Haar zusters waren al jaren getrouwd
en hadden kinderen. Besloten werd
dat moeder direct haar ouderlijk huis
moest verlaten en van de Wolfstraat
naar de Gansstraat moest verhuizen.
Hier kon ze naar school en verder
opgroeien in een weeshuis.
Twee geloven
Jaren later kreeg ze kennis aan een
man die serieuze plannen had. Hij
heette Han en had alles mee, maar...
hij was protestant. En destijds gold:
‘Twee geloven op een kussen daar
slaapt de duivel tussen’. Toen het
serieuzer werd, nam de druk zo toe,
dat ze de relatie moesten beëindigen.
Liefde kan je wel verbieden, maar
niet breken en hun verjaardagen zijn
ze nooit vergeten. Uiteraard plaagden
wij moeder daarmee. Weer stond ze
alleen met haar verdriet tot ze mijn
vader tegenkwam. Hij was jong, knap,
had een zelfstandige baan én was ka-
tholiek. Wat kon er nou nog misgaan?
Hij werd goedgekeurd en er mocht
getrouwd worden! De plannen voor
het burgerlijk en kerkelijk huwelijk
werden gemaakt. Geen vuiltje aan
de lucht dus. Maar toen kondigde de
Nederlandse regering de mobilisa-
tie af. Honderden mannen moesten
kriskras door Nederland en mijn vader
werd ingekwartierd in een boerderij
aan de Nedereindseweg in Jutphaas.
Vrij dichtbij, voor mijn moeder op de
fiets goed te doen. Samen met andere
meisjes ging ze dus geregeld langs.
Met de handschoen
De oorlogsdreiging nam toe en de een-
heid werd verplaatst naar Walcheren.
Zeeland moest beschermd worden.
Maar mijn ouders waren wel in
ondertrouw en omdat het burgerlijk en
kerkelijk huwelijk al was gepland, kon
er alleen nog worden getrouwd ‘met
de handschoen’. Zo ging mijn vader
naar het stadhuis van Middelburg en
mijn moeder naar dat van Utrecht. Zo
gaven ze elkaar het ja-woord voor de
burgerlijke stand. Voor het kerkelijk
huwelijk mocht vader naar Utrecht.
Ze gingen wonen in Sint Laurens
(Zeeland). Daar werd moeder zwanger
en tot overmaat van ramp kwam het
bericht dat Zeeland geïnundeerd zou
worden. Terug in Utrecht zochten oma
en moeder woonruimte. Ze vonden
een benedenwoning in de Flamin-
gostraat. Moeder was weer alleen en
zwanger van mijn zus Loes.
Vermist
Vader sliep met zijn maten bij een
boer en was ingedeeld in de hooi-
berggroep. Op een avond naderde de
vijand de boerderij en het vertreksein
werd gegeven. Halsoverkop terug naar
de stellingen. Mijn vader sliep zo vast
dat hij in de haast door zijn maten was
vergeten. Bij het slapen gaan was het
front voor hem. Nu achter hem. Bij
het appèl kwam het leger er achter
dat hij ontbrak en werd de conclusie
getrokken: vermist, krijgsgevangene
of bijna zeker gesneuveld. Het leger
moest dit aan mijn moeder vertellen.
Een legerauto kwam in de Flamingo-
straat het nieuws brengen. Moeder,
van nature optimist, zag het niet meer
zitten. Weer alleen. Hoe, dat weet
niemand, maar vader is op de fiets
weer bij zijn maten gekomen. Moeder
deelde haar verdriet met oma. Toen
oma hoorde dat vader niet dood, maar
levend tussen zijn maten zat, werd
moeder weer blij. Maar écht blij werd
ze pas toen er weer een legerauto in
de Flamingostraat stopte om het goede
nieuws te brengen.
N. van Maurik
Gestellaan 9, 3431 GM Nieuwegein
Alleen met je verdriet of niet?
Het ergste wat je kan overkomen, is op jonge leeftijd beide
ouders verliezen. Dat overkwam mijn moeder. Je kunt niet meer
blijven wonen in het ouderlijk huis en dan wordt er voor jou
zonder jou over jou beslist of je naar een weeshuis moet of bij
familie wordt ondergebracht.
