De Utrechter Week 30 - page 7

vrij hè!” Dan ging je buiten
spelen.
In de Zandhofsestraat, waar ik
woonde, kon je bijvoorbeeld in een
lantaarnpaal klimmen en dan bij de
familie Spitsbaard in de slaapkamer
kijken. Die lantaarnpaal had aan de
bovenkant een bobbel, daar ging je
lekker op zitten, tot de gordijnen
met een ruk gesloten werden. Je
genoot van kleine dingen, die jongens
interessant vinden, zoals een dagje
naar de “fundamenten” met een paar
vriendjes. De fundamenten waren de
huizen in aanbouw aan de Griftkade,
aan de overkant van de Alexander Nu-
mankade. Tussen die muurtjes kon je
heerlijk spelen, soms wel een hele dag
lang, totdat je moe en hongerig naar
huis ging, waar je moeder geduldig de
stamppot stampte.
Tuin van Kol
Als we zin hadden in een eind lopen,
liepen we de Amsterdamsestraatweg
helemaal af tot voorbij de watertoren
en brachten de dag door in het Julia-
napark, dat voorheen de Tuin van Kol
heette. Op het speelveld aldaar kon je
heerlijk voetballen. Ook bij het Tuin-
dorp was zo’n ruimte, het Lorentzveld.
Voor ons iets dichterbij, dus ook daar
vertoefden wij regelmatig. Vakantie-
plannen werden er niet gemaakt. Mijn
vader werkte als typograaf en mocht
‘s zomers maar één week vakantie
opnemen. Buitenlandse reizen waren
nog helemaal niet aan de orde. Als je
bij hoge uitzondering een keer met de
tram naar Zeist mocht, om daar in het
bos met elkaar te ‘picknicken’ en den-
nenappels te zoeken, dan waande je je
al in het buitenland!
Roeibootje
Toch waren er tijdens de vrije dagen
van mijn vader twee hoogtepunten. Op
één van die dagen gingen wij op de
fiets naar Muiderberg. Dat wil zeggen:
mijn vader nam mijn kleine broertje
voorop mee in een stoeltje en ik mocht
achterop. Zo fietste de goede man via
Hilversum helemaal naar Muiderberg!
Mijn moeder ging met de bus, waar
de chauffeur niet blij mee was, omdat
zij onderweg wagenziek werd, met
alle gevolgen van dien. In Muiderberg
werd aan het strand een kleedje uitge-
spreid en daar zat de familie dan met
een inmiddels warm geworden fles
limonade en wat boterhammen. De
vakantiedag kon beginnen! Mijn vader
huurde een gammel roeibootje, waar
wij, zonder zwemervaring, een stuk
mee de zee op roeiden. Tot grote angst
van mijn moeder, die in het verleden
een nare ervaring met water had mee-
gemaakt. De tijd vulde je verder op,
met het verzamelen van schelpjes. En
zo kwam je een vakantiedag “aan het
strand” door. Alleen als je moe en een
beetje verbrand achterop de fiets weer
helemaal terug moest, dan duurde die
reis toch wel wat lang. Maar thuis had
mijn moeder, die met de bus was, de
aardappels al opstaan. En de kraan in
de keuken vond gretig aftrek.
Artis
Een tweede hoogtepunt in die week:
met de trein naar Amsterdam en met
de tram naar Artis. Een hele beleve-
nis. Wij waren met z’n zevenen, dus
mijn vader was een kapitaal kwijt
aan treinkaartjes en de entree voor
de dierentuin. Voor die dag kostte dat
hem toch al gauw zo’n 20 gulden (€
9,-). Maar wij genoten wel. Ook van
de ervaring, dat je in een vreemde stad
was. Ook mijn vader genoot, omdat hij
een paar vrije dagen had en de overige
dagen kon gebruiken, om met ons een
paar fietstochtjes te maken. Bijvoor-
beeld even heen en weer naar een tante
in Abcoude. Ik mocht weer achterop.
Dan kwam je de dorpjes tegen, die je
op school uit je hoofd moest leren :
Maarssen, Breukelen, Nieuwersluis,
Loenen enzovoorts. Dat je dat ooit nog
eens met een auto zou kunnen doen,
daar kon je alleen maar van dromen.
Alleen dokters hadden immers een
auto! En koningin Wilhelmina, als ze
bij De Gruyter boodschappen ging
doen. Ondanks het feit, dat er destijds
weinig middelen waren om echt op
vakantie te gaan, wist je als kind die
vrije weken heel goed door te komen.
Je stelde je eigen programma samen
met de weinige mogelijkheden, die er
waren. Meestal wist je ‘s morgens pas,
wat je die dag ging doen, samen met
de jongens uit de buurt.
