de oud utrechter week50 - page 7

Na maar liefst zestig jaar lag er veel
gespreksstof op tafel, zult u begrijpen.
Na drie uur en twee bakken koffie,
hebben we maar een punt gezet achter
deze vierkante-tafel-conferentie. Het
leven gaat immers verder en in het
verleden blijven hangen is niet ons
ding. Wat niet wegneemt, dat deze
uurtjes voldoende herinneringen
opriepen voor het schrijven van dit ar-
tikeltje; tram-, trein- en wandel-reistijd
meegerekend.
Dompleinschool
Om aan uw brandende nieuwsgierig-
heid tegemoet te komen; het betreft
ene Cees Casteleijn, gepensioneerd
fysiotherapeut. In onze schooltijd
Kees, echter nu een volwassen Cees
met de doopnaam Cor.
We zaten beiden op de Domplein-
school. U weet wel, waar die hoge
staartklok staat. Op mijn weg naar
school, vanuit de Nicolaasstraat,
kwam ik langs Kees zijn ouderlijk
huis aan de Oudegracht, naast glas-
handel Spliet en De Waal. Kees ging
doorgaans met de step naar school,
waar ik riant, voorop zittend, plaats
mocht nemen. Gratis taxi-vervoer
via de stoep, zal ik maar zeggen. Het
retro-tijdsbeeld betreft de jaren 1955
tot 1960, daarna zijn mijn ouders met
mij verhuisd. We waren in de leeftijd
van vijf tot tien jaar, want ziet u: Cees
en ik zijn beiden in 1950 vanuit onze
moederschoot pardoes in de lakens
gevallen.
Oude Gracht
Verdwalen konden we niet, want de
Oude Gracht wees ons de weg naar
school en terug naar huis. Op de terug-
weg werden doorgaans eerst wat oude
fietsen de werfkant opgedregd.
Zo herinner ik mij dat we een levens-
groot filmblik aan de haak sloegen.
Wellicht kwam deze uit één van de
bioscopen langs de Gracht. De film
zelf bleek in goede staat te zijn,
beschermd verpakt in blik. Na enkele
meters te hebben afgerold, bleek er
weinig variatie in de beeldjes. De ken-
nis van 25 beeldjes per seconde, is in
het brein van een kind van zes tot tien
jaar immers nog ver te zoeken.
Poep aan de handen
In de herfst was het Domplein altijd
dik bezaaid met bladeren. Met de
step hier dwars doorheen karren was
natuurlijk feest. Ik zittend voorop, met
beide handen als een sjofel door de
bladeren strijkend. Totdat mijn handen
dik onder de hondenpoep zaten, toen
was het feest snel voorbij.
Kinderuurtje
Ik was overigens meer bij Kees dan
Kees bij mij. Sowieso iedere woens-
dagmiddag, luisteren naar de kinder-
programma’s op de radio. TV bestond
nog niet, maar zou niet lang meer op
zich laten wachten. Ik herinner me
een groot herenhuis, met op de begane
grond een snoepwinkel die niet meer
in gebruik was. De winkel diende
slechts nog als opslag voor snoepgoed
voor de pa van Kees, die hierin gros-
sierde. Een grossierderij in zoetwaren,
zoals dat vroeger heette.
Pronkkamer
Op de eerste verdieping was aan de
voorkant een pronkkamer die riant op
de Gracht uitkeek. Bij hoge uitzon-
dering mochten wij daar met onze
Schuco auto’s spelen (opwind-auto’s,
rijdend op een rail van veerdraad).
Voor de rest werd deze kamer alleen
gebruikt voor deftige visites, in mijn
toenmalige kindoptiek. Als jochie
vond je dat niet zo vreemd in die ja-
ren, want mijn ouders hadden ook een
pronkkamer. Bij ons stonk het daar
altijd muf en vochtig, want gestookt
werd er niet, behalve op verjaardagen
en partijen.
Witte Kat
Weer terug naar het huis van Kees.
Hier was op de eerste verdieping een
klein achterkamertje waar een radio op
een schoorsteen het kinderprogramma
ten gehore bracht. Bij het raam stond
een vierkante tafel met vier stoelen,
waar de ma van Kees de orde in de
kinderschaar probeerde te bewaren;
Kees en ik en zijn twee zussen. Een
deur in het achterkamertje wees de
weg naar een kleine werkkast, waar de
werkbank van zijn pa stond. Licht uit
en je had meteen een spookhuis.
