samen met zijn
zwager Gerrit Ipenburg bezocht hij
sinds de jaren ‘50 menige wedstrijd,
zowel thuis op de Koningsweg, als uit.
Zo ook in het seizoen 64-65. Ik mocht
als 16-jarig jochie soms ook mee,
als er nog een plekje over was in de
Kever van oom Gerrit. Zo kan ik me
nog herinneren dat ik mee was naar
Volendam, waar Velox door een arbi-
trale blunder in de laatste minuut de
gelijkmaker van Volendam moest in-
casseren en in het Olympisch Stadion
waar Joop van Maurik tegen Blauw
Wit voor de verdiende winnende tref-
fer zorgde.
Drijfnat
Velox naar de eredivisie, dat zou wat
zijn. Op mijn school, de Gerrit Aafjes
mulo, zaten veel Elinkwijkers en
Veloxieden in mijn klas 4. Zo speelden
onder anderen Fred Kool en Piet Rison
bij Elinkwijk en Floor van Os bij Ve-
lox. “We gaan weer van jullie winnen
zaterdag, we gaan naar de eredivisie
ha ha”, riepen we de hele week.
En toen werd het zaterdagmiddag.
Mijn moeder was druk met de voor-
bereidingen voor de Paasdagen. In de
ochtend waren we al met het gezin bij
C & A geweest. Met Pasen moest je er
immers van huis uit netjes bijlopen.
Het regende al de hele dag. Ik was
helemaal drijfnat, toen ik op de fiets
bij het stadion aankwam. Wat een pech
had Velox die wedstrijd. Nico de Bree,
de doelman van Elinkwijk, had zoveel
mazzel, ongelooflijk! Elinkwijk had
Tonnie Nieuwenhuis als uitblinker, hij
scoorde ook de 1-0 voor de rust. Na
de rust was Velox niet meer te houden,
maar paal, lat, Job Gademans en Nico
de Bree en heel veel geluk voorkwa-
men de gelijkmaker.
De stemming thuis was gedurende de
Paasdagen echt onder nul om maar
niet te spreken de dinsdag na Pasen.
Wat hadden ze een lol, mijn Elink-
wijk-klasgenoten. Tot op de dag van
vandaag achtervolgt de uitslag mij nog
steeds. Ik zie de man die de voorzet
aan Tonnie Nieuwenhuis voor de 1-0
gaf in mijn dorp vaak op een terrasje
zitten. Als ik hem zie, ja dan, moet ik
gelijk weer aan de wedstrijd denken.
Het gaat maar niet over, al is het intus-
sen al 52 jaar geleden.
Trainingskamp
Jan Huberts heeft ook bijzondere
herinneringen aan die wedstrijd. Hij
vertelt: “We gingen voorafgaand aan
de wedstrijd opeens in een trainings-
kamp in Zeist. Normaliter deden we
dat nooit, maar nu had voorzitter
Gijs Elsendoorn dat zo geregeld met
trainer Daan van Beek. Het was wel
gezellig in Zeist, iedereen was bezig
met klaverjassen, een biljartje of een
ander spelletje. Over de wedstrijd van
de dag erop werd amper gesproken. Ik
speelde het hele seizoen als linksback,
maar hoorde op zaterdagmorgen bij
het ontbijt van de trainer dat Wim van
Arnhem, onze noeste middenvelder,
niet kon spelen vanwege een keel-
ontsteking. Ik moest daarom op zijn
plek spelen en Joop Optekamp werd
linksback. Ik baalde als een stekker,
want ik had me al helemaal verheugd
op de confrontatie met de rechtsbuiten
van Elinkwijk, Henk van Laatum.
Die had echt geen schijn van kans bij
me gehad. Henk wist dat ook en was,
zoals blijkt uit het krantenverslag in
het Utrechts Nieuwsblad van 19 april
1965, heel blij dat ik geen linksback
speelde. Ik weet ook nu, na 52 jaar,
nog zeker dat, als ik wel linksback had
gespeeld, Henk die voorzet nooit ge-
geven had waar de 1-0 uit voortkwam.
Henk bleef, op basis van eerdere
aanvaringen, echt wel uit mijn buurt,
bang als hij was voor mijn stevige,
maar altijd sportieve tackles. Echt, het
was de meest kloterige wedstrijd uit
mijn loopbaan. Ik moest immers ook
nog, vanwege een trap van een van de
Elinkwijkers tegen mijn achillespees,
na 37 minuten uitvallen. Toch heb ik
ook nog een mooie herinnering aan dit
complex van Elinkwijk. In seizoen 62-
63 vernederden we Elinkwijk hier. We
speelden ze helemaal zoek en wonnen
met maar liefst met 7-3.”
Gerooid aardappelenveld
“Het was een enorm belangrijke
wedstrijd, de stap naar de eredivisie
stond op het spel”, vertelt Klaris Wal-
lenburg. “Bij winst was de buit voor
Velox vrijwel binnen. Het had volgens
mij de hele dag geregend en het veld
was enorm zwaar. Op het eind leek het
wel een gerooid aardappelenveld. Ze
zeggen weleens bij heel mooi weer,
‘het zag zwart van de witte overhem-
den’, maar die middag ‘zag het zwart
van de paraplu’s’. Ik was op het eind
van de wedstrijd doorweekt.
