De Utrechter Week 34 - page 3

Maar toen kochten mijn ouders allebei
een brommer. Mijn moeder reed op
een grijze Mobylette en mijn vader
had een brommer niet met een duo-
zadel maar met twee zadeltjes. Toen
het weer vakantie werd, besloten mijn
ouders op de brommer naar de Efte-
ling te gaan. Het zou een aardige reis
worden van uit Houten. En laat het
nu regen die dag… En omdat er nog
geen buienradar bestond gingen we
op goed geluk op pad. Hopelijk werd
het onderweg dan droog. Ik mocht bij
mijn moeder achter op. Mijn broertje
en kleine zusje moesten bij mijn vader
achterop.
Omweg
Mijn zusje zat tussen mijn vader en
broertje in en allemaal zonder helm.
We waren nog geen kwartier onder
weg of mijn vaders brommer deed het
niet meer. Maar na wat gesleuteld te
hebben, konden we weer verder.
Het regende nog steeds, maar we
reden gewoon door. Toen we bij Den
Bosch aan kwamen stond er langs
de weg een motorpolitie. Mijn vader
schrok en reed gelijk de eerste de
beste straat in, want als de politie
ons zou zien met z’n drieën op de
brommer dan zou het wel eens fout af
kunnen lopen. Dus er werd nog een
grote omweg gemaakt.
Carrousel
We kwamen pas in de middag aan
in de Efteling. Wat waren wij blij.
Maar eer dat we in het park waren
schoot de tijd al op, het park sloot om
zes uur. Gelukkig was het wel droog
geworden. We zijn langs de sprookjes
gelopen wat vonden we dat mooi.
Toen naar de carrousel. Daar moest je
eerst kaartjes kopen bij een heel oud
loketje, toen moesten we in de rij staan
om er in te komen. Mijn vader ging
met mijn zusje op het varken zitten en
mijn broertje en ik zochten ieder een
groot paard op. Wat was dat geweldig.
Toen nog even in de speeltuin en een
ritje in de ponydraaimolen.
Maar ja toen moesten we al weer naar
huis toe. Eigenlijk was het middagje
veelste kort geweest. Maar nu konden
wij ook vertellen dat we in de Efteling
waren geweest.
Met de auto
Later gingen we haast elk jaar wel een
keer naar de Efteling. Maar niet meer
met z’n drieën op de brommer. Toen ik
later getouwd was en we zelf kinderen
kregen gingen we haast ieder jaar er
een dag naar toe. Vaak gingen mijn
ouders dan ook mee. Maar dan wel
met de auto.
Kleinkinderen
Binnenkort gaan we er met de klein-
kinderen naar toe. Maar we houden
het bij het sprookjesbos en de eenvou-
dige attracties. Het blijft toch altijd
leuk en gezellig.
E. Sturkenboom
Met de brommer naar De Efteling
Vroeger wilden wij ook zo graag een keertje naar de Efteling. We
hoorden dat het er zo leuk was.Vooral het sprookjesbos. Het was
toen nog niet zo uitgebreid zoals het nu is geworden. Maar omdat
mijn ouders geen auto hadden, en mijn moeder niet tegen de bus
kon gingen we er niet naar toe.
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 22 augustus 2017
pagina 3
Tussen de regels van de medische
adviezen door begreep ik altijd dat
het in mijn koffiegeval verstandig was
mijn testament opgesteld te hebben
en de kist van mijn keuze al te hebben
uitgezocht.
Nieuw onderzoek heeft onmiskenbaar
aangetoond dat ik met mijn tien kopjes
per dag gezonder leefde dan de mensen
die na één kopje overstapten op dubbel
gefilterd kraanwater. De uitslag van
dit onderzoek wordt vanzelfsprekend
betwist door individuen die geloven dat
injecties tegen besmettelijke ziekten
een stuk gevaarlijker zijn dan de ziek-
tes zelf en natuurlijk ook door mensen
met een starre natuur, die niet in staat
zijn te begrijpen dat medische inzichten
soms radicaal veranderen.
Omdat ik zo graag koffie drink, heb
ik voor RTV Utrecht een keer een
programma gemaakt over mensen
die gestudeerd hebben in het maken
van lekkere koffie. Deze koffiezetters
laten zich Barista noemen. Ik wilde
ook Barista worden en heb daarvoor
een versnelde cursus gevolgd. En weet
nu dat voor een goede kop koffie een
subliem espresso-apparaat vereist
is, waarin koffiebonen van de beste
kwaliteit tot koffie verwerkt worden.
Die bonen moeten gemalen worden.
Of er fijn, of fijner, of juist iets grover
gemalen moet worden, hangt af van
de luchtdruk, de luchtvochtigheid, de
wind en het aantal meters dat de kof-
fiezetmachine van het toilet verwijderd
is. Er spelen nog twaalf factoren een
kleine rol, maar die laat ik ongenoemd.
Ze doen namelijk in de praktijk van het
koffiezetten allemaal niet ter zake. Een
machine maalt de bonen immers altijd
op dezelfde manier; die wordt in geen
enkele koffiezaak per half uur aan het
weer aangepast.
Militairen zijn aan hun uniform herken-
baar, Barista’s zijn in de regel uitgerust
met een hipsterbaard of snor. Vaak
met allebei. Ze hebben de irritante
gewoonte van obers in sterrenrestau-
rants gekopieerd; ze willen je bijpraten.
Over de maalgraad, de plek waar de
koffie vandaan komt, de manier waarop
de bonen gebrand zijn, het koffiebo-
nenras en de ideale temperatuur van
hun koffiewater. Saaie wijsneuzen
zijn het, waar ik het geduld niet voor
heb. Daarom genoot ik van de twee
jeugdige dames Jette & Jildou die voor
het blad Duic in tientallen koffieten-
ten de koffie proefden. Die was altijd
lekker. De dames werden lyrisch als
bij het koffieconcept een opgewarmde
appelflap hoorde. Hun enthousiasme
werd goddelijk groot als in de koffiebar
appeltaart geserveerd werd, die thuis
was gebakken door de moeder van de
Barista zelf. De twee koffieliefhebsters
zijn gestopt met het testen van koffie-
bars. Jammer, maar ik laat mijn koffie
thuis er vanzelfsprekend niet minder
om smaken.
Een lekker bakkie koffie!
Mijn leven lang drink ik op een doorsnee dag een kop of tien koffie.
Het grootste deel van mijn leven werd ik er door bezorgde huisart-
sen en in alle gezondheidsrubrieken in de media op gewezen dat ik
fout bezig was. Goed fout zelfs. Een enkel kopje koffie was accep-
tabel, bij twee naderde je een grens en als je drie kopjes per dag
dronk, stak je die grens over en ging je versneld dood. Laat staan bij
vier kopjes, bij vijf kopjes of -zoals in mijn geval - bij tien kopjes.
Langnek
Holle Bolle Gijs
Draaimolen
HWtje
e
1,2 4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,...16
Powered by FlippingBook