Moeilijkere dingen
Maar als eind augustus de vakantie
ten einde liep, keek je ook wel weer
vol verwachting vooruit naar de ho-
gere klas, waar je terecht zou komen.
Andere meester of juf, moeilijkere
dingen. En op de Deken Roesstraat-
school mocht ik voor het eerst de trap
op! Een mijlpaal in je leven. Boven
was je groot!
Als ik in Oostenrijk in een berghut
naar de besneeuwde bergtoppen kijk
met een Wiener Schnitzel binnen
mondbereik en een auto op de par-
keerplaats, denk ik nog wel eens terug
aan de vakanties uit mijn jeugd. Aan
Muiderberg, aan Artis, aan de jochies
uit de buurt, aan mijn vader, die ons
op twee wielen naar een ‘vakantie-
bestemming; bracht. Naar Abcoude,
naar Vinkeveen. Voor mij waren dat
buitenlanden. Mooie herinneringen,
die als fotobeelden in het geheugen
zijn opgeslagen.
Frans Tiland
Veenendaal
Achter op de fiets een dagje weg
Eind juli begon voor ons
de zomervakantie. Op mijn
school, de Deken Roesstraat-
school, zei je op die laatste
dag gewoon de juffrouw of de
meester van je klas gedag.
Zonder veel poespas. Nee,
geen afscheidsfeestje, geen
musical of iets dergelijks.
Je ging naar huis, waar je
moeder, tussen het aardap-
pelschillen door, even naar
je rapport keek en zei: “Nou
heb je lekker een paar weken
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 25 juli 2017
pagina 7
Het strand van Muiderberg
Het hertenkamp in de Tuin van Kol,het latere Julianapark in Utrecht
Verhuisstress
Onlangs belde Dirk, een man
met een ‘gebruiksaanwijzing’.
Halverwege de tachtig, maar
niet van gisteren. Hoewel hij
vindt dat veertigers nog maar
pas zijn komen kijken, belt hij
me regelmatig om zijn verhaal
te doen. Hij weet dat ik wat
verstand heb van ouderenzorg,
dus soms help ik hem het
systeem door te komen, want
daar snapt hij niks van. “Ze
houden ons bewust dom!”
Hij belde om te vertellen over “de
zwaarste dag sinds jaren.” Net verhuisd
naar een appartement op de tiende
verdieping. Mooi uitzicht, maar wel ver
boven de straat en geen balkon. De hele
dag fluit de wind langs de ramen. Zijn
oude huis verkopen was hem zwaar
gevallen, maar het kon niet anders.
Mensen over de vloer, de papierwin-
kel, beslissingen nemen. “Jullie gaan
tegenwoordig allemaal zo snel! Dan
iets per ommegaande tekenen, dan
weer binnen een week reageren. Alles
tegelijk.” Ik kon me er wel wat bij voor-
stellen. “Intussen moest ik opruimen,
vooral veel wegdoen. Ik ben begonnen
in een arbeidershuisje bij mijn ouders,
zonder iets. Heb hard gewerkt om alles
op te bouwen wat ik had. En nu zit ik
tienhoog en heb ik eigenlijk niks meer.
Zo eindig je dan.”
Dirk is niet zo’n man die je met wat
begripvolle volzinnen tevreden kunt
stellen. Daar kan hij niet veel mee. In
de weken voor zijn verhuizing had ik
hem voorzien van concrete tips over on-
dersteuning. Voor mensen die niet direct
familie of kennissen willen of kunnen
inzetten, zijn er namelijk bedrijven
die de verhuisorganisatie grotendeels
kunnen overnemen. Dat kost dan wel
wat, zeker, maar het kan ook veel stress
besparen. Veel verhuisbedrijven bieden
zulke seniorenservices. Er zijn zelfs
bedrijven die zich helemaal richten
op ouderen. Op internet is dat snel
gevonden, voor wie daar handig in is.
Dirk ging echter niet op mijn tips in en
liet uiteindelijk een bekende een busje
huren. Binnen een week verplaatsten
ze alles zelf naar het nieuwe adres. Niet
gek dat Dirk er zo doorheen zat toen hij
me belde.
Volgens mij zouden mensen al rond
hun pensionering moeten gaan denken
over hun woontoekomst. Want wie
bijtijds maatregelen neemt, houdt langer
regie over zijn eigen leven. Daarom
werkte ik vanuit COSBO mee aan een
inspirerende website:
voorlater.nl, die we de komende tijd
met partners verder willen helpen
ontwikkelen. Bovendien organiseren we
op 29 september een Zelfstandig Wonen
Markt waar veel praktische informatie
te halen valt.
Martina van den Dool
Een dagje naar Artis
1,2,3,4,5,6 8,9,10,11,12,13,14,15,16
Powered by FlippingBook