Theo gebruikte de Laurenskerk als schildersatelier

Jaren geleden stuurde de Rotterdamse schilder Theo Huson ons een verhaal over de Laurenskerk. Het haalde destijds onze krant niet, maar het is te bijzonder om het zomaar te laten liggen. Zeker nu wij in deze krant heel veel aandacht geven aan de trots van Rotterdam, met een fraaie speciale bijlage over de Laurenskerk.

Wie iets bewaart, heeft iets en daarom bij deze alsnog het verhaal van Theo Huson.

Mijn verhaal over de Laurenskerk is begonnen in 1988. Als beeldend kunstenaar werd de kerk mijn schildersatelier. Ik vroeg de toenmalige directeur de heer Brussee: “Mag ik één schilderij in de kerk maken?” Hij begon moeilijk te kijken, maar ik zei snel: “Ik ben een goede schilder!”

Toen zei de directeur dat het goed was. In totaal heb ik vanaf 1986 in de kerk, met een kleine onderbreking van 2003 tot 2007, tot 2016 zestien schilderijen gemaakt in de kerk.

Toen ben ik gestopt. Mijn schilderen, al zeg ik het zelf, zijn uniek vergeleken met de oude schilders van de kerken in Holland. Bijvoorbeeld een schildering van spoorrails die door de kerk lopen, een beeld van de Laurenskerk 2000 jaar later. De bestaande tunnels zijn ondergelopen door de stijging van de zeespiegel en als noodmaatregel hebben ze het spoor verlegd, dwars door de kerk heen.

Geheimzinnigheid

Tijdens een expositie van mijn schilderijen in de Laurenskerk bleef ik gewoon doorschilderen. Op een gegeven moment kwam een jonge vrouw bij mij staan en ze zei: “Meneer, ik word bang van uw schilderij.” Ik vroeg waarom. Ik had ook een brandende kroonluchter geschilderd, dus er was ook plaats voor romantiek. Toen ze wegliep ben ik over het schilderij gaan nadenken. Misschien was deze vrouw joods!?

Er staat op het schilderij bij een rails een jonge vrouw. Die kijkt verwonderd om zich heen. Toch heb ik meer gehoord dat er mensen zijn die aan Auschwitz denken. Het schilderij straalt onder andere geheimzinnigheid uit. Mijn laatste schilderij heb ik dus in 2016 gemaakt. De eerste twee jaar vanaf 1986 zat ik elke dag te schilderen in de kerk. Zelfs op maandag. De kerk was dan gesloten en ik had heel de kerk voor mij alleen. ’s Middags om vijf uur kwam Jannus de Jong de kerk sluiten.

Elvis

Doordeweeks schilderen met publiek is heel interessant. Zoveel mensen ontmoette ik, waaronder de acteur Luc Lutz, een operazangeres uit Dresden verbonden aan de Sample Opera en heel veel kunstenaars.

In de jaren 80 ontmoette ik Joe Esperito, de enige vriend van Elvis Presley. Joe heeft Elvis dood gevonden in de badkamer. Een vriendin belde vanuit het huis van Elvis: “Joe, kom kijken. Er is wat met Elvis gebeurd.”

Een arts verklaarde dat Elvis dood was. In 1986 zat ik te schilderen, toen een paar mensen bleven kijken tot ik mij omdraaide en vroeg: “Waar komen jullie vandaan?” “Uit Memphis”, zeiden ze. Ik zei gelijk: “Elvis Presley!” Toen stapte een ietwat oudere heer op mij af, stak zijn hand uit en zei “Joe Esperito”. De jonge vrouw die erbij was bleek het huis van Elvis te beheren en ze vroegen aan mij of ik langs wilde komen om dat huis te bezoeken. Helaas kon ik niet komen. De volgende dag stond in de krant dat Joe naar Holland was gekomen voor een Elvis-meeting. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij de hand. Dat zijn toch de leuke dingen die ik meemaakte in de kerk.

Boek

In oktober 2018 werd een boek gepresenteerd in de Laurenskerk. De schrijver heeft er zeven jaar aan gewerkt. Hij heeft zestien schilderijen in zijn boek geplaatst. Het heet ‘De geschiedenis van de Laurenskerk vanaf 1400 tot heden en telt 600 bladzijden.

Mijn schildertijd begon al na de oorlog. Mijn moeder schilderde ook. Als kind stond ik altijd naar haar werk te kijken. Als jongen van 12 jaar begon ik koppen van
Rembrandt te kopiëren met olieverf. Elk jaar kwam er visite uit Parijs en Italië. Wij woonden aan de
Admiraliteitstraat 13.

Toneel

In 1953 werd ik aangenomen bij Leo Mineur, waar ik heb gewerkt tot 1958. Wij maakten toneeldecoraties en bioscoopreclames voor de Rotterdamse bioscopen. In 1960, na de tijd bij Leo Mineur, werd ik kunstenaar, maar werd ook aangenomen bij het Rotterdams Toneel. Ik zou een opleiding krijgen voor belichting van toneelvoorstellingen. Maar uiteindelijk werd dat toch een andere, jonge man. Maar ik heb in die tijd wel veel toneelspelers gekend, waaronder Guus Hermus, Willem Nijholt en de gebroeders Lutz.

Theo Huson