Op een plank stond een platte batterij
van Witte Kat, met een wasknijper aan
de minpool om fietslampjes te testen.
De wasknijper moest voorkomen dat
je geëlektrocuteerd werd. Nu weten
we gelukkig beter.
Zo eng werd er toen nog tegen elektri-
citeit aangekeken, realiseer ik me nu.
Waar bleef bijvoorbeeld de stroom aan
het einde van een verlengsnoer, als je
er niets op aansloot? Dus staken we
als kind maar snel een nachtlampje in
de stekker, dan kon de stroom er im-
mers niet zomaar uitvloeien.
Er was sprake van een ontdekkingsreis
in de wonderen van de techniek, denk
ik achteraf. Net zoals je tegenwoordig
een kleinkind van drie jaar razendsnel
over een tablet ziet swipen. Eerder
genoemde radio heeft Cees nog in zijn
bezit. Deze zal ik tezijnertijd proberen
te restaureren.
Bibbernaald
De Philips radio dateert van net na de
oorlog. Legio zijn ervan geproduceerd,
zelfs in Engeland.
Het is een zogenaamde Compasradio.
Ook wel de radio met de bibbernaald
genoemd. De naald is gemonteerd aan
een verend opgestelde afstemconden-
sator, terwijl de afstemschaal aan de
kast vast zit; ontwerpfoutje van Anton
zullen we maar zeggen.
Spijbelen
Op een middag kwam Prins Bernhard
op bezoek aan de Universiteit op het
Domplein. We mochten hierdoor wat
later die middag op school komen.
Toen het afgelopen was en alle
kinderen naar school gingen, piepten
Kees en ik er tussenuit. We hebben
de verdere middag gedregd en gingen
pas einde schooltijd naar huis, opdat
onze ouders niets zouden merken. De
juiste tijd was immers altijd dichtbij.
Wel hoog.
De volgende dag waren we direct de
klos. We moesten ons meteen melden
bij Beulenkamp. Een leraar van de
zesde klas die zijn naam eer aan deed.
De man bulderde met een heel harde
zware stem en zette ons (bibberend
als een bibbernaald) totaal voor schut,
tegenover al die groten van de zesde
klas. Dit werd zo de hele dag afgewis-
seld met strafwerk schrijven achter in
de klas. Een Beul vonden we het.
We hebben nooit meer gespijbeld, dus
was het tenminste nog ergens goed
voor geweest.
Fotoalbum
In mijn herinnering bestond er aan de
Oude Gracht een prachtig fotoal-
bum met daarin een boom getekend.
Het was de boom die aan de Gracht
tegenover het huis stond. In de boom
waren kleine foto’s geplakt, die de
nestjes van de Casteleijns voorstelde.
Het album stond nog helder in mijn
geheugen gegrift en had blijkbaar veel
indruk gemaakt.
Bij binnenkomst in het huis van Cees
in Den Dolder, was dit het eerste
gespreksonderwerp; waarbij Cees het
dan ook meteen van zolder ging halen.
Zijn pa was niet alleen grossier in
snoepgoed, maar ook een kunstenaar,
denk ik achteraf. Tekende voorname-
lijk met Oost Indische inkt. Het is dus
geen gewoon album, maar waarachtig
een kunstwerk. Prachtig toch? Zeg nou
zelf, met uw blik gericht op bijgaande
foto’s.
Jan Hoogendoorn
Nieuwegein
Deze krant brengt mensen bij elkaar
Wie zo af en toe een artikeltje in deze krant plaatst, kan door lezers van heinde en ver gebeld en/
of gemaild worden, vaak (oude) bekenden, maar ook onbekenden. Zo kwam bijvoorbeeld enige
tijd terug, door een artikeltje van mij, mijn zus weer in contact met een jeugdvriendin, niet meer
woonachtig in Utrecht. Zo kon het dan ook gebeuren dat ik afgelopen november afreisde naar Den
Dolder, om een lagere schoolklasgenoot te ontmoeten.
De Oud-Utrechter - Dé gratis krant voor de echte Utrechter
Dinsdag 12 december 2017
pagina 7
Cees met zijn zus aan de vlaflip
Boom Oude Gracht
Compasradio op de schouw
Samen spelen met Schuco auto
Filmslinger
Een Schuco-autootje
1,2,3,4,5,6 8,9,10,11,12,13,14,15,16
Powered by FlippingBook