Bevrijd!

Ik adem, ik beef, ik choqueer, ik durf, ik eet, ik fuif, ik geef, ik huiver, ik incasseer, ik juich, ik kus, ik lieg, ik mijmer, ik negeer, ik open, ik probeer, ik queruleer, ik rust, ik schrijf, ik tel, ik urineer, ik verwen, ik wens, ik xerox, ik yell, ik zweer.

Zooo, nu weet de lezer iets meer over de innerlijke denkwereld van zijn of haar chroniqueur. Wist u trouwens dat deze al een keer of tien – als door een wonder – aan de dood ontsnapt is?. Heus waar! Daarom denkt hij stilletjes op 4 en 5 mei: ‘Ik leef nog steeds, en in een vrij en tolerant land’. Goddank kunnen ruim 18 miljoen Nederlanders dit nazeggen. Het goede overwint uiteindelijk het kwade. Dáárom is het ieders plicht om ieder jaar terug te kijken op de periode mei ‘40 – mei ‘45.

Verdorie, mijn vader Henri, Phoenix (1909-1984) overleefde W.O. II dankzij de hulp van een vooroorlogse Duitse studievriend, die hij sinds 1935 kende uit Bonn. Het verzetsverhaal (groep Roodkapje) van mijn vader staat in mijn Havenloodsbundel ‘Rotterdam, 50 jaar geleden’, voorjaar 1995 verschenen. Bijgaande foto siert de cover van deze artikelenserie. Ik ontdekte deze plaat destijds bij toeval in het Stadsarchief. Het fraaie snapshot werd 7 mei 1945 gemaakt door fotograaf Johannes Klaver. Met dit iconische beeld is wonderschoon de blijheid van de bevrijding vastgelegd. Wij zien een lachende politieman met de stengun achteloos op zijn rechterheup, arm in arm met twee al even blije verpleegsters van het Coolsingelziekenhuis. Zij staan pal voor de ingang van het stadhuis. Op de achtergrond speelt de politiekapel een vrolijk deuntje.

Wat een geluk dat het negatief veilig in het Stadsarchief beland is. Wij moeten met z’n allen maar hopen dat het volgend jaar – met 80 jaar bevrijding – hier in deze stad nog steeds even tolerant en vrij is. Goed lezen: oprecht hopen!

De gevoelige plaat Onbekend fotografisch beeld van langer geleden Reacties: jorisboddaert@gmail.com