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 5 september 2017
pagina 3
Ik sla nu 40 jaar over om in 2017 te
belanden. Na een biertje stop ik. Soms
na twee. Daarna ga ik me behelpen met
water waarin bubbels zitten zodat het
vocht qua glasgedrag op prosecco lijkt.
Samenvattend. Ik ben niet meer in staat
gedurende een langere periode intensief
van alcoholische versnaperingen te
genieten. Net als de drinktijd voor ou-
deren, worden stukjes in de krant voor
jong en oud ook steeds korter. Omdat
zelfs jongere mensen lange verhalen
niet meer behappen. Qua concentratie
en doorzettingsvermogen. Dit verhaal-
tje duurt nu bijna 188 woorden, dus u
bent nu geestelijk volledig gesloopt.
Haal diep adem, las een rustpauze in en
dan switch ik van onderwerp.
Het Hoogt is een horecabedrijf waar
je een kopje koffie, wijn en maaltijden
kunt kopen. Het half miljoentje subsi-
die dat Het Hoogt jaarlijks ontvangt,
is omdat er op de verdieping boven de
horeca films vertoond worden. Films
waar weinig publiek voor is. Op elk
verkocht kaartje legt de Gemeente een
tientje toe. Dat is compleet weggegooid
belastinggeld, omdat Jos Stelling met
zijn Springhaver en het Louis Hartloper
Complex precies dezelfde soort films
vertoont. Zonder er ook maar één cent
subsidie voor nodig te hebben. De
politieke subsidievrienden van Het
Hoogt zitten in onze gemeenteraad bij
de PvdA, D66, maar vooral bij Groen
Links. De directeur van Het Hoogt -
Rianne Brouwer - is een zuivere Groen
Linkse en mag van haar partij nu
bepalen welke aspirant-gemeenteraads-
leden geschikt zijn voor de Utrechtse
Gemeenteraad. Een van de vragen luidt
of Het Hoogt een belangrijke culturele
rol in het Utrechtse vervult. Wie dat
ontkent, is vanzelfsprekend ongeschikt
als Groen Links Gemeenteraadslid. In
de op het internet te vinden verant-
woording van het doen en laten van
deze Groen Linkse kandidatencommis-
sie staat te lezen dat integriteit hoog in
het vaandel stond. Er had Hoogt in het
vaandel moeten staan. Pauze. Kijk even
naar deel 2 van The Godfather, dan
denk ik ondertussen over deel 3 na.
Deel 3 van The Godfather was ook ge-
weldig en daarna was de serie klaar. De
PvdA hanteert de zelfgemaakte regel
dat iemand maximaal drie termijnen
in de Gemeenteraad mag zitten. Om
vastroesten te voorkomen. Daarna moet
je maar ergens burgemeester, manager
van een school of wachtgeldgenieter
worden. Mevrouw Gadiza Bouazani
heeft zich kandidaat gesteld voor een
vierde termijn in onze raad. Nu zelfs
als opperhoofd van haar PvdA-fractie.
Ze heeft allerlei redenen bedacht om de
door haar eigen partij bedachte regel te
omzeilen. Dat zijn lachwekkende rede-
nen. Het zou beter zijn de gedragsregel
die de tijd in de Gemeenteraad maxi-
maliseert af te schaffen als het toch
maar een dode letter is. Dat scheelt in
het bedenken van bezopen smoezen en
het bedenken van ellenlange rechtvaar-
digingen die te lang en te gezocht zijn
om door de hedendaagse lezers nog
bevat te worden.
Drie keer kort is ook lang
In mijn studententijd zat ik na een biertje of 15 aan mijn taks en
gooide de handdoek in de ring. Om over te stappen op jonge jene-
ver. Na een glaasje of 5 van dat spul fluisterde mijn lichaam me in
dat ik meer dan voldoende gedronken had. Naar mijn lichaam heb
ik altijd goed geluisterd, dus fietste ik daarna naar huis. Of ik ging
lopen, als ik niet meer wist waar mijn fiets geparkeerd stond.
Mobilisatie 1939
HWtje