Velox domineerde de wedstrijd, maar
Elinkwijk kwam op een gegeven
moment, tegen de verhouding in, op
een 0-1 voorsprong.
Ik stond achter het doel aan de stads-
zijde en zag daar Tonnie Nieuwenhuis
uit een voorzet van Van Laatum die
ongelooflijk belangrijke goal scoren.
Heel Elinkwijk werd gek. Velox zette
alles op alles om die achterstand weg
te werken. Een ware stormloop op
het Elinkwijk-doel volgde, maar niets
lukte. In mijn beleving was de over-
winning van Elinkwijk onverdiend.
Velox had het beste van het spel, maar
de beste wint niet altijd. En dat is ook
voetbal, maar voor de Velox-aanhang
onverteerbaar. De eredivisie leek
verder weg dan ooit.”
Geen hoogstaande wedstrijd
Toeschouwer Frans van Valkenburg
noemt de wedstrijd onvergetelijk.
“Ik was 13 jaar toen deze wedstrijd
gespeeld werd. Twee uur voor de
wedstrijd waren mijn vader, broer
en ik al in de Galgenwaard, in de
stromende regen. Normaal gingen
we altijd met de fiets naar Elinkwijk,
maar nu gingen we met de bus. Van
de regen die maar bleef stromen heb
ik tijdens de wedstrijd niet veel meer
gemerkt. Ook in mijn ogen was Velox
de favoriet, gezien de uitslagen van de
laatste jaren. Ik was al blij met een ge-
lijkspel, maar was er niet gerust op. Je
wist; wie deze wedstrijd zou winnen,
maakte een goede kans op promotie
naar de eredivisie.
Elinkwijk speelde met vier invallers.
De wedstrijd was ontzettend spannend
en ik sprong een gat in de lucht toen
Tonnie Nieuwenhuis uit een voorzet
van Henk van Laatum scoorde.
Zonder aan te nemen schoot hij de bal
achter Henk van Ledden. Je hoopte
de rest van de wedstrijd dat Elinkwijk
de voorsprong kon vasthouden. Niet
alleen Velox kreeg veel kansen, ook
Elinkwijk kreeg die. Het was geen
hoogstaande wedstrijd, maar de span-
ning vergoedde veel. Ik was ontzet-
tend opgelucht toen de scheidsrechter
affloot. Toen met de bus naar huis.
We waren niet de enigen die met het
openbaar vervoer waren gekomen.
Meerdere bussen, die barstensvol
zaten, moesten we laten gaan, maar
dat interesseerde mij weinig, tenslotte
had Elinkwijk gewonnen en dat was
veel belangrijker dan de doorweekte
kleding. Nu nog blijf ik zeggen,
zonder de vier invallers had Elinkwijk
misschien deze wedstrijd niet gewon-
nen. Elinkwijk had niets te verliezen,
was verzwakt en Velox de favoriet,
maar hoe anders liep het.”
Naar het ziekenhuis
Fred de Kleijn speelde ‘s morgens om
11.00 uur met Velox 2 de uitwedstrijd
in Haarlem tegen RCH 2. “Ik speelde
in de spits en kreeg van rechts van
Hennie van der Plaats een hoge voor-
zet die ik wilde inkoppen, maar had
de pech dat de keeper mistastte en mij
keihard voor mijn neus stompte. Het
bloedde als een gek. Met veel watten
werd geprobeerd dat te stoppen. In
de rust werden er nieuwe watten
ingedaan. Na afloop gingen wij als een
speer naar Utrecht om de wedstrijd
van Velox 1 tegen Elinkwijk te zien.
Vanaf het station ging ik achterop de
fiets van teamgenoot Dick Nagtegaal
naar het stadion. De forse pijn in mijn
neus nam ik voor lief. Ik moest en zou
bij de wedstrijd van het jaar zijn. Ik
had er graag zelf als speler bij geweest
maar ja, trainer Daan van Beek vond
het nog belangrijker dat ik een hele
wedstrijd in Velox 2 zou spelen.
Velox leed helaas een onverdiende
nederlaag. Wat een mazzelaars, dat
Elinkwijk. Na de wedstrijd reed Dick,
met mij weer achterop, direct naar het
ziekenhuis aan de Catharijnesingel.
Daar werd geconstateerd dat ik een
gebroken neus had en ik werd direct
geopereerd. Die wedstrijd tegen RCH,
maar met name de wedstrijd tegen
Elinkwijk, vergeet ik nooit. Zo onre-
delijk, die uitslag!”
Gert van Es
Elinkwijk blokkeerde promotie Velox
In onze sportreeks ‘Die wedstrijd vergeet je nooit meer’ gaat het
in deze derde aflevering over een legendarisch treffen tussen
Velox en Elinkwijk op 17 april 1965. Gert van Es schrijft over zijn
eigen herinneringen en die van anderen die het duel meemaak-
ten. Hij blikt met hen terug op een bijzondere gebeurtenis in de
Utrechtse sportgeschiedenis.
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 25 juli 2017
pagina 11
Vier mannen met herinneringen aan het duel Velox-Elinkwijk: Jan Huberts,Klaris Wallenburg,Frans van Valkenburg en Fred de Kleijn
Het elftal van Velox
Het team van Elinkwijk
1...,2,3,4,5,6,7,8,9,10 12,13,14,15,16
Powered by FlippingBook